Explosie!

Afgelopen donderdag stond ik in de keuken en pakte mijn fietstas. Klaar om even boodschappen te doen. Dochter stond in de gang en pakte haar schoolboeken uit haar tas die ze nodig had om haar huiswerk te maken toen er een ontzettende dreun te horen was. Wat was dat zeiden we tegen elkaar en keken in de tuin. Was daar soms iets om gevallen? Maar nee de was hing daar nog even vredig te wapperen als zojuist en ook het vogelvolk at onverstoorbaar door van de pinda's. Nou grapte dochter het is vast een aanslag, we worden beschoten mam en ga nog maar even geen boodschappen doen en ze zette snel het koffiezetapparaat aan om een bakkie te maken. En zo zaten we in de tuin in de zon toen een kakafonie aan sirenes losbarstte en de politiehelicopter boven ons hoofd cirkelde. 

Er moesten nu eenmaal boodschappen gedaan worden dus klom ik even later op de fiets en ging richting dorp. Nog steeds klonken sirenes en een penetrante brandlucht drong mijn neus in. Toen ik de hoek omkwam zag ik bij het flatgebouw Beukenhorst een gigantische rookpluim omhoog kringelen. De politiehelicopter cirkelde er doorheen maar een verkeersvliegtuig boog wat af. Ik mocht al niet verder meer. Een aantal kloeke agenten hield de menigte tegen door een strakgespannen rood-wit lint. Dat werd dus niet naar lands grootste kruidenier maar naar de hallo super in de buurt. 

Als dochter van een brandweerman ben ik opgegroeid met sirenes en rooklucht en zit er een ietsiepietsie sensatie in mijn bloed. Een ietsiepietsie maar hoor, maar toch! Als je als kind gewend bent dat uitjes regelmatig afgezegd worden omdat papa een uitruk heeft of dat je gezellig met je vader een boodschap doet er een uitruk komt en je dan in de kazerne moet wachten tot hij terug is, je s'nachts uit je bed gebeld wordt door een grote herriemakende brandmelder (nog voor de piepers er waren) dan is het ook logisch dat je het naadje van de kous wilt weten. Dus stopte ik in de buurt en keek hoe de collega's van mijn paps druk in de weer waren om dit indrukwekkende vuur te bestrijden en zag ik hoe de traumaheli landde om de gewonde slachtoffers bij te staan. Het zag er allemaal akelig en naar uit, dat vuur en de brokstukken bij dat flatgebouw. Al die mensen die daar stonden te kijken hoopten maar 1 ding. Dat er geen slachtoffers waren gevallen!

Even bleef ik staan kijken, op flinke afstand en ging toen naar de buurtsuper want ook dat is me bijgebracht door paps, wegwezen als je er niks te zoeken hebt. De hulpverleners niet in de weg lopen. Aan het begin van de avond bleek dat er twee doden te betreuren waren en 15 gewonden. Vreselijk nieuws!

Nu is het de eerste week in september altijd feestweek en staat er een kermis en zijn er optredens in een grote tent die voor de gelegenheid is neergezet. Die avond zou Roy Donders optreden in de tent en half het dorp stond al opgetuigd in zijn juichpak toen de burgemeester besloot de festiviteiten voor die avond te annuleren en de kermis te sluiten. Zielig voor Roy maar het dorp was niet in de stemming om te juichen.

Dit soort dingen zijn altijd verschrikkelijk, maar als het in je eigen dorp gebeurt op nog geen kilometer van je eigen huis dan wordt je weer even met de neus op de feiten gedrukt hoe goed je het wel niet hebt en dat je veilige bestaan in een moment zomaar weg kan zijn. Het flatgebouw staat aangeslagen met een groot zwart gat te wachten op reparatie. De bewoners worden elders ondergebracht en in het dorp worden acties opgezet om de gedupeerden te helpen. De saamhorigheid is dan weer mooi! Gisteren en vandaag draaide de kermis weer en gingen de festiviteiten in de tent gewoon door. Alleen het vuurwerk voor vanavond gaat niet door, dat wordt elk jaar op zo'n honderd meter van de rampplek afgestoken. Maar knallen hebben we wel even genoeg gehad in het dorp.