Gisteren was ik een dag vrij en ging ik eens gezellig met mezelf op stap. Op naar mijn favoriete modezaak want ik had wat kleding nodig. Nou ja nodig eigenlijk niet, want natuurlijk hangt er heus nog wel wat in mijn kast, maar voor mijn werk moet ik en wil ik er netjes uitzien. Met mijn grote maat is het soms lastig om mooie kleding te kopen. Vaak hebben die grote-matenlabels toch van die hobbezakmodellen met flappen en flodders. Daar hou ik niet van. Kleding moet simpel zijn en mooi van snit en stof. Soms denk ik dan met weemoed aan mijn oma Corrie. Zij was coupeuse en maakte de prachtigste kledingstukken, maar zelf kan ik dat helaas niet.
Dus op naar de modezaak. De zon scheen vrolijk en ik had er zin in. In de modezaak werd ik prettig geholpen. Alle kledingstukken waar ik van dacht, ja leuk, mocht ik passen en ook nog een heleboel wat door de verkoopster en de eigenaresse werd aangedragen. Ik werd daarbij steeds voorzien van koffie en bracht daar hele prettige uurtjes door. Helemaal in de watten gelegd verliet ik de winkel met een grote tas met prachtige kleding. Als cadeautje mocht ik ook nog een mooie tas uitzoeken. Mijn dag kon niet meer stuk.
Blij en tevreden liep ik door de winkelstraat op zoek naar een handwerkzaak. In het winkelcentrum even verderop zat een knutsel en handwerkwinkel die hadden vast borduurzijde. Helaas zij richten zich tegenwoordig meer op knutselen dan op handwerken, maar de aardige dame verwees mij naar een grote fourniturenzaak een paar straten verderop.
Na enig zoeken vond ik de winkel en stapte naar binnen. Tjonge wat een mooie, grote winkel met niet alleen fournituren maar ook met planken en tafels vol met stoffen en kasten vol met wol en katoentjes. Mijn oma Corrie was hier vast heel gelukkig geworden.
Gelukkig zag ik ook de molen met de strengetjes DMC borduurzijde staan, maar er hing een bordje op dat het geen zelfbediening was. Het was nog best druk dus ik moest op mijn beurt wachten. Dat gaf niks want het is altijd leuk om even rond te kijken in zo'n winkel en te zien en te horen wat andere mensen uitzoeken en wat ze daar van willen maken.
Voor mij stond een ranke Chinese dame. Zij had een mooie, zwarte stof met een glimmertje uitgezocht en in half Engels, half Nederlands vertelde ze dat ze daar een lange rok van ging maken voor een feest. Naast de stof moest ze ook nog garen hebben en een rits en ook nog iets anders. Maar daar kende ze het woord niet van in het Engels en ook niet in het Nederlands. De verkoopster begon te vragen en te raden, maar ze kwamen er maar niet uit. De Chinese dame keek speurend in het rond, maar blijkbaar zag ze niet wat ze nodig had. De rest van de klanten kregen in de gaten dat er hulp nodig was en staakten even hun zoektocht naar mooie stof, wol of andere benodigdheden. Met z'n allen begonnen wij haar te bevragen in de hoop haar te kunnen helpen. Het leek wel of we met z'n allen het spelletje Hints aan het spelen waren. Heel grappig.
En gelukkig, uiteindelijk bleek dat ze spelden nodig had. Kopspelden en opgelucht lachten we en knikten we elkaar toe dat het was gelukt. Alleen het uitspreken van het woord spelden bleek wel erg moeilijk te zijn voor de Chinese. Ze brak haar tong er bijna op.
Zo'n puzzel verbindt mensen met elkaar en er ontstonden mooie gesprekken. Wat ga jij van die stof maken en zal ik nou katoen of acryl nemen om een dekentje te haken. Dat soort gesprekken. Toen ik aan de beurt was en de nummers doorgaf van de borduurzijde die ik nodig had, vroeg de Chinese wat ik ging maken. Een roodborstje! Dat woord kende ze ook nog niet, maar voor ik kon antwoorden riep de verkoopster al: Thats a bird with a red breast. En ze wees op haar eigen goed gevulde voorgevel.
De Chinese knikte alsof ze er alles van begreep, zei ons gedag en liep snel de winkel uit.
Nu ben ik mijn roodborstje aan het borduren en moet ik nog steeds aan de Chinese dame denken. IK heb nog steeds mijn twijfels of ze nu weet wat een roodborstje is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten