Bramenjam en erwtensoep!

Het was een nostalgisch dagje gisteren. Want mijn nichtje van 11 kwam bramenjam koken. Ze had ze dit najaar zelf geplukt en wilde daar toen meteen al jam van koken, maar omdat ze een nogal drukke agenda had met paardrij- en zwemwedstrijden kwam het er maar niet van. Die bramen blijven natuurlijk niet eeuwig goed dus had ik haar geadviseerd om ze in de vriezer te stoppen tot het moment dat zij en ik ook natuurlijk daar tijd voor hadden. Dat was gisteren. Mijn broer die zag zijn kans schoon en vroeg of ik dan niet een lekker pannetje erwtensoep kon maken.

Elke familie heeft zo zijn eigen tradities. Wij hebben er vele maar bramen plukken en er zelf jam van maken is er eentje van (vroeger plukte ik met mijn broer de bramen en maakte ik er met mijn moeder en oma jam van) en samen erwtensoep eten is ook zo'n traditie. Elk jaar in januari zocht mijn moeder het bruine snertketeltje op en stond ze twee dagen groenten te snijden en in de soep te roeren. Dat keteltje had nogal een dunne bodem en als ze niet steeds roerde dan brandde de boel aan. Voordat ze aan de slag ging kreeg de hele familie te horen dat er dat weekend erwtensoep was, met roggebrood en katenspek en wie zin had in een bordje schoof gewoon lekker aan.

Zulke tradities moet je in ere houden dus stond ik vrijdagavond achter het fornuis om van de, van een hamschijf getrokken, bouillon een lekkere pan erwtensoep te maken. Het bruine snertketeltje van mijn moeder is niet meer aan de orde, ik doe dat gewoon in mijn eigen grootste pan. Ik heb nl geen tijd om de hele dag maar in de soep te roeren. Dat proef je uiteindelijk wel, mijn soep is dan ook minder lekker dan die van mijn mams, maar ik kon vrijdag moeilijk een pan snert meenemen naar een uitvaartcentrum en die daar ergens op een laag pitje zetten en dan tegen mijn sollicitanten zeggen: sorry ik moet even roeren. Dat zou een tikkie raar zijn.

Eigenlijk is het ook maar goed dat mijn soep toch een tikkeltje anders smaakt dan die van mijn moeder, want zo behoudt zij haar credits voor haar soep. En die van mij was ook best lekker.

Het was dus een drukte van belang in mijn kleine keukentje. Naast de grote pan met soep stond gebroederlijk een kleinere pan met daarin de kokende bramenbrij. Mmm wat rook dat lekker. Vorig jaar hadden nichtje en ik ook jam gemaakt maar daar hadden wij nogal wat kritiek op gehad. Een veelgehoorde klacht was dat er pitjes in zaten. Duh, in bramen zitten nu eenmaal pitjes en die zijn helemaal gezond. Maar nee dit jaar moest het jam worden zonder pitjes. Dus stroopten nicht en ik de mouwen op, deden de schorten voor en zeefden de kokende bramen. Dat is nog best een klus om die bramen door een zeef te drukken. Die willen dat helemaal niet en verzetten zich hevig. Gelukkig heeft mijn nichtje door al dat zwemmen flinke spierballen en werden de bramen zonder pardon door de zeef geduwd.

Een prachtige, dieprode, glanzende gelei was het resultaat. Met de jamtrechter vulden we de potjes en lieten deze op de kop afkoelen. Tevreden bekeken wij het resultaat. Daar was de familie al en met zijn allen gingen we aan de snert.

Mijn vader kreeg een potje jam mee en nicht nam trots een paar potjes mee en ik mocht ook wat houden. De hele familie voldaan en tevreden. Wat wil een mens nog meer.

Nou toen ik vanmorgen beneden kwam en wat croissantjes in de oven deed om de nieuwe jam te proeven keek ik eens goed rond in het heldere daglicht. Mijn keuken die normaal gesproken wit is met een donkergrijs aanrechtblad en achterwand was ineens wat kleurrijker. Overal zaten kleine spettertjes bramenjam. Dat kwam natuurlijk van ons driftig gezeef. Er zit niks anders op, vandaag moet er gesopt worden. Maar goed dat was vroeger thuis na het jam koken ook vaste prik en nu dan ook. Pure nostalgie dus!