Vanmorgen zat ik naast mijn echtgenoot achter in de aula van een crematorium om afscheid te nemen van de moeder van een vriendin van ons. De zoveelste ouder binnen onze familie of vriendenkring is ons ontvallen.
Terwijl ik mijn best zat te doen niet aan het afscheid te denken van mijn eigen mams, want dan gaan de tranen zo lopen en ik was daar niet voor mijn eigen gemis maar om onze vriendin en haar gezin te steunen, ging mijn blik eens door de aula. De meeste aanwezigen kennen we al zo lang, we zijn een beetje met elkaar opgetrokken. Om de beurt getrouwd, toen de eerste baby's, de tweede en soms de derde, van schoolkinderen naar pubers en nu hebben de meeste vrienden kinderen die of op de rand van het nest zitten of net uitgevlogen zijn.
We zijn allemaal ouder geworden, mevrouwen en meneren geworden, de dames lachrimpeltjes om de ogen en de heren kaler en/of grijzer. Allemaal meer leven in ons rugzakje en allemaal al 1 of beide ouders verloren. Het versterkt wel de band om zo steeds samen afscheid te nemen van een geliefde moeder of vader. Samen herinneringen ophalen aan mooie tijden waarin de toen kersverse opa's en oma's verliefd naar de kleinkinderen keken, voor ons zorgden zodat wij in die hectische tijden van dat jonge gezin zelf ook overeind bleven staan.
Nu waren de rollen vaak omgedraaid en waren/zijn wij het die voor onze ouders zorg(d)en, omdat de jaren gingen tellen en meneertje ouderdom nu echt om de hoek kwam kijken. Niet alleen kijken maar zich stevig verankerde. Magere Hein komt steeds vaker langs en toen ik de brok in mijn keel wegslikte na de mooie, lieve woorden over haar moeder bedacht ik me ineens dat wij potverdrie de volgende generatie zijn. Nu onze ouders wegvallen, zijn wij straks de eerste bij wie magere Hein aanklopt.
Onder het genot van een bakkie troost na de plechtigheid kletsten we over hoe nu verder zonder ouders. Dat je geen draaiboek krijgt om het zonder ze te doen. Geen handboek voor dummies hoe ga ik om met het verlies van mijn vader/moeder. We moeten het allemaal zelf doen. Ieder op onze eigen manier.
Toch hoort het bij de cirkel van het leven en moeten we ondanks het gemis en verdriet heel erg genieten van wat die moeders en vaders ons hebben meegegeven. Genieten van de zon op je gezicht, de liefde en de warmte om ons heen en alles wat mooi en goed is. Hoe klein ook. Want voor je het weet staat magere Hein op je deur te kloppen en roept: Eerstvolgende!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten