De eerste........

Het is al weer 10 januari 2019 en dit is pas mijn eerste blog van het nieuwe jaar. Nu weet ik niet tot wanneer je iemand een gelukkig nieuwjaar mag wensen - de één zegt tot en met de zesde en de ander roept tot de vijftiende - maar volgens mij kun je iemand het gehele jaar door altijd het beste wensen en daarom wens ik iedereen die dit leest een vrolijk, gezellig, gelukkig en vooral een gezond 2019 toe.


Dat waren de wensen en verder hoop ik natuurlijk dat we kunnen genieten van de mooie, kleine dingen in het leven en lekker mogen handwerken.

Ik heb mooie handwerkplannen voor 2019. Allereerst wil ik een Nijntje trui breien voor Arthur. Als ik een beetje mijn best doe dan lukt het om hem voor zijn eerste verjaardag, eind februari, af te hebben. Ook wil ik graag een kant breiwerkcursus volgen in een van mijn favoriete handwerkwinkels in de Amsterdamse Jordaan.

De trui voor Arthur is vanavond opgezet en daarvan heb ik inmiddels het boordje van het achterpandje klaar. Of hij ook echt af gaat komen voor eind februari en of de handwerkcursus door kan gaan weet ik pas aanstaande dinsdag. Dan krijg ik namelijk de uitslag van de ct-scan die vanmiddag van mijn hand is gemaakt en hoor ik of het scaphoid botje niet gebroken is.

Op de donderdagavond voor kerst ben ik namelijk languit gevallen in de Amstelstraat in Amsterdam en je raadt het al, met mijn volle (niet geringe gewicht) bovenop mijn pas gerepareerde hand terechtgekomen. Een gênante vertoning en super lastig zo vlak voor kerst als je een diner voor 12 man moet klaarmaken en loge's hebt. Enfin dat is allemaal in orde gekomen maar bij de controle afgelopen maandag was er op de foto's iets te zien en omdat de chirurg twijfelde moest ik mijn pootje door de scan laten halen. De kans is groot dat er niks aan de hand is, maar ze nemen geen risico.

Ik had nog nooit gehoord van dat Ieniemienie botje maar het schijnt wel een lastpak te zijn die doorgaans niet zo goed geneest. Ik las al verhalen over ruim 10 tot 12 weken gips! Pff daar moet ik niet aan denken. Met gips kun je natuurlijk niet breien en nog heel veel meer dingen niet, maar die gedachtes stop ik nog maar even weg.

Ondertussen geniet ik nog maar even na van de kerstvakantie en waar we zo genoten hebben van 10 dagen met dat kleine mannetje doorbrengen. De kerst hebben ze in Amsterdam gevierd, waarbij schoondochter helaas al weer de 1e kerstdag terug moest omdat ze de tweede dag moest werken. Arthur en zijn papa bleven bij ons en met zijn vieren zijn wij de vrijdag na de kerst naar Frankrijk teruggegaan. Eerst naar Toulouse voor een verjaardag van de stiefmoeder van schoondochter en het weekend met de trein - heel comfortabel - met zijn vijven terug naar Marseille.

Oudjaarsdag moesten zoon en schoondochter allebei werken en hebben wij opgepast omdat de crèche die dag gesloten was. Het waren heerlijke dagen zo met zijn allen en nu we Arthur de afgelopen maanden wat vaker hebben gezien merk je dat de band veel steviger wordt en hij ons echt leert kennen. Afgelopen week toen we aan het facetimen waren herkende hij ons en begon meteen te brabbelen. Echt heel leuk. Als hij nog net wat groter is dan kan ik hem voorlezen via FaceTime.
Maar zover is het nog niet. Ik kan nog uren doorgaan hoe leuk en lief hij is en hoe ik van hem geniet en wat een lol ik al samen met hem kan maken ook al is hij pas tien maanden, dat zal ik maar niet doen.

Nog een dagje werken en dan is het alweer weekend! Ook wel weer lekker, een gewoon ritme!