Mantelzorgen

Toen vorige week zaterdag bleek dat mijn vader zijn bovenarm dus gebroken had, werd ons direct in het ziekenhuis gevraagd hoe we de zorg gingen doen. De arts die dit vroeg keek me een tikkie streng aan, want zo zei ze, uw vader is wel alleen. Ja alsof ik dat niet wist. Duh....

Ik keek haar recht aan en met mijn krakende stem zei ik haar dat dit geen enkel probleem zou worden. Hij heeft drie kinderen die allemaal in hetzelfde dorp wonen en we zouden dat gewoon met elkaar regelen. Zoals we gewend zijn dat te doen in ons gezin. Heeft er iemand hulp nodig, dan doen we dat. Dat is heel gewoon voor ons!

Ze keek me aan en zei, nou dat is mooi, maar aan de blik in haar ogen zag ik dat ik het niet geloofde. Ze had het mis want nog geen half uur daarna hadden zus, broer en ik het geregeld. Zus doet de was, broer stofzuigt het hele huis en doet andere noodzakelijke klusjes en ik doe de badkamer, keuken en toiletten. En verder regelen we het zo dat hij elke avond bij één van ons eet. Tot en met 19 mei hebben we het eetschema al helemaal gepland. Ook de volwassen kleinkinderen helpen een handje, op een dag dat een van de kinderen niet voor eten kan zorgen gaat er één of meerdere kleinkinderen naar opa om voor hem te koken. Doen ze zomaar uit zichzelf. Toppertjes!

Gelukkig kan hij zich wel zelf aan en uitkleden, allemaal in een heel rustig tempo maar het gaat. Wassen bij de wastafel lukt ook nog maar douchen gaat niet. Zal ik daar de huisarts voor bellen vroeg mijn vader, om te vragen of de thuiszorg een keer in de week kan komen? Ja kun je doen, zei ik maar als je het niet vervelend vindt dan wil ik je ook wel even helpen hoor, zei ik. Vervelend vroeg mijn vader? Hoezo vervelend? Nou ik zie je dan toch in je blootje?

Pa lag in een deuk. Nou dat heb je toch wel meer gezien, dat maakt mij niet uit! En zo kwam het dat ik hem vorige week voor het eerst onder de douche hielp. Het was even een dingetje. Niet zozeer om hem bloot te zien, want ach billen zijn billen, maar wel omdat ik het natuurlijk niet gewend ben om iemand te douchen. Een ouder iemand dan, want Arthur doe ik natuurlijk wel zo nu en dan in bad of onder de douche.

In eerste instantie stonden we te hannesen met de hoogte van de kraan, want de haren moesten ook gewassen worden, maar ik niet. Ik wilde graag een beetje droogblijven en vooral ik wilde hem geen pijn doen. Want je wil niet weten hoe paars die arm en schouder zijn. Dus ook het wassen van zijn rug en schouders en het afdrogen moet allemaal heel voorzichtig. Het helpt natuurlijk ook niet dat pap zijn hoorapparaat uit heeft en ik nog bijna geen stem heb en we dus amper kunnen communiceren in die badkamer vol stoom. Soms word ik toch nat en dan lachen we er maar om.

Inmiddels is er een paar keer gedoucht en worden we er handiger in. Hij vindt het heerlijk om even te douchen en van gene is allang geen sprake meer, al was dat de eerste keer natuurlijk best even gek. Hoevaak heb ik jou niet onder de douche gedaan zei pap, toen je nog een klein grietje was en nu sta je mij als ouwe vent te douchen. Ach het is fijn dat het zo kan en laten we hopen dat het straks, als het bot weer genezen is, je het allemaal weer zelf kan.

Door mijn prille mantelzorgtaken heb ik nog meer respect gekregen voor mensen die dit altijd doen, in hun werk of jaren lang voor ouders of anderen. Petje af hoor! En wat ben ik blij dat ik goed contact heb met mijn broer en zus en dat we dit echt samen kunnen doen!

Onze moeder bekijkt ons van haar wolk en ziet dat het goed is. En is vast heel trots!