Rare week!

De ene week is de andere week niet, maar afgelopen week was een rare week. Hij begon afgelopen zaterdag! De hele dag had ik al het gevoel dat er een legertje kleine mannetjes met akelige harpoentjes in mijn keel een veldslag deden en terwijl ik zat te bedenken hoe ik die kleine ettertjes kon overtuigen om op te hoepelen, ging de telefoon. Mijn vader!

Die was die dag met de trein naar Maastricht geweest om asperges te halen! Nu ik deze zin zo opschrijf klinkt dat bespottelijk, maar paps heeft een NS kaart met een aantal dagen vrij reizen en op die dagen gaat hij het liefst zo ver mogelijk om de treindag goed te benutten. Vooraf wordt er altijd een plan gemaakt en een doel gesteld. Nu was het doel lekker naar Maastricht, kopje koffie op een terras en daar dan asperges kopen. Tot zover liep het plan gesmeerd maar op de terugweg kwam er een klink in de kabel, want bij het verlaten van Amsterdam CS struikelde hij over een rijplaat - ze zijn daar nog al aan het werk - en kwam ten val op zijn schouder. Dat vinden 81 jarige schouders niet leuk.

Paps stond echter weer op en vervolgde zijn weg, ging nog even langs de Bijenkorf voor een boodschapje en toen begon arm/schouder toch wel erg pijn te doen. Naar huis dan maar in plaats van een hapje eten in de stad. Thuisgekomen pakte hij de telefoon en belde mij.

Lang verhaal kort, huisartsenpost gebeld en die vertrouwden het niet en dus hup naar het AMC. En zo zaten wij die zaterdagavond een beetje bibberig op de uitslag van de foto's te wachten. En inderdaad zat er een breuk in zijn bovenarm, net onder zijn schouder. Gelukkig een "nette" breuk en hoefde er niet geopereerd te worden. Met een Sling om zijn arm mochten we hem weer mee naar huis nemen, alwaar een pannetje troostsoep stond te wachten. Arme papa.

Ondertussen was het legertje in mijn keel niet van plan om op te hoepelen en veroverden voor de aardigheid ook mijn stem. Dat was lastig maandag op mijn werk, waar ik juist die dag veel gesprekken had. S'avonds kwam er dan ook niet meer dan gepiep en gekras en zat ik voor de TV te kijken hoe de Notre Dame in brand stond. Het is een gebouw en er waren geen doden gevallen zo hield ik me voor, maar toch was ik er verdrietig om. Zo'n mooi gebouw met al die prachtige kunst helemaal in de fik en ik voelde dan ook hevig mee met onze schoondochter, geboren Parisienne, die appte dat ze erg verdrietig van de beelden werd.

Dinsdagavond moest Ajax natuurlijk spelen in Turijn. Een spannende avond en mijn Ajaxhart hoopte er maar het beste van. Wat een spannende wedstrijd en wat was het stil op straat hier aan de rand van Amsterdam! Wel raar om zonder stem naar zo'n wedstrijd te kijken, juichen bij een doelpunt was niet aan de orde, maar de blijdschap was niet minder toen na 90 minuten bleek dat Ajax in de halve finale zit.

Gelukkig kon ik gister weer een beetje praten en weer eens een dagje naar kantoor. Thuiswerken is prachtig en fijn dat het kan, maar na drie dagen was ik het wel zat. Veel gezelliger met collega's samen.

Voordeel van dat thuiswerken is wel dat ik getuige was van een koolmees-echtpaar dat een van de vogelwoningen heeft gehuurd en daar nu in blijde verwachting is van een aantal minimeesjes. Pa Koolmees vliegt af en aan.

En nu is het paaszaterdag. Een dag met wat voorbereidingen alvast voor het paasdiner morgen. Dan eten we onderander asperges. Maar deze komen niet uit Maastricht!