Oma op afstand

Ik tel al weer af want vandaag over drie weken kunnen we ons kleinkind (en natuurlijk ons eigen en schoonkind) weer in de armen sluiten.

Arthur is nu 15 maanden oud en wat gaat zijn ontwikkeling hard! Dat ben je dan toch een beetje vergeten van je eigen kinderen. Zeker elke week facetimen we met elkaar en soms wel eens wat meer.

Laatst belde onze zoon terwijl Arthur luid brullend in de kamer zat. Op mijn vraag wat er allemaal aan de hand was zuchtte zoon dat Arthur hem een hele nare vader vond omdat hij iets gevaarlijks niet mocht doen. De kleine meneer was daar zo boos over dat hij niet stil te krijgen was en dus dacht zoon laat ik mijn moeder eens even bellen. Misschien helpt dat.

Arthur hoorde ons praten en kwam toch maar even kijken. Nog steeds huilend trok hij de telefoon naar zich toe en snikkend keek hij me aan. Wat is er allemaal aan de hand jongen vroeg ik hem. Vertel het eens aan oma? Heb je klachten?

Hmm toch wel gezellig die gekke oma aan de telefoon, misschien moet ik maar even stoppen met boos doen zag je hem denken. En jawel hoor het krijsen stopte en ook hier hielp afleiding weer goed. Vader en zoon waren gelukkig weer vriendjes. Het valt natuurlijk ook niet mee als je iets in je kleine ondeugende hoofdje hebt gehaald en dat mag dan niet van papa omdat die dat gevaarlijk vindt en dan krijg je van die stomme oma ook nog eens geen gelijk.

Het is erg leuk om met hem te bellen want hij gaat steeds meer kletsen. Papa en mama kan hij zeggen. Tot Tot is zijn speen en toetje kan hij ook. Regarde zegt hij als je ergens naar moet kijken (het is natuurlijk een Frans mannetje) en hij doet zijn uiterste best om oma en opa te zeggen. De O gaat al heel goed en oma lukt soms ook maar opa is een beetje moeilijk.

Stapelgek is hij op zijn opa, zodra die in beeld komt begint hij te stralen en roept HEE. En dan steekt hij een heel verhaal af waar je nog geen woord van verstaat, maar schattig is het wel. Gisteren zag hij opa en toen begon hij al met ooooooo daaaa. Nou bijna maar dat rekenen we ook goed.

We zingen samen liedjes door de telefoon en als we het repertoire bijna hebben gehad dan klapt hij in zijn handjes want dat is het laatste liedje, klap eens in je handjes.

Ook vind hij het soms leuk om een verhaaltje te horen. Dan verzin ik een verhaaltje over Dikkie Dik. Hij heeft de knuffel van Dikkie Dik en die ligt dan in de buurt terwijl hij lekker tegen zijn vader aankruipt en naar het verhaaltje luistert. Zo af en toe knikkend alsof hij het helemaal begrijpt. De verhaaltjes zijn nu nog kort maar over een poosje kan ik hem voorlezen via FaceTime en daar verheug ik me nu al op.

Gisterochtend kwam er een filmpje binnen dat hij met zijn vader in gesprek was. Mama moet meestal werken op zaterdag en dan zijn vader en zoon samen. Ze lagen nog knus in het grote bed en Arthur  was aan het oefenen met allerlei klanken en ineens zei hij: A tu  en nog eens A tu. Zoon natuurlijk helemaal juichen en prijzen goed zo. Je kunt je naam zeggen. En oh dat koppie wat was hij trots. A tu.

Het is niet altijd leuk om oma op afstand te zijn, want als een van drie ziek is of de crèche is onverwacht dicht dan is het zo naar dat je er niet even snel naar toe kunt om even bij te springen, maar het is wel heerlijk dat je met foto's, filmpjes en het facetimen wel op de hoogte blijft en goed contact kunt hebben. Ik realiseer me dat er zat grootouders zijn die om wat voor reden hun kleinkind helemaal niet mogen zien.

Nog drie weken en dan mogen we een hele week op hem passen omdat de crèche dan gesloten is en we tellen de dagen af!