Het nieuwe haken

Afgelopen vrijdag hand ik weer handfysio- en ergotherapie. Met mijn haakwerk in mijn tas ging ik de deur uit, uitgezwaaid door Arthur die het helemaal niet leuk vond dat ik even wegging.

Na de nodige oefeningen met mijn humeurige duim werd ik overgedragen aan de ergotherapeut. Een vrolijke dame die aan kwam zetten met een snijplank, diverse messen en een brok klei. Snijles! Hoe hou je nu het beste een mes vast en hoe belast je het gewricht dan van die duim. Nou dat bleek nog best lastig want een mens is een gewoontedier. Sta je er wel eens bij stil hoe je bestek of een pen vasthoudt? Ik normaliter niet en het is nog knap lastig om als je iets gewend bent dat anders aan te pakken.

Enfin na de snijles kwam het leuke gedeelte. De haakles. Eerst moest ik laten zien hoe ik mét spalk haak en daarna zonder de spalk. Met spalk haken kan ik verbazingwekkend goed. Ik kan er ruim een uur achter elkaar mee haken zonder een centje pijn. Goed nieuws natuurlijk al moet ik wel opletten dat het klittenband van dat ding zo goed aansluit dat het niet kan "haken" aan mijn garen want dat wordt dan niet zo mooi. Natuurlijk is het de bedoeling dat ik straks weer zonder die spalk alles kan doen en dus ook haken, breien en alle andere dingen die een mens nu eenmaal met de handen doet.

Dus moest ik voor het oog van de therapeute haken zonder spalk en daar bleek ik niet de juiste duimgreep aan te houden. We hadden nog een gezellig gesprek over het haken zelf, dat ze ook wel wilde leren, het garen en het patroon en ondertussen leerde ze mij hoe ik mijn duim het beste kan houden zonder dat hij daar humeurig van wordt. Dat valt nog niet mee kan ik vertellen. Het huiswerk dat ik meekreeg was dan ook veel oefenen maar niet overbelasten.

Toen ik thuis kwam stond Arthur al op me te wachten. We hadden nog twee uurtjes om nog flink te knuffelen, een toren te bouwen en een boekje te lezen. Ook was er nog tijd om wat te eten maar toen was het toch echt tijd om de spullen in de auto te laden en naar Schiphol te vertrekken. Daar had Arthur zoveel te zien dat hij helemaal geen tijd had om afscheid te nemen en dat was maar goed ook want als hij dan was gaan huilen omdat ze weggingen dan had ik het ook niet droog gehouden.

Thuis vonden we de restanten van de duplo, het croissantje en het andere speelgoed. Snel was alles weer opgeruimd, maar het was best even stil in huis. Gelukkig kunnen we terugkijken op twee heerlijke weken waar we fijn voor hem konden zorgen en heerlijk van hem hebben genoten.

En nu gaat het leven weer zijn gewone gang, weer lekker aan het werk en in de avonduren goed oefenen met de Raspberry shawl. Niemand die straks kan zeggen dat ik mijn oefeningen niet heb gedaan. Mijn duim vind het nieuwe regime nog lastig en sputtert nog wat tegen, maar dan verpak ik hem in de spalk en haak dat het een lieve lust is. Het schiet lekker op nu er niet een klein mannetje steeds aan een draadje komt trekken.