Op de plaats rust

Het is al bijna een maand geleden dat ik een blogje schreef. Helaas ging mijn gerepareerde vlerk toch weer muiten. Het alleen maar thuis achter de laptop werken en het vele handwerken vonden mijn arm en hand toch geen goed idee. Daarom zat er niks anders op dan stoppen met handwerken en privé zo min mogelijk achter de laptop zitten, want ik zag mezelf niet opnieuw de spreekkamer van de chirurg binnenschuiven met, hallo daar ben ik weer.

Dus daar waar het kon zoveel mogelijk rust voor de vlerk. Gelukkig kon ik weer zo af en toe naar kantoor of naar een vestiging om daar gesprekken te doen. Daar hoef je je handen niet bij te gebruiken en ook heb ik afgelopen week een bureaustoel van kantoor thuis staan die ik mag lenen, twee collega's waren zo lief om hem in de auto te tillen en nu gaat het alweer een stuk beter.

De Katharina sjaal is ook af, die heb ik nog afgemaakt voor ik de handwerkstop had ingelast en die ligt te drogen na het blocken. Binnenkort zal ik hem op de foto zetten.

Ik heb veel gelezen en elke dag na het werk wat meer gewandeld. Ook daar heb je je handen niet bij nodig en die ommetjes zijn fijn. Sinds 16 maart doe ik dat dus regelmatig en het is leuk om te zien hoe de natuur de afgelopen weken is veranderd. Spotte ik eerst overal krokussen en narcissen, later werden dat bloesembomen en nu staan hier de bermen vol met klaprozen en ook zomaar tussen de voegen van de straat. Zo mooi om te zien.

Verder genieten we erg van de filmpjes van Arthur en de FaceTime gesprekken met onze zoon en de kleine man. Onze zoon is in Frankrijk ook behoorlijk ziek geweest van het coronavirus en dat was best naar om dan zover weg te zitten, maar gelukkig gaat daar alles weer goed en is het hele gezin gezond.

Arthur gaat steeds meer kletsen en we kunnen nu een soort van gesprekken houden. Hij praat het meest Frans met af en toe een Nederlands woord ertussen, maar we begrijpen elkaar prima. Vanavond zat hij lekker te eten en keken wij mee. Ondertussen zat hij gekke bekken te trekken met opa en hadden die twee de grootste lol.

Ineens viel de telefoon om en Arthur dacht dat opa viel. Oh papa, hoorde wij hem roepen, opa cassé! (Opa stuk). Toen de telefoon weer rechtop stond en Arthur opa weer ongeschonden in beeld zag vroeg hij Opa Ça va? (gaat het goed). Ja jongen het gaat prima. Echt genieten is het contact met dat kleine mannetje!

We hopen hem eind augustus weer in het echt te kunnen knuffelen, want als het goed gaat allemaal zijn dan de grenzen weer open. Daar kijken we echt naar uit.

Vanaf morgen ga ik de blogs, die ik de afgelopen weken bewust een beetje uit de weg ben gegaan, weer een beetje bijlezen en eens kijken wat voor moois er allemaal gemaakt is!