Zielige Zucchini

 Op 1 juni jl., Tweede Pinksterdag, plantte ik in een grote pot 5 zaden van bol zucchini's. De chique zusjes van onze ordinaire courgettes. Althans zo deed het pakje zaad vermoeden. 

Na een week piepten er al groene puntjes boven de aarde en eind juli waren het al flinke planten. De slakken lachten al stiekem in hun huisje, ha daar komt een feestmaal aan, van fris groene courgetteplantjes en ze riepen alle familieleden al bijenkaar voor een gezellig diner. 

Dat zag ik dus niet zo zitten en zette de pot op een wit plastic voetenbankje. Dat bankje heeft ooit dienst gedaan om kleine kindertjes een opstapje te geven of even een zitplaats en verleent nu allerlei hand- en spandiensten in de tuin. Omdat de poten van glad plastic zijn klimmen de slakken daar niet zo snel tegenop en als het al lukt dan ben ik er als de kippen bij om de volgende tocht, langs de plastic pot richting het groen te verijdelen. Het is hard, ik weet het, maar een mens moet wat anders krijg je nooit een zucchini aan je plant, omdat die vermaledijde beesten zo'n plant tot aan de grond toe afknagen. 

Als alternatief bood ik ze het frisse groen van het onkruid aan wat tussen de tegels kwam kijken, maar daar haalde de familie slak hun neus voor op. Nou dan niet, zoek maar een andere tuin om je maaltje te vergaren sprak ik ze streng toe. 

Ondertussen kwamen de eerste bloemen aan de planten. Prachtige, gele bloemen! Niet alleen ik vond ze mooi, maar de hommels en de bijen vonden dat ook. Ik had dus goede hoop op vele zucchini's en begon al recepten te verzinnen met oogst uit eigen tuin. 

Helaas de ene na de andere bloem legde het loodje. Ik weet dat aan de warmte ook al kregen ze elke avond na zonsondergang een lekkere slok water. Tijdens ons weekje op de Veluwe kwam mijn vader voor de tuin zorgen en ook hij zorgde voor het natje van de zucchini's, maar bij terugkomst moest ik toch constateren dat drie van de vijf planten het hadden opgegeven en naar de plantenhemel waren vertrokken. 

De andere twee staan er een beetje zielig bij. Wel zag ik eergisteren voorzichtig opnieuw een bloem uitkomen en nu hoop ik maar dat deze wel uitgroeit tot een zucchini. Eén zucchini uit eigen tuin na zoveel liefdevol gezorg is toch niet te veel gevraagd? Eentje maar en dan ben ik al tevreden.

Ik zette pot in het zonnetje, moedigde de bloemen aan om tot volle bloei en groei te komen en ging weer naar binnen om weer aan het werk te gaan. 

Net toen ik mijn hielen over de drempel had hoorde ik gegniffel uit de border komen. En jawel hoor daar zat een groep slakken en staken een voelspriet in de lucht als zijnde een opgestoken middelvinger. 

Dus toch! De krengen!