Opzetten en afhechten

Afgelopen zaterdag was de eerste les van de cursus Finishing Touch in de Jordaan. Ik had er zin in!      De les begon om 16.00 uur en even na drie uur liep ik naar de metro die mij in hartje Amsterdam uitspuugdbij het centraal station. De zon scheen uitbundig en er hing een lekker sfeertje in de stad. 

Het was gezellig druk, maar de hordes toeristen die pré corona door de stad stampten zijn nog niet massaal aanwezig. 

De tram bracht me naar de halte Dam voor het oude postkantoor en de conducteur hield iedereen in de smiezen. Voor we vertrokken werd een jongeman door hem in plat Amsterdams verzocht om zijn mondkappie goed op te doen en zijn voeten van de bank te halen want dat doe je thuis ook niet! Heerlijk!

Via de Molsteeg liep ik over de Torensluis, alwaar Multatuli vanaf zijn sokkel peinzend de stad aanschouwt, naar de handwerkzaak. Twee medecursisten waren er vandaag omdat de groep in tweeën was gesplitst. Zo kon de "juf" ons gemakkelijk uitleg en alle aandacht geven en was het nog op 1,5 meter afstand. De volgende les is dat niet meer en dat hoeft natuurlijk nu ook niet meer. 

Wat was het gezellig om daar op die vide te zitten aan de grote zwarte tafel met een kopje thee en al die mooie handgebreide maaksels om ons heen. Wij moesten natuurlijk zelf aan de slag en na een voorstelrondje gingen we aan de slag met een (voor mij) nieuwe manier van opzetten: De Oud Noorse opzet!

Ik heb breien geleerd toen ik ongeveer zes was en zet altijd op volgens de, wat ik nu weet "lange draad opzet" en het was dus wel even wennen om dat op een andere manier te doen, maar na even oefenen had ik de slag te pakken en moesten we 20 steken opzetten en een lapje breien van zo'n 12 toeren. Toen dat klaar was leerden we, voor mij ook weer nieuw, een andere manier van afkanten. Dat zorgt er voor dat het wat losser wordt. Toen dat lapje klaar was moesten we nog eenzelfde lapje breien. 

De twee lapjes gingen we daarna aan elkaar zetten en op dat moment was mijn doel van de cursus eigenlijk al behaald, want mijn eigen manier van in elkaar zetten daar was en ben ik niet zo tevreden over. Dat was ook de reden dat ik deze cursus wilde doen en nu heb ik echt een hele mooie manier geleerd om breiwerk aan elkaar te zetten. Dat vergt best nog wel even wat oefening, maar dat is juist leuk. 

Terwijl we daar zo ijverig zaten te priegelen kwamen er twee dames de trap op en één van de dames bekeek ons en riep daarna lachend, nou in Noorwegen breien wij heel anders hoor! Oh ja? Ja wij breien alleen maar op rondbreinaalden. Deze dame was een Nederlandse, geëmigreerd naar Noorwegen en was nu een weekendje in Amsterdam en zo ontstond er een gezellig gesprek, waarbij de Nederlandse dame vertaalde voor haar Noorse vriendin. Wel leuk dat we toevallig net met die oud Noorse opzet bezig waren!

Antoinette, onze juf, is een echte breifreak en kan heel leuk vertellen en duidelijk uitleggen. Zij heeft bij het Amerikaanse breigilde (TKGA) het Master of Knitting programma gevolgd en heeft daar alle drie de niveaus doorlopen en met succes afgerond. Ze vertelde hoe dat in zijn werk gaat, welke werkstukken je daarvoor moet maken, die dan moet opsturen naar Amerika en dat je die dan terugkrijgt met rode draadjes op de plek waar je een foutje hebt gemaakt. Als het teveel rode draadjes zijn moet je alles opnieuw maken. Toen wij cursisten riepen dat wij dan echte amateurs zijn, moest ze lachen en gaf aan dat dat helemaal niet uitmaakte omdat ieder breiwerk uniek is en als het voor de breister akkoord is dan is het prima. Dat dat nu juist het leuke is aan breien! 

De les vloog om en aan ons eigen meegebrachte breiwerk kwamen we niet eens toe, maar wat heb ik nu al veel geleerd en veel inspiratie opgedaan. Ik heb nu al zin in de volgende les!