Ik zal het maar eerlijk bekennen: Ik heb een zakprobleem! Bij al het leed in de wereld is mijn zakprobleem natuurlijk een futiliteitje, maar toch, ik heb er last van.
Wat is het geval? Toen ik vijf weken geleden nieuwe kozijnen en ramen kreeg, pasten de luxaflex beneden en in mijn slaapkamer niet meer. De werkmannen hadden hun hielen bij wijze van spreken nog niet gelicht of daar stond de inmeetman van de winkel hier uit het dorp die zulks verkoopt op de stoep. Hij mat een en ander op en ik zocht samen met mijn dochter de nieuwe luxaflex uit.
Dit moet hier hangen tot ik naar het bejaardenhuis ga dus we hebben een weloverwogen keuze gemaakt, de boel is besteld en de fabriek gaat alles op maat maken. Helaas zijn dit geen standaardmaten waardoor het allemaal wat langer duurt!
Nu wilde ik in mijn slaapkamer toch wat voor de ramen hebben want ik hou niet van inkijk en wil in mijn geboortekostuum vanuit de douche mijn slaapkamer in kunnen lopen zonder dat er een glazenwasser van schrik van zijn ladder kukelt.
Nu mag je in die kunststof kozijnen niet boren en was het verstandig om er ook niks op te plakken omdat dit akelige lijmresten kan achterlaten en daarom had ik bedacht om vuilniszakken te gebruiken en die met een soort kneedgum - waar ik ook de tekeningen van Arthur mee op de keukendeur plak - op te hangen.
Het leek een goed plan en door de vuilniszakken was het ook lekker donker in de slaapkamer. Nou wat zeur je dan over een zakprobleem, zul je zeggen? Maar na 5 weken is de kneedgum het wel zat. Die heeft er geen zin meer in en laat los, waardoor de zakken losschieten en ik ze elke dag opnieuw moet bevestigen. Nu is dat ook niet zo erg, maar van de week lag ik in bed al een beetje weg te doezelen, met Tim vredig maffend op het voeteneind, toen de zakken in een keer van het raam donderden en Tim en ik ons een hoedje schrokken.
En wij vonden dat geen pretje om door die zakkende zakken wreed uit onze slaap gehaald te worden. Maar goed het is dus geen wereldprobleem en ik hoop maar dat de luxaflexen snel klaar zijn.
Ondertussen is er ook nog iets leuks te melden! Tim is vandaag uit zichzelf, helemaal alleen door zijn kattenluik naar buiten gegaan! Van buiten naar binnen ging al helemaal goed, maar andersom nog niet. We hebben geoefend met een open luik en hem er door heen gepraat, net zolang tot hij het zelf aandurfde met dat open luik en toen met het luik op een kiertje.
Vanmiddag was ik op tijd thuis van mijn werk, maar ik had nog een overleg en dat vond Tim niet gezellig. Hij zat te miauwen voor de achterdeur, laat me naar buiten vrouw. Maar dat ging dus niet want ik moest mijn aandacht bij het gesprek houden. Ik hoorde een hoop gerommel bij het luik, hoorde het openklikken en even later zag ik meneer in de tuin lopen.
Ik zat in een heel serieus gesprek met iemand die door een moeilijke periode gaat en ik moest me bedwingen om niet hardop te juichen dat mijn kat door zijn luik gaat. Dat zou een beetje gek zijn geweest, maar ik vind het fijn voor hem dat hij nu zelf kan bepalen wanneer hij naar buiten en naar binnen wil.
Helemaal trots ben ik op hem. Nu nog een oplossing vinden voor mijn zakken!
