Een rood randje en tegenstellingen.

Gistermorgen lag ik op de behandeltafel bij de huisarts terwijl zij heel vakkundig een gerstekorrel uit mijn linkerooglid aan het verwijderen was. Het kreng zat er al een tijd en ondanks warme kompressen en het verzoek om die plaats vrijwillig te verlaten, deed hij dat niet. Terwijl de huisarts aan het peuteren was zei ze, ik hoop niet dat je dit weekend een feestje hebt waarbij je vol in de make-up moet, want dat is nu even niet verstandig. 

Nee, zo'n feestje heb ik niet dit weekend, maar ik had gistermiddag wel "dienst" bij de voedselbank. Inmiddels ben ik lid van het vrijwilligersteam en mag ik na een paar keer meegekeken te hebben samen met nog iemand de intakegesprekken en de herintakegesprekken doen. 

Bij dit soort gesprekken hoef je niet volop in de make-up en opgedoft aanwezig te zijn dus de afwezigheid van mascara en het rode randje aan mijn oog viel helemaal niet op. En ik kon er niks aan doen dat het rode randje nog wat roder was geworden én dat mijn andere oog ook wat roder was geworden aan het eind van de middag.

Want wat een schrijnende en intens verdrietige verhalen hoor je daar en wat is het dan mooi dat je een luisterend oor kunt bieden en als na de intake blijkt dat iemand recht heeft op boodschappen dat je toch iets kunt doen. Al is het maar een heel klein beetje. En wat kunnen mensen dan blij en opgelucht zijn als blijkt dat ze boodschappen krijgen en dat de tranen van opluchting dan vloeien. Een klein druppeltje op een gloeiende plaat, maar vaak helpt dat kleine druppeltje en daar gaat het om. 

Ook gisteren hoorde ik weer een schrijnend verhaal en bloedde mijn hart en hoewel ik in mijn werk geleerd heb om wel mee te leven maar niet mee te lijden, schoot ik toch even vol. Gelukkig had deze client recht op boodschappen en was het fijn om te zien hoe de client met een grote tas met verse groente en andere boodschappen de deur uitging. Nu staat er de komende dagen in elk geval een warme maaltijd op tafel. 

Het is niet allemaal verdriet, het zijn ook verhalen van hoop, moed en heel veel veerkracht van mensen die zich beetje bij beetje uit hun ellende weten te ontworstelen en ook dat is mooi om te zien. Na zo'n middag besef ik steeds weer hoe goed ik het zelf heb en dat het leven een roulette is waarbij het balletje zomaar in het verkeerde vakje kan vallen. In elk geval ben ik blij met dit vrijwilligerswerk, het geeft me het gevoel iets te kunnen bijdragen, al is dat niet veel. 

Een hele bijzondere tegenstelling is dan wel dat ik vanmiddag samen met mijn dochter een high tea heb in een van de sjiekste hotels van Amsterdam. Het Amstel Hotel. Dat is nog een verjaarscadeautje uit 2023. Toen kreeg ik van dochter een voucher om samen met haar te gaan high teaen. De bon was twee jaar geldig en het was er nog niet van gekomen om hem te verzilveren. 

Dus vanmiddag ga ik met mijn rode randje, zonder make-up, maar wel netjes aangekleed naar dat sjieke hotel. Daar mag ik vast wel naar binnen zonder mascara en anders zet ik mijn zonnebril op. Dat doen beroemde gasten die in zo'n hotel logeren ook om niet herkend te worden. Ik ben benieuwd of we nog een beroemdheid spotten en ik ben heel benieuwd naar de entourage en natuurlijk het lekkers dat we gaan krijgen. Ik hou jullie op de hoogte!