donderdag 30 maart 2017

Nostalgie


Er is een knoop van mijn jas. Een grote, zwarte ronde knoop en natuurlijk net op de plek dat je hem het meeste nodig hebt. Achteraf weet ik precies waar ik hem kwijt ben geraakt, namelijk in de Amstelstraat in Amsterdam. Ik liep daar en hoorde iets vallen. Eerst dacht ik aan de karrenmunt in mijn zak maar die zat er nog en dus haalde ik mijn schouders op en stiefelde door. Pas thuis merkte ik dat ik die knoop kwijt was, maar ik had geen zin om terug te gaan en de Amstelstraat af te zoeken naar een knoop. 
De jas belandde op de kapstok en ik hulde mij de hele winter in mijn lange, zwarte winterjas en nam me steeds voor om nieuwe knopen te kopen. Maar ja, waar haal je die zo gauw. Niet in ons dorp, daar moet ik echt de stad voor in en dat was er nog steeds niet van gekomen. 

Nu gaan we morgen naar zoonlief in Frankrijk en bedacht ik me dat een korte jas in het vliegtuig veel handiger is dan zo'n lange en het is lekker weer daar dus een dikke jas is niet nodig. Ineens ging er een lampje branden. De knopendoos van mijn moeder! Dus hop op naar mijn vader.
In mijn oude slaapkamer, die later tot strijk en naaikamer werd omgebouwd toen ik het huis uit was, staat nog steeds de grote tafel en daarboven op de plank de knopendoos van mijn mams. Eigenlijk is hij van mijn oma, een grote soort tinnen bak met daarin een giga aantal knopen. Als er vroeger kleding uiteindelijk aan de voddenman werd meegegeven dan werden eerst de knopen er afgeknipt want dat was zonde. Ook werden er wel eens teveel knopen voor een project aangeschaft en de restanten daarvan kwamen ook in de bak. 

Mijn hart ging open toen ik dat zag. Ik zat ineens weer vroeger thuis aan de grote tafel, waar aan de ene kant de naaimachine stond van oma en aan de andere kant de naaimachine van mijn moeder. De strijkplank en de bout stand by om een pas gestikt naadje open te strijken. Daar zat ik dan vaak bij te prutsen met wat lapjes, een ander handwerkje of te spelen met de knopendoos. Nu denk ik elke dag aan mijn mams, maar zo met die knopendoos voor m'n neus met daarin knopen waar ik nog precies van weet aan welke jurk ze zaten, was ze wel heel dichtbij. 

Al gauw had ik een goede knoop gevonden voor mijn jas, weliswaar niet dezelfde, maar ach een kniesoor die daar op let. Beneden vroeg mijn vader of het gelukt was en ik toonde hem de knoop en vertelde hem hoe ik daar zo even weer terug was in vroeger. 

Hij knikte even en opende een kast en gaf me de breinaaldenkoker van mijn moeder. Een poosje terug had hij me al gevraagd wat hij daar mee moest. Weggooien? Nee ben je gek, dat is zonde. Ik wilde ze wel hebben en vroeg mijn zus via een appje of ze er ook wat van wilde. Nee zeg, ik brei nooit meer, neem jij ze maar. Omdat ik de enige handwerker ben in  de familie vroeg ik het niet aan mijn broer en schoonzus en reserveerde de koker. 

Nu drukte mijn vader hem in mijn handen en ik nam hem mee naar huis. Thuis keek ik wat er in zat en ook nu was er weer een déjà vu. Want wat hebben we samen veel zitten handwerken! Wat kon ze mooi breien en wat mis ik haar toch verschrikkelijk! Maar wat heerlijk dat er zulke mooie herinneringen zijn. 

De breinaalden wonen nu hier en zo af en toe open ik het dekseltje en ga weer even terug naar vroeger. Pure nostalgie!

zondag 26 maart 2017

Tuinperikelen


Toen de weerman verkondigde dat het mooi lenteweer zou worden dit weekend nam ik me voor om wat uurtjes in de tuin door te brengen. Al is het maar een postzegeltje er is altijd wat te doen. Bijvoorbeeld de rozen snoeien, dat stond nog op het dingen doen lijstje. Dat is altijd een hartverscheurend klusje want het voelt zo verkeerd om zo'n mooie struik te kortwieken, maar als ik het niet doe dan bloeit hij minder en groeit hij zo uit dat hij de halve tuin in beslag neemt. Het is een brutaaltje die gele roos van mij. Dus hanteerde ik ferm de snoeischaar en ondanks zijn boze blikken en stekelige confrontaties klaarde ik dat klusje. 

Ook aan de overzijde, tegen de andere schutting staat een roos die prachtig bloeit en mij verleidt met haar heerlijke parfum die nodig naar de kapper moest. Direct ook maar gedaan. Als je eenmaal aan de gang gaat met je goede voornemens en je zit in die flow moet je daar gebruik van maken nietwaar. 
Toen de knipbeurt klaar was en de boel weer opgeruimd was het tijd voor een rondje langs de borders en genieten van wat daar allemaal al bloeit en opkomt. Ook al is het maar een klein rondje, omdat het maar een klein tuintje is, er viel al behoorlijk wat te genieten. 
Neem nou mijn ieniemienie narcisjes. Zij het geen schatjes en ze ruiken ook zo heerlijk. 


















Even verderop in de border bloeien paarse en rose hyacinten en ook zij verspreiden een heerlijk parfum. De rose variant vind ik helemaal een beauty met haar gestreeptje jurkje





Bij de bloemenman op het plein waar we vaak op zaterdag een bloemetje kopen was het druk. Niet alleen omdat hij goede bloemen heeft voor een schappelijk prijsje, maar ook omdat hij allerhande tuinspul had staan. Grote bakken met losse viooltjes, viooltjes in een hangpot, maar ook viooltjes in een hangzak en vooral die laatste gingen grif van de hand. Terwijl ik nog stond te twijfelen of ik deze week voor roosjes of voor tulpen zou kiezen, zei echtgenoot: zullen we twee van die zakken meenemen. Is wel vrolijk voor aan de schuur. Zo gezegd zo gedaan. Thuis moesten er natuurlijk eerst twee haken in de schuur worden gemaakt alvorens de zakken konden worden opgehangen en daarom hing ik ze zolang maar even aan een paal van de schutting. Dat ging heel gemakkelijk omdat het handvat van de zak precies over de balk geschoven kon worden. Dat stond zo gezellig dat we ze maar hebben laten hangen. Is eigenlijk ook een veel beter plekje omdat ze aan de schuur, onder de goot, geen regenwater zullen opvangen.  


De laatste inspectie betrof de moesbak. Daar zag ik een flinke groene plant groeien. Eerst dacht ik dat het onkruid was en dat een poepende duif daar een zaadje had geplant, maar bij nadere inspectie bleek dat dit niet het geval was. Het is de broccoli van het moestuintje van de Appie van vorig jaar. Die had vorig jaar wel gekiemd en was uitgegroeid tot een klein plantje maar luttele dagen na het uitplanten in de moesbak had het ukkie toch de geest gegeven. Nu staat er ineens een flinke plant en ben ik heel benieuwd of er inderdaad een broccoli struikje uit gaat groeien. Ook de veldsla van vorig jaar is opgekomen en zo staan die twee heel knus naast elkaar te genieten van het lentezonnetje.




Er valt dus best wat te beleven in zo'n klein tuintje en met een kop thee in de zon ging ik nog maar even genieten van al dat moois tot de koude wind opstak en ons naar binnen joeg. Ook niet erg want vanachter het glas kun je ook genieten en het is ook leuk om plannen te maken voor nieuwe aanwas. Ik wil er nog graag een klimroos bij, daar heb ik nog een mooi plekje voor en ook wil ik behalve de tomaten die al aardig opkomen in het kasje op de vensterbank nog wel wat andere groenten of kruiden proberen. 

Dat gaat zeker goed komen want zojuist kreeg ik een mail van meneer Albert Heijn (doet de schat elke zondag en dan geeft hij mij persoonlijk de aanbiedingen door) dat komende week de moestuin actie weer gaat starten. Nou dat beloofd nog veel tuinplezier.

zaterdag 25 maart 2017

In het warretje


Donderdagmiddag lag de envelop met drie bolletjes soft fun van Scheepjes op de mat en natuurlijk kon ik het niet laten om mijn breinaalden te voorschijn te halen en dezelfde avond een beginnetje te maken. Handig vond ik het van Scheepjes dat er vanuit het midden van het bolletje een draadje steekt met daarop: Easy start en ik nam dan ook dat draadje om de 29 steken op te zetten van het linker deel van het achterpandje. Tot zover niks aan de hand en donderdagavond breidde ik het boordje en een paar toeren tricot steek. 

Gister had ik een drukke, maar leuke dag in Meppel. Grappig was dat op de weg er naar toe - mooi ritje is dat hoor, zo door de polder - in een weiland Ooievaars liepen. Prachtige vogels zijn dat. Sierlijk stapten ze door een weiland en eentje koos het weide luchtruim en vloog vlak voor de auto langs zodat mijn collega en ik een goed zicht hadden. Ze had geen doek in haar snavel met een baby er in. Dat dan weer niet helaas. Ook op de terugweg zagen we er nog een paar en spotte ik een Ree. Altijd fijn als ik zelf niet hoef te rijden en ik van een mooi uitzicht kan genieten. 

Thuis ging ik weer verder met het babytruitje, helemaal geïnspireerd door die prachtige Ooievaars, en breide ik een aantal toertjes, totdat ineens de hele boel spaak liep. Er was een ernstig conflict ontstaan in het midden van het bolletje want er kwam een ander boos begin draadje uit gekropen en die had zich van pure nijd om mijn aanvoerdraad gewonden. Zie dat maar eens op te lossen. 
Nu heb ik een klein bolletje van het boze, ontsnapte draadje als aanhangsel van de grote bol en probeer ik om de naald de boel weer uit elkaar te halen en prijs ik me gelukkig dat zo'n babytruitje maar klein is, zeker als het de helft van een achterpandje betreft en dat ik als dit deel klaar is vast de kans krijg om er weer een goede bol van te maken. Ik zou natuurlijk ook de draad kunnen afknippen en nu de bol ontwarren en dan weer aanhechten maar dat doe ik liever niet. Dan maar even puzzelen. 

Al vraag ik me af hoe dat nu toch mogelijk is? De firma Scheepjes zal toch zijn bolletjes niet met de hand opwinden zodat een medewerker die even geen zin had, of afgeleid was of hevige hoofdpijn er een potje van heeft gemaakt. Ze zullen al die mooie bolletjes toch wel machinaal opwinden mag ik hopen, maar ja waar is het dan mis gegaan en hoe komt de boel nu zo in het warretje? Geen idee, maar hoe sereen ik gister was na het aanschouwen van al die Ooievaars zo warrig ben ik nu met al de knopen die ik moet ontwarren.  Nou gaat vast goed komen.

donderdag 23 maart 2017

Van haken tot wereldvrede en cadeautje!

Het is behoorlijk druk op mijn werk en dat is helemaal niet erg, maar dat betekent wel dat er s'avonds rust in de tent moet zijn, anders maalt het maar door in mijn hoofd over wat er allemaal nog moet gebeuren. En dat malen helpt niet dus is dat eigenlijk zinloos. Gelukkig is er iemand die ooit, lang geleden een haaknaald heeft uitgevonden. Ik weet niet wie dat is geweest maar ik vind dat deze persoon de Nobelprijs voor de vrede moet krijgen. Met terugwerkende kracht!

Hoe heerlijk ontspannend is het om met een bolletje wol, een haaknaald en een patroon aan de slag te gaan. Alleen maar hokjes hoeven te tellen. Alleen maar nu vijf stokjes, dan een losse, stokje, losse en weer een stokje. Alle malheur verdwijnt zomaar uit je hoofd. Eigenlijk zouden meer mensen dat moeten doen. Neem nou ene meneer E. uit Turkije. Wie kent hem niet. Als je deze meneer ziet oreren op de televisie dan is toch het eerste wat je denkt: poeh poeh, die meneer heeft een hoop stress, die zouden we eens een bolletje wol en een haaknaald moeten sturen en hem de beginselen van het nobele haakwerk leren. 

Ten eerste wordt hij vast zo gegrepen door het haakvirus dat hij geen tijd meer heeft om al die lange speeches af te steken en ten tweede wordt hij zo relaxed dat van boze woorden geen sprake meer zal zijn. En zo kennen we nog wel wat meer heren in de wereldpolitiek die we deze ontspanning van harte gunnen. Ik noem geen namen maar meneer T. uit Amerika en meneer P. uit Rusland zou ik het van harte gunnen dat haakvirus. Maar ja het zal wel een te simpele oplossing zijn en ik ben ook helemaal niet de juiste persoon om goede oplossingen te bedenken voor de wereldvrede. Laat ik maar mijn best doen in mijn eigen kringetje.

Terwijl ik daar, al ijverig hakend, zo over zat te mijmeren op de bank schoot me ineens te binnen dat goede vrienden van ons over ongeveer twee maanden voor het eerst opa en oma zullen worden. Het is best een gek idee dat in onze generatie al kleinkinderen geboren gaan worden, maar toch ook heel leuk. Zeker omdat onze levens redelijk gelijk opliepen en dat ik me nog haarscherp kan herinneren wat een lieve baby hun oudste dochter was. En nu gaat ze zelf moeder worden. 

Bij baby's horen natuurlijk cadeautjes en ik heb ooit voor de aanstaande moeder nog eens een truitje gebreid. Al vredig hakend aan mijn sjaal die al lekker opschiet, bedacht ik dat ik voor haar baby ook maar eens een truitje moest breien. Aan de berichtjes op facebook te zien over de inrichting van de babykamer en de cadeautjes die ze al hebben gehad, durfde ik wel op te maken dat ze dat wel leuk zou vinden. 

Ik googelde het woord patroon babytruitje en daar kwam al een patroon oppoppen van een schattig babytruitje op het blog van Blij dat ik brei. Ik mailde Jeanet van het blog om advies welk wolletje ik voor dit truitje het beste kon gebruiken en ze kwam algauw met goede raad. Ik nam haar advies ter harte en bestelde drie bolletjes wit. Het wordt een meisje, maar met een wit truitje kan ze alle kanten op. Vanmiddag lag het pakketje al op de mat en daar word ik nou zo blij van. 

Ik ga mijn breinaalden maar gauw opzoeken om aan dit truitje te beginnen want over twee maanden moet het natuurlijk wel af zijn. Dus van de haaknaald maar weer even over naar de breipennen. Uit ervaring weet ik dat het net zo ontspannend werkt als haken. Ik heb er zin in!



zaterdag 18 maart 2017

Thermosfles in de soep

Afgelopen woensdag om 11.00 uur moest ik mijn echtgenoot afleveren in het ziekenhuis. Na het opnamegesprek moest hij wachten tot een uur of twee tot de ingreep zou plaatsvinden en omdat ik daar niet bij mocht zijn ging ik naar huis. Wat is het een zegen als je, zoals ik, een werkgever hebt die het niet meer dan normaal vindt dat je zo'n dag dan thuis werkt en die dan ook nog eens zegt, als het helemaal niet lukt is het ook goed. Echt ik wens iedereen zo'n werkgever toe. Ik weet nog goed hoe mijn vorige werkgever reageerde 15 jaar geleden toen het allemaal begon. Natuurlijk was het erg lastig en vervelend maar daar hadden zij even geen boodschap aan, de brieven moesten de deur uit dus van een dag vrij nemen kon geen sprake zijn. Nee dan mijn huidige werkgever, dat is echt geweldig als er zoveel kan en dat je zoveel steun ontvangt van je manager en collega's. Trouwens ook de werkgever van mijn man is top en zijn manager en collega's zijn ook schatten. Zo, ik wou het toch even benoemen. 

Terug naar woensdag. Het was ook nog eens verkiezingsdag en gewapend met twee stembiljetten, waarvan een met een volmacht en een ID bewijs vervulde ik mijn burgerlijke plicht. Lastig vond ik het deze keer, maar uiteindelijk was ik er uit en kleurde een hokje rood. Daarna direct maar even boodschappen doen want ik moest tenslotte ook nog lunchen en omdat ik niet wist hoe laat ik weer bij man mocht aanschuiven besloot ik ook maar even snel een lekker soepje te maken. Altijd een lekker tussendoortje. Daarna ging ik weer aan het werk. Nu zoon niet meer thuis woont heb ik zowaar een eigen werkkamer en dat werkt heel prettig. 

Om een uur of vier kwam het verlossende appje dat man weer op zijn kamer was en dat alles goed was gegaan. Poeh opluchting. Nu maar afwachten wat de medicijnen zouden doen, maar daarvoor moest hij in het ziekenhuis blijven en hielden ze hem in de gaten. Hij appte dat hij aan een kopje thee zat met een bammetje en dat dat opperbest smaakte. Zal ik een kop soep meenemen appte ik terug, want die man van mij is dol op eigen gemaakte soep. Nou graag was het antwoord. 

Ik maakte mijn werk af en ging de boel inpakken voor een avond ziekenhuis. Er staat daar in de "huiskamer" een magnetron dus haalde ik een maaltje eten uit de vriezer en liet die alvast wat ontdooien zodat ik hem alleen nog maar op hoefde te warmen. De soep maakte ik gloeiend heet en schepte deze in een thermosfles. Dop er op en goed vastdraaien. Twee plastic bekers, twee lepels en mijn prakkie eten gingen in de tas en natuurlijk ging ook mijn haakwerk mee. Bepakt en bezakt reisde ik af naar het AMC. 

Daar trof ik een montere man in zijn bedje en niet veel later werd het infuus afgekoppeld zodat hij het bed weer uit mocht en weer lopend patiënt was. Nou kom maar op met die soep zei hij, daar heb ik echt zin in. Dus de thermosfles uit de tas gediept, de bekers, de lepels en draaide ik aan de dop van de fles om de soep in te schenken. Die kwam met geen mogelijkheid in beweging. Watje, lachte mijn man en nam de thermosfles ter hand, maar ook na zijn pogingen bleef de dop zitten waar hij zat. Om een lang verhaal kort te maken, niemand kreeg de dop van zijn plek en ook later thuis met een tang was er geen beweging in te krijgen. Dan denk je met je goeie gedrag een soort van Florence Nightingale te zijn met je verse soep en kom je van een koude kermis thuis. We hebben er maar om gelachen en inmiddels is de thermosfles in de vuilnisbak belandt want open ging hij niet. Het was al wel een oudje maar toch een beetje zonde. 

De rest van de avond hebben we de verkiezingsuitslagen gevolgd en heb ik een flink stuk zitten haken. Omdat hij een kamer alleen had, heel toevallig, was het nog een ontspannende avond. Donderdagmiddag kwam het bericht dat alles goed was en mocht ik hem weer halen. Tegen drieën waren we weer thuis. Op het gasstel stond nog de pan met soep die over was. Toen heb ik die maar warm gemaakt en een lekker bakkie soep voor hem opgediend. 

Het gaat nog steeds goed en we hopen en duimen dat het zo blijft. Vandaag heb ik maar weer nieuwe soep gemaakt!

maandag 13 maart 2017

Maandagmorgen

Vanmorgen moest ik op onze vestiging in Gouda zijn. Dat is hier vandaan iets meer dan drie kwartier rijden dus prima te doen. Als je tenminste geen file hebt dan en dat is nu net een kwetsbaar puntje op de A12. Vanmorgen viel het mee en kon ik aardig door rijden, pas het laatste stukje gaf mijn Truus Truus aan dat er een verkeersopstopping werd verwacht en zij adviseerde mij om die file te omzeilen en er dus een afslag eerder af te gaan. 

Ik besloot eens niet eigenwijs te zijn en haar raad op te volgen en dat was geen straf. Je moet dan een stuk door Reeuwijk rijden en dat is me toch mooi op de vroege ochtend zeker als de zon al wakker is en haar stralen over de Reeuwijkse plassen laat schijnen. Nu mag je door Reeuwijk zelf maar 30 kilometer per uur rijden en normaal gesproken zou ik dat veel te traag vinden (alhoewel het is beter dan stil te staan in een dikke file) nu was ik er blij om want door dat slakkengangetje kon ik optimaal genieten van die zon die daar zo mooi scheen op de plassen. Op zo'n moment zou ik willen dat ik kon schilderen om het vast te houden, maar ja dat kan ik dus niet. 

Tevreden tufte ik door naar Gouda en parkeerde daar de auto op de dijk en liep naar de ingang van de begraafplaats op weg naar het crematorium gebouw. Het is een prachtig stukje natuur daar en ik werd begroet door een vogelconcert. Het leek alsof er een koor van vogels in de grote boom op het voor terrein zat te wachten tot ik de auto was uitgestapt en toen een lied aanhief. Met een grote ekster, die onder de boom op het gras zijn veren aan het oppoetsen was, als de dirigent. Aan de randen van het pad bloeiden blauwe bloemetjes met hier en daar een geel hoofdje van het klein hoefblad en dikke pollen narcissen stonden op uitkomen.

Begeleid door het vogelconcert liep ik naar de ingang op naar een kop koffie en het overleg wat ik daar zou hebben, maar eigenlijk had ik zin om mijn tas en laptop binnen te zetten en even een stuk te wandelen over de begraafplaats. Dat kon natuurlijk niet, maar genieten was het wel op een gewone maandagmorgen in maart. Zomaar gratis en voor niks. 

Binnen was de koffie klaar en begon mijn werkdag!

zondag 12 maart 2017

Lente met een hoofdletter L

Onze deurbel had het begeven en dat is lastig, zeker als je bezoek krijgt of als de postbode een pakje af wil geven. Mijn vader had er iets op gevonden, die klepperde flink hard met de brievenbus, maar dat maakte zo'n lawaai dat de rest van het huizenblok ook wist dat we bezoek hadden. Om de geluidsoverlast voor de buren  terug te dringen togen mijn echtgenoot en ik gister naar de bouwmarkt voor een nieuwe bel. Die was zo gevonden al hebben we ons nog even kostelijk vermaakt met het uitproberen van alle belgeluiden (eigenlijk heel kinderachtig) want wil je de komende tijd een galmende Big Ben door het huis laten klinken, een statige dingdong of een ordinaire scheepstoeter. Nadat we de keuze hadden gemaakt en uitgelachen waren slenterden we nog even door het bijbehorende tuincentrum. 

Warempel daar was de lente al begonnen. Het was gister natuurlijk al best lekker weer, maar pas in het tuincentrum met karren vol viooltjes en andere schattige voorjaarsblommetjes viel het kwartje pas echt. Ik aanschouwde die kleurenpracht en werd ineens ontzettend hebberig. Praktisch als altijd opperde mijn echtgenoot dat ik dan wat viooltjes zou meenemen want ze waren toevallig ook nog eens in de aanbieding. 10 viooltjes in een tray voor maar 1 euro. Nou dat is niet duur. 

10 trayen namen we mee, samen met een potje narcissen voor op de keukentafel, drie madeliefjes en een hangmand met viooltjes. Vanmorgen scheen de zon volop en na het ontbijt en een snelle poetsronde gingen we de tuin in en heb ik de 100 viooltjes in de potten gezet. De oude bladeren die een sompig tapijt waren geworden in een hoek hebben we bijeen geveegd en in de kliko gedaan. Dat moest met veel beleid want om de vogels te trakteren had ik een pot vogelpindakaas in een houder aan de schuur gehangen. Die vermaledijde eksters en kouwen hebben net zo lang zitten emmeren tot de pot uit de houder viel en in stukken op de grond lag. Opruimen ho maar. Stank voor dank krijg je van die grote, brutale vogels. 

Het postzegeltje is weer netjes en helemaal in vorm voor de lente. In de border bloeien de krokussen volop en ook al een trotse, rose hyacinth heft haar hoofd naar de zon. Haar paarse collega's zullen over niet al te lange tijd volgen. Er bloeit al een narcis en de rest staat in volle knop en ook de tulpen komen al ruim boven de grond en na goed speuren signaleerde ik een blauw druifje dat heel voorzichtig zijn hoofd boven de grond uitstak. Genieten met een grote G. 
We dronken een kopje thee in het zonnetje en maakte een praatje met onze buurjongen van acht die zijn overgebleven potjes van de moestuintjes van de Appie aan het uitzoeken was en zich afvroeg of hij nu eerst de spinazie zou zaaien of de watermeloen. Hij bracht me met zijn gezellige gekeuvel op een idee, want gister bij de bouwmarkt stond een bak met afgeprijsde zakjes groentezaden. Ik nam een zakje tijgertomaten, radijs en rucolakers mee voor maar 50 cent per stuk. Dus toen de violen in hun potten stonden heb ik mijn kasje maar weer eens opgezocht en schoongemaakt en alvast de tijgertomaten, vleestomaten, basilicum (die had ikallebei nog) en de rucolakers gezaaid. Als de tomaten over een week of 8 groot en sterk zijn kunnen ze buiten in de moesbak verder uitgroeien. Ik hoop op een flinke oogst in september en daarmee heel veel verse tomatensaus! 





Wat een heerlijke zonnige middag in ons postzegeltje was het. Die kunnen ze ons niet meer afnemen. Laat die Lente verder maar komen! Wij zijn er klaar voor!

zaterdag 11 maart 2017

Zinnen verzetten

Het was een heftig weekje met ups en downs. Het is een hard gelag als bevestigd wordt dat de gezondheid van je lief niet optimaal is en dat de wegen die je kunt bewandelen om een zo goed mogelijke kwaliteit van leven te behouden steeds smaller worden. Dat je als partner machteloos moet toekijken en er eigenlijk alleen maar kunt zijn en hem stevig vast kunt houden als er alleen nog maar keuzes zijn die allemaal niet optimaal zijn. Wat is het dan fijn als er betrokken artsen in het spel zijn die hun uiterste best doen om mee te denken en advies vragen aan collega's of er misschien toch nog een optie is die minder kwaad kan. Wat kun je dan gelukkig worden van een telefoontje als zo'n optie toch nog mogelijk is. Een korte ziekenhuisopname zal komende week meer uitsluitsel geven en ondertussen klampen we ons maar vast aan hoop en vertrouwen met hoofdletters. En nee, het is niet levensbedreigend maar brengt toch een hoop ellende met zich mee. 

Gelukkig kwam er deze week ook mooi nieuws op ons pad uit Frankrijk en dat geeft een mens weer moed.  In die wirwar van emoties gaat het gewone leven toch door en moet je s'morgens gewoon je bed weer uit. In zo'n situatie grijp ik altijd maar weer terug op mijn motto: je kunt niet altijd kiezen wat je overkomt, maar je kunt wel kiezen hoe je er mee omgaat. Natuurlijk kun je verdrietig op de bank blijven zitten en boos zijn, maar je kunt ook kijken naar wat er wel goed is en proberen daar ontzettend van te genieten. Eigenlijk kies ik altijd voor de laatste optie en mijn lief ook. Diep respect heb ik voor mijn man hoe hij zich altijd weer door zo'n tegenslag heenslaat, weer verder gaat en er het beste van maakt. Daar kan ik nog een puntje aan zuigen. 

Om mijn hoofd weer een beetje tot rust te manen en niet direct de hele voorraadkast en koelkast leeg te eten besloot ik dat ik dan maar toch aan een nieuw haakproject mocht beginnen. Niets zo rustgevends als het tellen van lossen, vasten en stokjes om een haakpatroon voor elkaar te krijgen. Ook moest het een beetje behapbaar project zijn zodat ik het van de week makkelijk kan meenemen naar het ziekenhuis. De afgelopen 15 jaar heb ik al best vaak aan de zijde van zijn ziekenhuisbed zitten breien of haken. De eerste jaren werd daar nog gek tegen aan gekeken, maar de laatste tijd vindt men het heel gewoon.

Ik had nog een hele mooie bol unicat liggen. Jeans Rosa genaamd. Van lichtrose naar jeansblauw, of andersom tis maar net waar je begint en nu mijn schoondochter echt onze schoondochter wordt omdat ze binnenkort een geregistreerd partnerschap aangaan en omdat ze over drie maanden jarig is, besloot ik voor haar een sjaal te haken. 

Bij de bol Unicat die ik kocht bij Atelier Jaffari kreeg ik ook een leuk patroon voor een sjaal met zeeuwse motieven. http://blij-dat-ik-brei.blogspot.nl/2015/10/zeeuws.html
Dat leek me nu erg leuk voor een echte Francaise, een sjaal met oerhollandse motieven. Dus legde ik de deken aan de kant, snorde mijn bol unicat op en een juiste maat haaknaald en ging aan de slag. Dat geeft rust, scheelt zeker een extra kilo of twee en levert ook nog wat bruikbaars op. Schoondochter draagt vaak sjaals en als ze hem niet mooi vindt kan de sjaal altijd nog als dekentje dienen in de kattenmand, want er is een vurige wens tot aanschaf van een katje daar in Marseille. 

Zo rommelen we het weekend maar een beetje door en wachten we af wat de nieuwe week gaat brengen.  En genieten we van de (kleine) dingen die wel goed zijn!


  



maandag 6 maart 2017

Linzensoep

Elk weekend voor we op de boodschap gaan maak ik een weekmenuutje. Dat doe ik al jaren omdat ik een hekel heb aan elke dag verzinnen wat er gegeten moet worden en omdat ik ook geen zin heb om elke dag naar een winkel te stekkeren om boodschappen te doen. Saai? Soms wel omdat je dus al een week van te voren weet wat je gaat eten. Makkelijk? Zeker en het scheelt ook geld want ik maak nog steeds een weekmenu op basis van de bonusaanbiedingen van die week. 

Ik heb dus een groot schrijfbloc waarin ik voor de komende week per dag bedenk wat er gegeten moet worden, rekening houdend met werk- en thuiskomtijden en de bewerkelijkheid van een gerecht. Doordat ik iedere week dus opschrijf wat er gegeten gaat worden krijg je vanzelf een goed overzicht van ons eetpatroon en toen ik zaterdag ochtend, gezeten in mijn warme bedje met een kop koffie en mijn blocnote, bezig ging met het weekmenu vond ik dat we de laatste tijd best vaak dezelfde dingen aten. Lekker hoor, daar niet van, maar wel een beetje saai. Dat moest anders en ik besloot - zonder overleg - dat we voortaan zeker 1 x per week iets met vis eten en 1 x per week een vegetarisch gerecht, met dien verstande dat het natuurlijk allemaal heel lekker moet zijn en bovenal gezond. Zo dat was nog eens een beslissing op de zaterdagmorgen!

Ik ging nog maar eens koffie halen en nam en passant de Allerhande mee die nog in de keuken lag. Daar stonden best lekkere dingen in en ook even googelen leverden alras inspiratie op voor nieuwe recepten. Niet voor elke dag want klassiekers zoals macaroni blijven altijd op het menu en zullen vaak de revue passeren. Wat goed is moet je niet veranderen en de liefde van de man gaat door de maag. Van dat soort dingen. 

Zo eten we deze week een curry van zalm, kikkerwerwten en spinazie, een risotto met portobello en blauwe kaas en stond er voor gister linzensoep met zoete aardappel op het menu. In het recept stond dat ik twee zakken linzencurry van de groenten van H@k moest kopen. Uien en knoflook heb ik altijd wel in huis. Linzen eigenlijk ook maar die zouden natuurlijk al in de zak zitten. Bij de grootgrutter bleek dat zo'n zak wel 2,80 kost. Best prijzig voor een simpel soepje en ik besloot er dan ook eentje te nemen. Voor de rest van de soep nam ik wel wat linzen uit eigen voorraad. Vluchtig bekeek ik het etiket en las dat er geen suikers waren toegevoegd. Logisch dacht ik nog want waarom zou je suiker toevoegen aan een linzenschotel? Die pep je op met kruiden en niet met suiker, dat zou toch mal zijn. 

Gistermiddag, terwijl de regen met bakken uit de lucht kwam, dook ik de keuken in. Kookte een portie linzen van ongeveer 200 gram in een laagje water in 25 minuutjes gaar. Zonder zout want anders worden je linzen hard. Ik schilde de zoete aardappelen en sneed ze in kleine blokjes, snipperde een grote ui, ontvelde drie tomaten en sneed ze fijn en sneed twee teentjes knoflook in plakjes. In een pan met dikke bodem liet ik een lepel of twee olijfolie warm worden en daar fruitte ik de groenten in en voegde daar een groentenbouillonblokje aan toe en een glaasje water en liet de boel 15 minuten sudderen met het deksel op de pan. Ik goot de linzen af en deed deze bij de groenten en pureerde de boel met de staafmixer grof. 

Toen knipte ik de zak met linzen open van de H@k en stak mijn neus er in. Hmm rook niet verkeerd maar toch. Na nog eens beter het etiket bekeken te hebben las ik dat ik het wel mocht opwarmen maar het mocht niet koken. Ja hallo, hoe moest dat dan met mijn soep? Er zou allicht een beetje soep overblijven en dat zou dan niet meer even aan de kook gebracht mogen worden? Ook las ik op het etiket dat de suikers weliswaar natuurlijk waren en niet toegevoegd, maar dat klopte niet helemaal want er was dus wel ananassapconcentraat toegevoegd. Waarom in hemelsnaam? Waarom moet je zo'n gerecht zoet maken. Ik besloot eerst maar eens en hapje te proeven voordat ik deze zak prut bij mijn kostelijke basis zou gooien. Bleh dat was niet heel fijn. Daar ging ik mijn soep niet mee verpesten. En dus spoelde ik 2,80 euro door de wc. Zonde, zonde en nog eens zonde. 

Maar wat nu? Gelukkig heb ik een goed gevulde kruidenkast en nam daar een blikje Garam Massala uit en deed daar een theelepel bij mijn soep in wording. Voor de zalmcurry had ik een potje milde currypasta gekocht en daar deed ik twee theelepels van bij en deed er nog een groentebouillonblokje bij en een liter water. Onder flink roeren bracht ik de soep aan de kook, roerde er nog twee flinke eetlepels verser peterselie door en schepte te soep in flinke kommen met een kloddertje Griekse yoghurt. We hebben heerlijk gegeten en ook voor vandaag was er na een lange werkdag nog genoeg over voor een bakkie soep voor er echt gekookt ging worden. Toch blijft het zonde, dat weggooien en wat mij betreft hoef ik dus zeker niet meer de groe(n)ten van meneer H@k te hebben.

zondag 5 maart 2017

(On)Gezellig

Wat een ongezellig weer is het deze zondagmiddag! Vanmorgen scheen nog volop de zon en bedacht ik mij, dat als het huis gepoetst en aan kant was, om of eens een rondje tuin te doen om of even een eindje om te lopen.  Helaas net toen ik de stofzuiger had gestart riep mijn echtgenoot dat het begon te regenen en moest ik als een haas naar boven om het dekbed wat uit het raam hing te luchten weer naarstig naar binnen te halen. Geen eindje om en geen rondje tuin dus. Jammer maar niks aan te doen. Dan maar in huis gezellig maken en dat is nooit zo moeilijk zeker als het net allemaal spic en span is. Wel jammer dat dat nooit zo lang duurt, maar ach we leven niet in een meubeltentoonstelling maar in een huis waar geleefd mag worden. 

De afgelopen week heb ik alle draadjes van de vijf lange stroken voor de deken afgehecht. Dat was best een klusje. Gister ben ik begonnen om de eerste zwarte rand aan de zijkanten te haken van de tweede strook. De ene kant is nu af en helaas laat mijn pols het nog niet toe om nu ook aan de tweede kant te beginnen. Zo'n haakklusje was nu juist wel gezellig geweest op zo'n regenachtige zondagmiddag. Het schiet dus niet erg op. 

Dan maar de keuken in om een linzensoepje te koken. Dat vind ik ook een heel gezellig werkje, soep koken en een warme kom linzensoep en regen gaan heel prima samen.