Zinnen verzetten

Het was een heftig weekje met ups en downs. Het is een hard gelag als bevestigd wordt dat de gezondheid van je lief niet optimaal is en dat de wegen die je kunt bewandelen om een zo goed mogelijke kwaliteit van leven te behouden steeds smaller worden. Dat je als partner machteloos moet toekijken en er eigenlijk alleen maar kunt zijn en hem stevig vast kunt houden als er alleen nog maar keuzes zijn die allemaal niet optimaal zijn. Wat is het dan fijn als er betrokken artsen in het spel zijn die hun uiterste best doen om mee te denken en advies vragen aan collega's of er misschien toch nog een optie is die minder kwaad kan. Wat kun je dan gelukkig worden van een telefoontje als zo'n optie toch nog mogelijk is. Een korte ziekenhuisopname zal komende week meer uitsluitsel geven en ondertussen klampen we ons maar vast aan hoop en vertrouwen met hoofdletters. En nee, het is niet levensbedreigend maar brengt toch een hoop ellende met zich mee. 

Gelukkig kwam er deze week ook mooi nieuws op ons pad uit Frankrijk en dat geeft een mens weer moed.  In die wirwar van emoties gaat het gewone leven toch door en moet je s'morgens gewoon je bed weer uit. In zo'n situatie grijp ik altijd maar weer terug op mijn motto: je kunt niet altijd kiezen wat je overkomt, maar je kunt wel kiezen hoe je er mee omgaat. Natuurlijk kun je verdrietig op de bank blijven zitten en boos zijn, maar je kunt ook kijken naar wat er wel goed is en proberen daar ontzettend van te genieten. Eigenlijk kies ik altijd voor de laatste optie en mijn lief ook. Diep respect heb ik voor mijn man hoe hij zich altijd weer door zo'n tegenslag heenslaat, weer verder gaat en er het beste van maakt. Daar kan ik nog een puntje aan zuigen. 

Om mijn hoofd weer een beetje tot rust te manen en niet direct de hele voorraadkast en koelkast leeg te eten besloot ik dat ik dan maar toch aan een nieuw haakproject mocht beginnen. Niets zo rustgevends als het tellen van lossen, vasten en stokjes om een haakpatroon voor elkaar te krijgen. Ook moest het een beetje behapbaar project zijn zodat ik het van de week makkelijk kan meenemen naar het ziekenhuis. De afgelopen 15 jaar heb ik al best vaak aan de zijde van zijn ziekenhuisbed zitten breien of haken. De eerste jaren werd daar nog gek tegen aan gekeken, maar de laatste tijd vindt men het heel gewoon.

Ik had nog een hele mooie bol unicat liggen. Jeans Rosa genaamd. Van lichtrose naar jeansblauw, of andersom tis maar net waar je begint en nu mijn schoondochter echt onze schoondochter wordt omdat ze binnenkort een geregistreerd partnerschap aangaan en omdat ze over drie maanden jarig is, besloot ik voor haar een sjaal te haken. 

Bij de bol Unicat die ik kocht bij Atelier Jaffari kreeg ik ook een leuk patroon voor een sjaal met zeeuwse motieven. http://blij-dat-ik-brei.blogspot.nl/2015/10/zeeuws.html

Dat leek me nu erg leuk voor een echte Francaise, een sjaal met oerhollandse motieven. Dus legde ik de deken aan de kant, snorde mijn bol unicat op en een juiste maat haaknaald en ging aan de slag. Dat geeft rust, scheelt zeker een extra kilo of twee en levert ook nog wat bruikbaars op. Schoondochter draagt vaak sjaals en als ze hem niet mooi vindt kan de sjaal altijd nog als dekentje dienen in de kattenmand, want er is een vurige wens tot aanschaf van een katje daar in Marseille. 

Zo rommelen we het weekend maar een beetje door en wachten we af wat de nieuwe week gaat brengen.  En genieten we van de (kleine) dingen die wel goed zijn!