Nostalgie

Er is een knoop van mijn jas. Een grote, zwarte ronde knoop en natuurlijk net op de plek dat je hem het meeste nodig hebt. Achteraf weet ik precies waar ik hem kwijt ben geraakt, namelijk in de Amstelstraat in Amsterdam. Ik liep daar en hoorde iets vallen. Eerst dacht ik aan de karrenmunt in mijn zak maar die zat er nog en dus haalde ik mijn schouders op en stiefelde door. Pas thuis merkte ik dat ik die knoop kwijt was, maar ik had geen zin om terug te gaan en de Amstelstraat af te zoeken naar een knoop. 

De jas belandde op de kapstok en ik hulde mij de hele winter in mijn lange, zwarte winterjas en nam me steeds voor om nieuwe knopen te kopen. Maar ja, waar haal je die zo gauw. Niet in ons dorp, daar moet ik echt de stad voor in en dat was er nog steeds niet van gekomen. 

Nu gaan we morgen naar zoonlief in Frankrijk en bedacht ik me dat een korte jas in het vliegtuig veel handiger is dan zo'n lange en het is lekker weer daar dus een dikke jas is niet nodig. Ineens ging er een lampje branden. De knopendoos van mijn moeder! Dus hop op naar mijn vader.

In mijn oude slaapkamer, die later tot strijk en naaikamer werd omgebouwd toen ik het huis uit was, staat nog steeds de grote tafel en daarboven op de plank de knopendoos van mijn mams. Eigenlijk is hij van mijn oma, een grote soort tinnen bak met daarin een giga aantal knopen. Als er vroeger kleding uiteindelijk aan de voddenman werd meegegeven dan werden eerst de knopen er afgeknipt want dat was zonde. Ook werden er wel eens teveel knopen voor een project aangeschaft en de restanten daarvan kwamen ook in de bak. 

Mijn hart ging open toen ik dat zag. Ik zat ineens weer vroeger thuis aan de grote tafel, waar aan de ene kant de naaimachine stond van oma en aan de andere kant de naaimachine van mijn moeder. De strijkplank en de bout stand by om een pas gestikt naadje open te strijken. Daar zat ik dan vaak bij te prutsen met wat lapjes, een ander handwerkje of te spelen met de knopendoos. Nu denk ik elke dag aan mijn mams, maar zo met die knopendoos voor m'n neus met daarin knopen waar ik nog precies van weet aan welke jurk ze zaten, was ze wel heel dichtbij. 

Al gauw had ik een goede knoop gevonden voor mijn jas, weliswaar niet dezelfde, maar ach een kniesoor die daar op let. Beneden vroeg mijn vader of het gelukt was en ik toonde hem de knoop en vertelde hem hoe ik daar zo even weer terug was in vroeger. 

Hij knikte even en opende een kast en gaf me de breinaaldenkoker van mijn moeder. Een poosje terug had hij me al gevraagd wat hij daar mee moest. Weggooien? Nee ben je gek, dat is zonde. Ik wilde ze wel hebben en vroeg mijn zus via een appje of ze er ook wat van wilde. Nee zeg, ik brei nooit meer, neem jij ze maar. Omdat ik de enige handwerker ben in  de familie vroeg ik het niet aan mijn broer en schoonzus en reserveerde de koker. 

Nu drukte mijn vader hem in mijn handen en ik nam hem mee naar huis. Thuis keek ik wat er in zat en ook nu was er weer een déjà vu. Want wat hebben we samen veel zitten handwerken! Wat kon ze mooi breien en wat mis ik haar toch verschrikkelijk! Maar wat heerlijk dat er zulke mooie herinneringen zijn. 

De breinaalden wonen nu hier en zo af en toe open ik het dekseltje en ga weer even terug naar vroeger. Pure nostalgie!