zondag 26 november 2017

Surprise!

De goede Sint is al ruim een week in het land en hier in huis wordt ongelooflijk hard gewerkt aan de voorbereidingen voor zijn verjaardag.

Mijn echtgenoot is kampioen suprises maken en hij is dan ook al een dikke week bezig om iets moois te maken. Heel gedetailleerd is hij aan het werk. Jammer dat de ontvanger hem kapot moet maken om de cadeautjes er uit te peuteren. In ieder geval heeft manlief plezier in het maken en zal de ontvanger vast met veel plezier op zoek gaan. Dat komt goed.

Zelf ben ik niet zo van de surprises knutselen. Ik doe natuurlijk mijn best maar zo keurig en gedetailleerd als mijn echtgenoot dit doet kan ik dit niet. Mijn surprises zijn dan ook geen kunstwerken zoals die van mijn wederhelft, maar kunnen na het ontmantelen gerust de vuilnisbak in. Ik ben namelijk niet zo heel handig met karton en papier.

Een surprise van wol was handiger geweest. Jaren geleden breide ik van restjes mohair een lingerieset. Mijn zus kampeerde in die tijd vaak met haar gezin ook nog in de winter en daarom was een warm lingeriesetje wel toepasselijk. Als cadeautje vroeg ze soepkommen en twee daarvan waren natuurlijk prachtig in te pakken in de cups van de BH. Hilariteit alom met uitpakken maar voorzover ik weet heeft ze de lingerieset nooit echt gedragen. Een beetje ondankbaar  maar natuurlijk heel begrijpelijk, een mens wil geen kriebelende onderbroek! Ook niet op de camping in de kou. Haha!

Deze keer kon ik niet aankomen met een breisel en moest ik iets anders verzinnen. Dat is gelukt. Na twee middagen zwoegen staat er nu een surprise klaar om ingepakt te worden. Het was toch akelig weer vandaag dus de gelegenheid maar te baat genomen om te knutselen en het huishouden maar even te laten voor wat het is. Dat komt wel weer, want met al dat surprise gedoe is er toch niet tegen aan te werken.

Ook dochter is druk bezig met haar surprise en die had eigenlijk een muts nodig. Ik beloofde die voor haar te haken. We kochten een bol wol bij de Zeeman en ik nam haaknaald 8 en startte met mijn opdracht. Gewoon even uit de losse pols. Wel een beetje lastig inschatten hoe groot hij moest worden maar dat zou vast wel goed komen.

Het was nog een leuk wolletje ook en het haakte lekker snel weg. Helaas had ik niet helemaal genoeg om hem af te maken en dus diepte ik uit eigen voorraad twee kleuren op en maakte hem daarmee af. Het kleurverschil is nauwelijks te zien.

Gezellig hoor die Sinterklaas tijd. Voor Frankrijk staat er ook al een doos met vrolijk ingepakte sinterklaascadeautjes. Geen surprises want die komen vast niet heel aan, maar wel met voor ieder een gedicht. Dat is nog best lastig een sinterklaas gedicht te maken in het Engels, maar ook dat is gelukt. Geen wonderschone poëzie maar dat hoeft ook niet met Sint.

Nu de gedichten nog bij de surprises en dan zijn we er helemaal klaar voor. Laat het heerlijk avondje maar komen.


woensdag 22 november 2017

Huisjes

Wat heerlijk dat de zon er vandaag weer was. Ik ben al sinds vorige week zowat elke dag op pad voor het werk en dat vind ik heel erg leuk, maar de afgelopen dagen zat je niet voor je lol op de weg. Want niet alleen slecht weer, maar ook flinke files. Die twee samen is een huwelijk wat geloof ik nooit kapot gaat.

Jammer van die grauwe, grijze regen was ook dat de herfsttinten - nog volop aanwezig in de Achterhoek en op de Veluwe - niet geheel tot hun recht kwamen. Helaas, want binnenkort is alles van de bomen gewaaid en kijken we voorlopig weer tegen kale bomen aan. Ook mooi hoor.

Maar goed vanmiddag was daar dus de zon terwijl ik van Almere naar Groningen reed. Helaas zijn de meeste bomen in de polder al kaal, maar toch was landschap mooi zo in die zonnestralen. Zo'n lange rit deel ik in gedachten graag op in behapbare stukken. Van kantoor naar Groningen is het 1e deel dan tot aan de Ketelbrug. Als ik de Ketelbrug passeer dan hoop ik altijd maar dat hij dichtblijft omdat deze brug nog wel eens een slecht humeur schijnt te hebben en als hij dan blijft openstaan dan moet ik via de dijk Lelystad-Enkhuizen of via de Afsluitdijk terug naar huis en dat is wel heel erg omrijden. Gelukkig had hij vandaag een goed humeur want ik kon zonder problemen passeren en het is altijd een prachtig uitzicht vanaf de brug zo over het water van links het IJsselmeer en rechts het Ketelmeer.

Als je de brug over bent en de Noordoostpolder binnenrijdt dan zie je aan de rechterkant een huisje staan. Dat huisje is geen woonhuis maar een kunstwerk en het heet het Ketelhuisje. Uit het dak komt een soort van golf met een bootje erop wat als windvaan dient. Dat staat daar als symbool dat het een lastig karwei was om van zee land te maken.

Afbeeldingsresultaat voor Monument Noordoostpolder
Ketelhuisje


Aan het eind van de polder, vlak voor de afslag Lemmer staat een soortgelijk huisje, maar dit huisje heeft een bootje dat uit het dak komt. Ook al weer als symbool dat daar eens alleen maar water was. Ik vind het altijd leuk om de huisjes in de gaten te houden op mijn reis, als het verkeer dat toelaat natuurlijk, maar nu was het rustig. In de polder, vlak bij Ens staat trouwens nog zo'n huisje. Het Polderhuisje. Deze is van roestvaststaal en symboliseert ook het wonen op een plek waar eerst alleen maar water was.
Gerelateerde afbeelding
Boothuisje

Na het tweede huisje gaat het polderlandschap over in het Friese weiden- en meren landschap. De rijksweg krult een beetje omhoog en laat je aan beide zijden weer uitkijken over het water. Op naar Joure want dan is het tweede stuk voorbij.

Polderhuisje - Polderhuisje-vlakje.jpg
Polderhuisje

Bij Joure is zomaar ineens - voor mijn gevoel dan - de rotonde weg. Je kunt nu gewoon doorrijden. Weliswaar nog even met beperkte snelheid van 70 km maar toch doorrijden en vanaf daar is het een rechte weg naar Groningen. Het landschap gaat dan weer over in het mooie Groningse platteland met de weidse uitzichten. Toch mooi hoe je in een rit zoveel verschillende landschappen kunt waarnemen en dat in zo'n klein landje.

Na gedane zaken keerde ik weer huiswaarts en nu had ik het voorrecht dat de zon onder ging en daarmee het landschap in een prachtig licht zette. Het schemerde lang en het was pas echt donker toen ik allang de huisjes weer was gepasseerd en de lichtjes van de randstad zag naderen. Ondertussen klom er een sikkeltje van de maan aan de hemel en de kerstliedjes op Skyradio brachten al een beetje decembergevoel. Ik betrapte me er ineens op dat ik keihard zat mee te bleren met: All I want for Christmas iiiiiiiiissssssss youououou. Het moet niet gekker worden.

Nee mij hoor je niet klagen met al die ritjes maar een klein nadeel is wel dat ik vaak later thuis ben dan gewoonlijk en dan moet er nog gekookt en gegeten worden. Er blijft maar weinig tijd over om s'avonds nog een uurtje of wat de breipennen te hanteren. Dat is een beetje jammer want nu Dikkie Dik helemaal is ingebreid is het een kwestie van gas geven en nog 112 toeren tricot steek er boven breien. Gelukkig komt Pietertje pas over drie maanden.

Vanmiddag bedacht ik me dat ik ooit met hem door de polder ga rijden en hem ga vertellen over de huisjes en dat zijn verre voorvaders er voor gezorgd hebben dat we van water land kunnen maken. En het gekke is, daar kan ik me nu al op verheugen.



dinsdag 14 november 2017

Slipje, liggend sturen en een bal gehakt in het gips!

Een mens kan toch zomaar ineens getuige zijn van een rare situatie. Gisteren zat ik in de wachtkamer van het gezondheidscentrum te wachten op de fysiotherapeut. Omdat ik de laatste afspraak van die dag had liep het een beetje uit. Niks erg, ik vermaakte me wel even met een tijdschrift.

Aan een ander tafeltje zat een jonge vrouw ook te bladeren in een tijdschrift. Een stoer type met een rafelige spijkerbroek, stoere schoenen en warrige blonde haren opgestoken tot een soort van knot. Ik had haar gedag gezegd en verder geen aandacht aan haar geschonken totdat ik haar ineens hoorde praten in haar telefoon. Nogal hard, maar ach ik zat er alleen en had er geen last van.

Toch, als je mensen hoort kletsen in een telefoon dan krijg je daar toch wat van mee, of je nu wil of niet. Eerst ging het gesprek over een reis naar Suriname. Niet heel spannend dus mijn aandacht ging weer naar het artikel in de Jan waarin een date met gescheiden vaders met een boze ex werd besproken. Niet echt een onderwerp waar ik raakvlakken mee heb, maar een mens is nooit te oud om te leren. De kans is heeeel erg klein dat ik ooit ga daten met gescheiden vaders met boze exen, maar mocht dat toch zo zijn dan heb ik daar nu wel handige tips voor.

Naast mij kreeg het gesprek een andere wending, want de dame vertelde dat ze op de terugweg op het vliegveld was aangehouden bij de douane op verdenking van drugssmokkel. Haar koffer moest leeg en ze werd ook gefouilleerd. Tot in details kreeg ik te horen wat ze die dag droeg. Een kort maar toch wel netjes jurkje en een tangaslipje met kant dat van de zenuwen door die aanhouding verschoven was en nu zich een soortement van in haar edelijke, vrouwelijke delen had gedraaid waardoor het allemaal ietwat ongemakkelijk aanvoelde daar beneden op haar meest gevoelige plekje. En ik schrijf dit nu nog netjes op he? Zij gebruikte hele andere taal! Het meest bizarre was nog dat ze tegen haar gesprekspartner letterlijk vertelde dat ze in een wachtkamer zat en dat ze het verhaal eigenlijk niet kon vertellen omdat er iemand - ik dus - bij zat en dat het te gênant voor woorden was, maar dat ze het toch ging doen omdat ze die iemand nu toch aan de lijn had.

Gelukkig werd ze even daarna opgehaald uit de wachtkamer en terwijl ze achter de dokter aanliep hoorde ik haar nog tetteren. Even later legde ik ietwat verbijsterd mijn zweepslag kuit op de behandeltafel en ik kneep even in mijn arm of ik het niet gedroomd had, maar ik was echt wakker. Alleen weet ik nu nog niet of ze nu wel of niet drugs gesmokkeld had. Zal wel niet anders had ze daar niet in de wachtkamer gezeten. Gelukkig maar.

Vanmiddag nog twee van die gekke situaties. Ik moest naar Zwolle en reed over de A28 met een lekker gangetje toen er achter mij een blauwe auto kwam rijden. In mijn spiegel zag ik geen chauffeur zitten. Dat was gek. Zou dit zo'n test zijn met zo'n onbemande auto of was bananasplit weer begonnen. Met zo'n zelfrijdende auto loopt het niet altijd goed af dus ik hield dat blauwe geval goed in de gaten totdat de auto gas gaf en me voorbij ging. Dat was een kans om even naar binnen te loeren en tot mijn grote verbazing was er wel degelijk een meneer op de bestuurdersstoel alleen had hij zijn stoel zover achterover gezet dat hij niet achter het stuur zat maar lag. Een heel raar gezicht en ik vroeg me echt af hoe hij het verkeer in de gaten kon houden. Toen hij me passeerde zag ik dat het helemaal geen nieuwe auto was maar een oud blauw brikje met hotsen en butsen en dat het dus nooit zo'n niewerwets zelfbesturend geval kon zijn. Heel bizar. Meneer gaf gas en ging er met hoge snelheid vandoor.

Terug uit Zwolle had mijn Fordje een beetje honger dus op naar de pomp. Terwijl ik in een akelige miezerregen al kleumend en wel de tank volgooide zag ik uit de tankshop een grote, blonde man komen lopen. Echt een beer van een kerel en ach gossie hij had zijn arm in het gips. Echt een gigantisch gipsverband en zijn opgestoken, ingegipste duim stak vrolijk uit een mitella. In de andere hand had hij een bakje met, ik denk, een warme bal gehakt (die waren in de aanbieding zag ik later). De damp sloeg van die bal af. Och jakkes dacht ik nog, dat is niet fijn zo'n arm in het gips. De beer wandelde naar een klein autootje dat voor de ingang stond geparkeerd, zette de bal gehakt even op het dak, maakte met zijn gezonde hand de deur open, klemde de bal tussen het gips en de mitella en vouwde zich in het wagentje en sloeg de deur dicht. Hoe gaat ie dat nou doen dacht ik, dat is toch gevaarlijk autorijden met een arm in het gips, maar de beer gaf gas en scheurde het terrein af. Ik vroeg me af of die bal wel zou blijven zitten onderweg en zijn mitella niet onder de jus kwam te zitten. Maar op zulke vragen krijgt een mens geen antwoord. Ik ging netjes mijn benzine betalen en reed terug naar kantoor.

Het was een doodgewone dinsdag, maar hij gaf weer veel om over na te denken!


zondag 12 november 2017

Sinterklaas voorbereidingen

Dit jaar vieren we weer eens ouderwets Sinterklaas met surprises. We zijn met acht volwassenen en twee kinderen die allebei het geloof in de goedheiligman verloren hebben. Een gezellig ploegje en de lootjes zijn inmiddels getrokken.

Dit jaar wilde ik bijtijds beginnen met de voorbereidingen zodat we niet op het laatst in de Sint stress schieten omdat er nog surprises en gedichten af moeten. Voor dat je aan zo'n surprise kunt beginnen moet er een presentje zijn en daarom togen wij gisteren na het boodschappenrondje naar de stad.

Allereerst doken we even bij de Magna Plaza binnen. Het voormalige hoofdpostkantoor van Amsterdam is nog steeds een schitterend gebouw en ook al zitten er meest loeidure winkels in, het is toch leuk om er even rond te kijken. Zeker nu alles weer in kerstsfeer is. Een beetje vroeg maar het is werkelijk prachtig versierd. Ergens boven in de Magna Plaza zit een winkeltje waar ze hele leuke badbruisballen verkopen. Die zijn heel betaalbaar en altijd leuk om te geven en toen we die hadden uitgezocht - een leuk werkje want willen we de pinquin of het varkentje - worstelden we ons door de mensenmenigte heen op naar de Nieuwendijk. Daar haalden we dochter op die om vijf uur klaar met werken was. Terwijl zij zich omkleedde dronken wij een kopje thee in het horecadeel waar ze werkt.

Natuurlijk moet er ook een pakket naar Frankrijk met Sinterklaascadeautjes en gedichten en bij de Hema vonden we leuke dingen die goed met de post mee kunnen. Nu het pasgetrouwde stel in hun eigen appartement woont kunnen ze wel wat extra's gebruiken. Ovenwanten, keuken- en theedoeken, kaarsenstandaards belandden dan ook in het mandje en natuurlijk werd ook de babyafdeling aangedaan want al is Pietertje er nog niet, een slab kan hij straks vast goed gebruiken. Leuk om even lekker te zwijmelen als aanstaanden opa, oma en tante bij al die lieve babydingetjes. Tot zover verliep onze Sinterklaascadeautjes missie gesmeerd. Op naar de volgende winkel.

Vorig jaar in december is er tussen de Kalverstraat en het Damrak een grote vestiging van de Primark geopend. Sindsdien zie je hele volksstammen met die papieren tassen vol kleding door de stad sjouwen en als je naar binnen kijkt zie je een woelende en krioelende mensenmassa waar ik op voorhand de kriebels al van krijg. Het was tot nog toe goed gelukt om deze winkel te vermijden en dat was gelukkig niet heel moeilijk want voor grote maten moet je er niet zijn en dochter komt er ook liever niet.

Nu moest ik wel dapper zijn want op het verlanglijstje van nichtje stond een item van de Primark en aangezien haar lootje was getrokken in dit huishouden konden we niet anders. We lieten ons door de draaideur met de mensenmenigte meevoeren naar de roltrappen, onderwijl vroeg dochter in de gauwigheid nog even aan een loslopende verkoopster op welke verdieping het begeerde cadeau te verkrijgen was, en lieten ons tussen al die mensen in met diverse roltrappen naar de vierde verdieping brengen. Mensenkinderen wat een mensen, wat een kleding, wat een drukte en vooral wat een herrie! We baanden ons een weg tussen de rekken en de mensen en vonden gelukkig al gauw wat we zochten dus op naar de kassa. Gelukkig hebben ze die in grote getale en toen de boel was afgerekend zochten we onze weg weer naar buiten. Voor mijn gevoel had ik in dat halfuurtje een reis van een dag gemaakt. Pff wat een winkel en ik weet heel zeker dat de kans dat ik daar, geheel vrijwillig, nog eens naar binnen ga heel klein is. Daar wil je toch niet dood gevonden worden.

Op naar de Bijenkorf dan maar. Daar was het ook druk, maar aangenamer dan aan de overkant. Helaas vonden we daar niet wat we zochten en daarom besloten we de nieuwe winkel van Hudson Bay met een bezoek te vereren dus op naar het Rokin. Inmiddels was het helemaal donker en brandde de feestverlichting op De Dam en in de straten. Altijd een feestelijk gezicht en dan hangt er ook zo'n gezellig november sfeertje met wat flardjes mist gewikkeld om de lantaarnpalen.

Het Rokin is erg mooi geworden, een knus stukje stad met een ruim trottoir en gezellig bankjes. Ook al is het misschien maar tweehonderd meter van de Dam af het was hier een heel stuk rustiger. Dat was het ook bij Hudson Bay. Eerst even zoeken naar de juiste ingang maar eenmaal binnen bleek het een oase van rust. Geen kip te zien, behalve een ijverige verkoopster die nog maar eens haar glazen vitrine oppoetste. Op de tweede verdieping waren we de enige klanten en we gingen als vanzelf haast fluisteren met elkaar. Een groter contrast met de vorige winkels was niet denkbaar. Enfin dochter slaagde voor de door haar felbegeerde jas en we gingen op naar het Rembrandtplein voor een drankje en een hapje.

Je moet er wat voor over hebben en een strakke planning aanhouden met die Sint inkopen maar gezellig is het wel. Druk ook!

Gelukkig is het vandaag zondag en is het heerlijk om met je alleen maar druk te hoeven maken over de staart van Dikkie Dik. Wel zo rustig.




donderdag 9 november 2017

Op de bank met een dekentje!

Vandaag hoorde ik op de radio steeds een reclame van een woonwinkel waarin een dame zegt dat ze graag op de bank wil liggen met een dekentje. En dat is nou precies wat ik de laatste weken zelf ook zo graag doe. Althans niet op de bank liggen onder een dekentje, maar op de bank zitten met een dekentje. Een dekentje in wording. Elke avond als ik na het werk naar huis rij dan verheug ik me op het moment dat er gekookt en gegeten is, de vaat in de afwasmachine staat en ik de breinaalden op kan pakken.

Elke avond brei ik zo'n tien naalden en als ik dat zo opschrijf dan lijkt dat best weinig maar het zijn elke avond toch 1650 steken. En dat lijkt dan weer een heleboel. Vorige week begon ik met het inbreien van Dikkie Dik. Dat was lang geleden dus het was even weer de weg vinden hoe dat ook al weer ging met al die bolletjes wol op een rijtje naast je. Zodanig neergelegd dat de boel niet in de war komt, dat de draden gemakkelijk om elkaar heen geslagen worden en dat je makkelijk van recht naar averecht kunt keren zonder dat je al die bolletjes weer in de juiste volgorde moet leggen.

Al snel had ik door hoe dat ook al weer ging en ik kreeg een deja vu. Ik zag mijn moeder en mezelf zitten in de jaren tachtig met ieder een lange, smalle kartonnen doos naast ons op de bank met daar in onze bolletjes wol. Want we breiden wat af aan die Dallas truien met ingebreide motieven met verschillende soorten garens. Mooie herinneringen. Om te koesteren!

Nog een naald of tien en het koppie van Dikkie zit er in en dan nog bijna twintig naalden om zijn staart af te maken en dan staat hij er op. Of liever gezegd dan zit hij op de deken. Het is ontzettend leuk werk omdat je per naald de kat ziet verschijnen. Helaas ben ik voor echte katten allergisch - wat ik heel erg jammer vindt - maar voor deze wollen kat niet. Zit ik ook eens met een kat op schoot. Gezellig hoor.

Als Dikkie Dik compleet is dan moeten er nog 112 toeren gebreid worden en dan is de basis van het dekentje klaar. Het is een werkje wat lekker opschiet en dus zit ik alweer te mijmeren over het volgende project. Zo'n muziekdoosje met van die kleine gehaakte beestjes lijkt me wel leuk. Om het echt passend te krijgen bij schoondochter en zoon moeten er eigenlijk kleine neushoorntjes aan komen, maar daar heb ik tot op heden nog geen patroontje van gevonden op pinterest. Nou we hebben nog even de tijd. Eerst maar dit dekentje af.

Het is heerlijk materiaal om mee te werken, super zacht en comfortabel. En lekker warm zo op mijn schoot. Dat zal ik nog gaan missen als het af is.

Het is nog niet goed te zien maar als hij af is maak ik een goede foto.


woensdag 8 november 2017

Zoenen

Gisterochtend was het weer zover. Altijd weer een vervelend moment! De eerste nachtvorst zodat je eerst je autoruiten moet krabben voor je kunt vertrekken. Altijd weer even wennen. Nu wordt het echt winter. Niks nazomer nee hup op naar de kou. Daar sta je dan te bibberen op de vroege ochtend terwijl je zonder handschoenen - want waar zijn die ook al weer - met een ijskrabber je ruiten te lijf gaat. En nu heb ik nog niks te klagen want ons Fordje heeft zowel voor- als achter ruitverwarming!

Enfin uiteindelijk waren de ramen schoon en kon ik vertrekken. Op naar Almere en toen ik de A6 opdraaide werd ik blij verrast van een prachtige heldere lucht en toen ik de Hollandse brug opreed kwam daar de zon als een prachtige rode bol het water uitstijgen. Schitterend. Dat is dan weer het voordeel van zulke koude ochtenden.

Eind van de middag moest ik naar Haarlem. De zon begon al wat te zakken en zette alles in een prachtig gouden licht. Na gedane zaken ging ik naar huis, maar dan moet je in de spits eerst nog Haarlem uit. Dat gaat stapvoets en is niet zo heel erg omdat je in zo'n stad zoveel te zien hebt. Zoals hippe, bebaarde bakfietsvaders met dik ingepakte kindertjes waar de snottebellen van de eerste herfstverkoudheidjes de neusjes uitgutsten, rechtstreeks in de bak. Ook al zitten die kinders veilig in de riemen in zo'n bak met al die liters snot zitten die hummels sowieso stevig vastgeplakt en vallen ze er niet uit. Gelukkig.

Bij het station ging het stoplicht net op rood toen ik er aan kwam en dat betekende een tijdje wachten, maar dat gaf me uitgebreid zicht op de forensen die op de bus stonden te wachten. Ik had eersterang zicht op een lange jongen - met baard en zwart mutsje - met een grote zwarte koffer op zijn rug. Een soort van gitaar denk ik. Hij hield een tenger meisje vast met glanzende donkere haren en een aubergine kleurige jas en ze stonden te zoenen alsof hun leven er vanaf hing. De omstanders vonden het blijkbaar nogal genant want die gingen en masse een beetje met de ruggen naar het zoenende stel staan. Tussen de mensen in stonden ze daar maar te zoenen met een overgave alsof ze op een onbewoond eiland stonden. Heel bijzonder om te zien zo voor het station in Haarlem waar de zon al een beetje onder dreigde te gaan en wat slierten nevel zich alvast om wat lantaarnpalen hadden gewonden.

Mijn stoplicht ging op groen en langzaam sukkelde ik in de rij naar de snelweg. Daar zag ik voorbij Schiphol nog net het bovenste randje van die prachtige rode bol die ik dezelfde ochtend had zien opkomen. Nagenoeg zonder file reed ik naar huis.

Echt een dag om te zoenen!

Afbeeldingsresultaat voor hollandse brug almere zonsopkomst

zondag 5 november 2017

In de blommetjes

Afgelopen week lag het werk aan de babydeken even een beetje stil. Er waren andere prioriteiten in de avond. Zo stond ik woensdagavond uren in de keuken om 2 appeltaarten en 12 muffins te bakken. Afgelopen donderdag kreeg ik er weer een jaartje bij dus moest er getrakteerd worden en dan is een zelfgebakken taart altijd lekker.

Donderdagochtend heb ik het met een bescheiden ploegje op kantoor gevierd en s'middags was ik lekker vrij. Ik had niet zoveel zin om mijn verjaardag uitgebreid te vieren en had familie en vrienden een appje gestuurd dat er voor wie zin had er vanaf 18.00 uur een kop soep klaar stond met een broodje en natuurlijk daarna koffie met appeltaart


Toen donderdagmiddag een pan kippensoep en een pan groente/tomatensoep klaar stonden had ik nog een paar uurtjes voormezelf en als je jarig bent mag je dan zelf kiezen wat je wil doen. Ik zat dus heerlijk jarig te wezen met een kopje thee en mijn breiwerk en die middag heb ik een beginnetje gemaakt met de voetjes van Dikkie Dik. Het werd een heerlijke middag en toen dochter en manlief thuiskwamen begon het cadeautjesfeest - ik ben weer schandalig verwend - en dat feest werd nog eens voortgezet door mijn vader en allerhande familieleden die gezellig kwamen aanwaaien. Natuurlijk was er contact met zoon en schoondochter en werd ik per facetime vanuit Marseille zowel in het Nederlands als in het Frans toegezongen. Kortom ik was echt jarig en het was een fijne dag.


Vrijdag waren we vrij en stond er een bezoek aan de kapper op het programma en zijn manlief en ik heerlijk wezen kringloop- en antiek en curiosa wezen winkelen. Behalve een kookboek van Jamie Olivier voor 4 euro in de kringloop hebben we niks gekocht maar wel heel veel mooie dingen gezien en heerlijk gesnuffeld. Leuk hoor. We hadden zo'n leuk antiek en curiosawinkel gevonden in Alphen aan den Rijn met prachtige dingen, dat was echt genieten en ook het ritje er naar toe was mooi.

Gisteren kregen we logees. Nicht (13) en Neef (10) kwamen logeren en dat is altijd gezellig. Neef wilde een tulband bakken en nicht quacamole maken en taco's maken voor het diner. Alles was goed gelukt dus tevreden kinderen en wat wil een tante nog meer.

Nu ze weer weg zijn is het stil in huis en dat geeft ook weer niet want nu kan ik lekker verder met Dikkie Dik terwijl ik heel erg geniet van alle prachtige bloemen die ik kreeg voor mijn verjaardag.
Wat een rijkdom!