Zoenen

Gisterochtend was het weer zover. Altijd weer een vervelend moment! De eerste nachtvorst zodat je eerst je autoruiten moet krabben voor je kunt vertrekken. Altijd weer even wennen. Nu wordt het echt winter. Niks nazomer nee hup op naar de kou. Daar sta je dan te bibberen op de vroege ochtend terwijl je zonder handschoenen - want waar zijn die ook al weer - met een ijskrabber je ruiten te lijf gaat. En nu heb ik nog niks te klagen want ons Fordje heeft zowel voor- als achter ruitverwarming!

Enfin uiteindelijk waren de ramen schoon en kon ik vertrekken. Op naar Almere en toen ik de A6 opdraaide werd ik blij verrast van een prachtige heldere lucht en toen ik de Hollandse brug opreed kwam daar de zon als een prachtige rode bol het water uitstijgen. Schitterend. Dat is dan weer het voordeel van zulke koude ochtenden.

Eind van de middag moest ik naar Haarlem. De zon begon al wat te zakken en zette alles in een prachtig gouden licht. Na gedane zaken ging ik naar huis, maar dan moet je in de spits eerst nog Haarlem uit. Dat gaat stapvoets en is niet zo heel erg omdat je in zo'n stad zoveel te zien hebt. Zoals hippe, bebaarde bakfietsvaders met dik ingepakte kindertjes waar de snottebellen van de eerste herfstverkoudheidjes de neusjes uitgutsten, rechtstreeks in de bak. Ook al zitten die kinders veilig in de riemen in zo'n bak met al die liters snot zitten die hummels sowieso stevig vastgeplakt en vallen ze er niet uit. Gelukkig.

Bij het station ging het stoplicht net op rood toen ik er aan kwam en dat betekende een tijdje wachten, maar dat gaf me uitgebreid zicht op de forensen die op de bus stonden te wachten. Ik had eersterang zicht op een lange jongen - met baard en zwart mutsje - met een grote zwarte koffer op zijn rug. Een soort van gitaar denk ik. Hij hield een tenger meisje vast met glanzende donkere haren en een aubergine kleurige jas en ze stonden te zoenen alsof hun leven er vanaf hing. De omstanders vonden het blijkbaar nogal genant want die gingen en masse een beetje met de ruggen naar het zoenende stel staan. Tussen de mensen in stonden ze daar maar te zoenen met een overgave alsof ze op een onbewoond eiland stonden. Heel bijzonder om te zien zo voor het station in Haarlem waar de zon al een beetje onder dreigde te gaan en wat slierten nevel zich alvast om wat lantaarnpalen hadden gewonden.

Mijn stoplicht ging op groen en langzaam sukkelde ik in de rij naar de snelweg. Daar zag ik voorbij Schiphol nog net het bovenste randje van die prachtige rode bol die ik dezelfde ochtend had zien opkomen. Nagenoeg zonder file reed ik naar huis.

Echt een dag om te zoenen!