Huisjes

Wat heerlijk dat de zon er vandaag weer was. Ik ben al sinds vorige week zowat elke dag op pad voor het werk en dat vind ik heel erg leuk, maar de afgelopen dagen zat je niet voor je lol op de weg. Want niet alleen slecht weer, maar ook flinke files. Die twee samen is een huwelijk wat geloof ik nooit kapot gaat.

Jammer van die grauwe, grijze regen was ook dat de herfsttinten - nog volop aanwezig in de Achterhoek en op de Veluwe - niet geheel tot hun recht kwamen. Helaas, want binnenkort is alles van de bomen gewaaid en kijken we voorlopig weer tegen kale bomen aan. Ook mooi hoor.

Maar goed vanmiddag was daar dus de zon terwijl ik van Almere naar Groningen reed. Helaas zijn de meeste bomen in de polder al kaal, maar toch was landschap mooi zo in die zonnestralen. Zo'n lange rit deel ik in gedachten graag op in behapbare stukken. Van kantoor naar Groningen is het 1e deel dan tot aan de Ketelbrug. Als ik de Ketelbrug passeer dan hoop ik altijd maar dat hij dichtblijft omdat deze brug nog wel eens een slecht humeur schijnt te hebben en als hij dan blijft openstaan dan moet ik via de dijk Lelystad-Enkhuizen of via de Afsluitdijk terug naar huis en dat is wel heel erg omrijden. Gelukkig had hij vandaag een goed humeur want ik kon zonder problemen passeren en het is altijd een prachtig uitzicht vanaf de brug zo over het water van links het IJsselmeer en rechts het Ketelmeer.

Als je de brug over bent en de Noordoostpolder binnenrijdt dan zie je aan de rechterkant een huisje staan. Dat huisje is geen woonhuis maar een kunstwerk en het heet het Ketelhuisje. Uit het dak komt een soort van golf met een bootje erop wat als windvaan dient. Dat staat daar als symbool dat het een lastig karwei was om van zee land te maken.

Ketelhuisje

Aan het eind van de polder, vlak voor de afslag Lemmer staat een soortgelijk huisje, maar dit huisje heeft een bootje dat uit het dak komt. Ook al weer als symbool dat daar eens alleen maar water was. Ik vind het altijd leuk om de huisjes in de gaten te houden op mijn reis, als het verkeer dat toelaat natuurlijk, maar nu was het rustig. In de polder, vlak bij Ens staat trouwens nog zo'n huisje. Het Polderhuisje. Deze is van roestvaststaal en symboliseert ook het wonen op een plek waar eerst alleen maar water was.

Boothuisje

Na het tweede huisje gaat het polderlandschap over in het Friese weiden- en meren landschap. De rijksweg krult een beetje omhoog en laat je aan beide zijden weer uitkijken over het water. Op naar Joure want dan is het tweede stuk voorbij.

Polderhuisje

Bij Joure is zomaar ineens - voor mijn gevoel dan - de rotonde weg. Je kunt nu gewoon doorrijden. Weliswaar nog even met beperkte snelheid van 70 km maar toch doorrijden en vanaf daar is het een rechte weg naar Groningen. Het landschap gaat dan weer over in het mooie Groningse platteland met de weidse uitzichten. Toch mooi hoe je in een rit zoveel verschillende landschappen kunt waarnemen en dat in zo'n klein landje.

Na gedane zaken keerde ik weer huiswaarts en nu had ik het voorrecht dat de zon onder ging en daarmee het landschap in een prachtig licht zette. Het schemerde lang en het was pas echt donker toen ik allang de huisjes weer was gepasseerd en de lichtjes van de randstad zag naderen. Ondertussen klom er een sikkeltje van de maan aan de hemel en de kerstliedjes op Skyradio brachten al een beetje decembergevoel. Ik betrapte me er ineens op dat ik keihard zat mee te bleren met: All I want for Christmas iiiiiiiiissssssss youououou. Het moet niet gekker worden.

Nee mij hoor je niet klagen met al die ritjes maar een klein nadeel is wel dat ik vaak later thuis ben dan gewoonlijk en dan moet er nog gekookt en gegeten worden. Er blijft maar weinig tijd over om s'avonds nog een uurtje of wat de breipennen te hanteren. Dat is een beetje jammer want nu Dikkie Dik helemaal is ingebreid is het een kwestie van gas geven en nog 112 toeren tricot steek er boven breien. Gelukkig komt Pietertje pas over drie maanden.

Vanmiddag bedacht ik me dat ik ooit met hem door de polder ga rijden en hem ga vertellen over de huisjes en dat zijn verre voorvaders er voor gezorgd hebben dat we van water land kunnen maken. En het gekke is, daar kan ik me nu al op verheugen.