Blaar, brandwond en doperwten!

Wie zijn billen brandt moet op de blaren zitten! Wie kent dit gezegde niet? Of Daar wil ik mijn vingers niet aan branden! En of ze gelijk hebben, want het is geen goed idee om je vingers te branden. Dat doet namelijk erg veel pijn! Toch overkomt het me nog al eens. Vooral als ik druk aan het koken ben voor een etentje en meerdere pannen op het vuur heb staan en de gasten al ongeduldig tromroffelend op hun bord te kennen geven dat ze honger hebben. In zo'n geval is het me eens gebeurd dat ik niet het plakje aardappel in de pan legde om lekker bruin te bakken, maar mijn vinger. Dat is niet handig, zeker niet als je je best doet om je gasten iets lekkers voor te zetten. Meestal blieven zij geen verbrande vingers. Je moet de rest van de avond een bakje lauw water in de buurt hebben om de gebakken vinger in te hangen anders is de pijn niet te harden. Dat kookt niet heel makkelijk en eet al helemaal niet prettig.

Een ezel brandt zich in het gemeen niet twee keer aan dezelfde steen zult u zeggen, maar deze ezel is erg hardleers. Gister overkwam het me weer. Na een werkdag en aansluitend een flinke sportronde van anderhalf uur kwam ik hongerig thuis. Gelukkig was dochterlief al aan de kokerij begonnen. Ik moest na een verfrissende douche alleen nog even een tartaartje bakken voor mezelf. De rest van het gezin is dol op braadworst, maar ik dus niet. De tartaar was niet erg enthousiast toen ik hem uit de koelkast haalde en toen ik hem aan een kant lekker bruin had gebakken vatte ik hem in de tang om hem op zijn buik te leggen. Daar had de tartaar dus geen zin in, worstelde om los te komen en voor ik er erg in had kletterde de tartaar uit de tang, pats in de gloeiend hete boter. Tegen zoveel geweld was die boter niet opgewassen en sprong van verontwaardiging uit de pan zo op mijn hand! AU! Gauw onder de kraan, maar ja de aardappels moesten worden afgegoten en ook de boontjes waren er wel klaar mee, dus niet te lang gekoeld. Dom dom dom..........

De rest van de avond heb ik een met ijsklontjes gevuld washandje op de zere plek gehouden en zo de was weggewerkt, gevouwen en gestreken, waarbij de strijkbout steeds nijdig siste als de natte washand zijn gevoelige zooltje raakte. Het kan dus heel goed zijn dat het gezin deze week er wat meer gekreukeld bijloopt dan te doen gebruikelijk!

En zo werd ik vanmorgen wakker met een rode plek op mijn hand en een fikse blaar. Beetje hannesen onder de douche om de blaar niet kapot te maken, maar uiteindelijk lukte het om netjes in de kleren naar het werk af te reizen. En daar had mijn collega al een lekker kopje koffie klaar staan. Verder leverde de blaar geen hinder op, alleen toen ik een sollicitante een hand gaf was dat even lastig. Thuis moest er vandaag natuurlijk ook weer gewoon gekookt worden. Alleen geen vlees vandaag. Want dat van die ezel die zich geen twee keer stoot daar geloven we niet meer in. Het werd een simpel, maar heel lekker pastaatje

300 gram pasta (ik gebruikte rigatone maar penne kan ook prima)
250 gram gorgonzola
200 gram kookroom light
2 uitjes gesnipperd
200 gram doperwten
2 teentjes knoflook
Scheutje olijfolie
peper en zout

Kook de pasta in ruim kokend water met zout gaar.
Fruit intussen de gesnipperde ui in de knoflook en knijp daar de teentjes knoflook boven uit.
Laat 5 minuten zachtjes bakken en doe de doperwten erbij. Bak tot die zacht zijn. Voeg de gorgonzola in blokjes aan het uimengsel en laat zachtjes smelten. Doe de kookroom erbij en sudder zachtjes tot er een mooie saus ontstaat. Breng op smaak met wat zout en flink peper. Giet de pasta af (gebruik pannelappen) en roer direct door de saus. Geef er een groene salade bij!

Het is vandaag gelukt om zonder verdere brandwonden te keuken te verlaten. Voor herhaling vatbaar dus.............