Stil op straat!

Tjonge jonge, een doodgewone woensdag en als ik om 17.10 uur het kantoor verlaat mag ik aansluiten achter in de file. Eerst al om het bedrijventerrein af te komen en later op de snelweg. We sukkelen met zijn allen richting Amsterdam. Enkele bolides met oranje gekleurde spiegels proberen via de linkerbaan, die eigenlijk richting Hilversum gaat, nog gauw even voor te dringen. Ja hallo heren, we willen allemaal naar huis. Maar dat wil ik helemaal niet. Ik wil naar de sportschool. Daar aangekomen is er een zee van parkeerruimte, normaal gesproken moet ik nog wel eens een rondje rijden om het automobiel te parkeren, maar nu sta ik bijna voor de deur. In de sportschool zelf heerst een serene rust.

De dameskleedkamer is helemaal leeg en als ik in mijn sporttenuetje de gymzaal betreedt zijn er alleen een stuk of wat fanatieke, flink gespierde heren, die wat aan gewichten sjorren. Ik ben de enige vrouw en heb de toestellen voor het uitkiezen! Na verloop van tijd krijg ik gezelschap van twee dames die fanatiek op de crosstrainer aan de slag gaan.

Een oudere meneer in een piepklein sportbroekje met sokken opgetrokken tot aan zijn knieen sjokt binnen en gaat met zijn bleke, zwabberende bovenbenen op de loopband naast mij staan om lamlendig een eindje te wandelen. Hij zucht er eens diep van!

In het zaaltje waar de virtuele lessen worden gegeven doen alleen de virtuele instructeurs flink hun best op het tv-scherm aan de wand, de muziek schalt door het lege zaaltje en de matjes blijven onaangeroerd aan de kant liggen. Ik werk mijn sportrondje af en hoef nergens te wachten. Dat is nog eens lekker!Als ik naar de auto loop komt er een tram aanrollen. Hij is op de conducteur en de bestuurder na helemaal leeg. Even verderop hangt een pizzajongen met zijn telefoon in de hand lusteloos over zijn brommertje. Twee goed gevulde dames in angstaanjagend felrose hardloop kleding komen al keuvelend voorbij. Het kruispunt is helemaal leeg, maar toch is mijn stoplicht rood en moet ik voor de brug wachten. Een jongen van een jaar of 12 met een gitaar op zijn rug piept nog even gauw door het rode licht. Dat kan nu! Wel een beetje dom trouwens!

Als ik de straat in kom rijden wapperen de vlaggetjes van de buren een beetje somber heen en weer. Ik vrees het ergste. En ja hoor, als ik binnen kom tref ik twee sippe gezichten aan. Het staat 2-2! Mijn anders zo rustige echtgenoot gaat flink tekeer. Zo te horen is de scheidsrechter een drol van een vent die het helemaal verkeerd ziet.

Er moet natuurlijk nog gewoon gegeten worden dus ik duik de keuken in. Dankbaar dat wij geen open keuken hebben. En jawel hoor, terwijl ik de kip roerbak hoor ik een flink gejuich uit de kamer. 2-3! Gelukkig, als ze dat vast weten te houden dan wordt er straks gegeten, anders sta ik voor joker te koken.

 En dat doen de heren van Oranje keurig. Dus ik kan het eten op de bordjes scheppen. De straat komt weer tot leven. Auto's gaan weer rijden en in de verte klinkt getoeter!

Toch niet te geloven wat een voetbalwedstrijdje teweeg kan brengen? Het hele openbare leven ligt twee uur plat! Maar je hoort mij niet klagen hoor! Maandag speelt Oranje weer en ga ik gewoon weer lekker naar de sportschool!