Zwembad

Mijn slechtgehumeurde knieen hebben beweging nodig volgens mijn aardige, doch strenge fysiotherapeut. Ze moeten fietsen, wandelen, traplopen, fitnessen en zwemmen. Het zijn twee slapjanussen die knieen van mij, ze durven nergens alleen naar toe, dus moet ik mee. Of ik wil of niet! Zo komt het dus dat dochter en ik sinds een week of vier elke dinsdagavond aftaaien naar het plaatselijke zwembad, alwaar mijn knieen en ik 40 banen zwemmen. Ja, u hoort het goed, 40 hele banen. En wij, mijn knieen en ik vinden dit ook veel. De eerste keer deden we er ruim een uur over, maar na vier weken redden wij het al in 55 minuten. Nou daar zijn mijn knieen en ik best trots op! 

Het is een wekelijkse soap hoor, zo'n zwemavondje. Het zwembad is verdeeld in twee delen, een groot vak en een vak met allemaal banen. In het grote vak zwemmen wij, de baantjestrekkers die het op hun gemakje doen. In het afgezette vak is een zwemklasje aan de gang. Allerlei mensen, van jong tot oud, doen daar hun uiterste best, aangemoedigd door een zwemjuf die de les geeft. In mijn teruggaande banen kan ik de zwemjuf van dienst aan het werk zien. Staande op de kant doet ze de opdracht voor. Het is net ballet. Even later gaat de zwemklas aan de gang met de opdracht. Vanavond zwommen ze ineens allemaal met 1 voet boven water. Dat is een gek gezicht hoor al die voetjes boven water en bovendien erg lastig. Ik probeerde het zelf en verzoop zowat. Mijn respect voor het zwemklasje groeide met de minuut! 

Het is erg leuk om zo'n zwemjuf aan het werk te zien en ik bedacht me, stel dat ik de P&O mevrouw van het zwembad was, hoe zou ik zo'n zwemjuf dan selecteren? Zou ik haar dan op haar zwemkwaliteiten selecteren, waar ik geen bal verstand van heb, of zou ik haar aannemen vanwege haar stemgeluid? Want mensenkinderen wat hebben die zwemjuffen een geluid zeg, dat schalt maar door zo'n bad? Eigenlijk maar goed ook dat ik niet bij het zwembad werk en dat ik er alleen zwem!

In het grote vak waar wij onze baantjes zwemmen is het elke week een drukte van jewelste. Het lijkt het Amsterdamse IJ wel waar alle boten kriskras varen en de pont naar Noord zich tussendoor moet wringen! In het zwembad komt het er op neer dat je alle armen en benen van je medezwemmers dient te ontwijken. Er is een groepje lichtverstandelijk gehandicapten, waarvan 1 jongen een rare slag maakt met zijn voeten en als je hem niet op tijd ontwijkt ben je dus je halve gebit kwijt. Onnodig om te vermelden dat dit dus absoluut niet de bedoeling is. Het is dus zaak om zijn gestalte, herkenbaar aan de felblauwe zwembroek, te vermijden. Even verderop zwemt een vriendinnengroepje, het gekakel en het gelach is niet van de lucht. Als je chagerijnig zou zijn, wat ik niet was, dan knap je op van zoveel vrolijkheid. Een jongen met een prachtig gespierd lijf maakt prachtige sprongen vanaf de duikplank. Wat mij betreft kan hij zo naar de Olympische Spelen.

Na negenen wordt het rustiger, het zwemklasje is klaar en mag nog even vrij zwemmen. De juf pakt haar zwemplankjes en de dumbels in en gaat koffie zitten leuten met de andere zwemjuf van dienst op het trappetje bij de tribune. Twee heren, met felgekleurde badmutsen staan nog even na te praten in het ondiepe gedeelte. Als ik langszwem hoor ik iets over een enge operatie aan een nek, met akelig lange injectienaalden en liters bloed. Jakkes wat een griezelpraat, daar heb ik geen zin in en zwem snel door. Na de 40 banen wacht de warme douche en komt het moment dat je de koude kleedruimtes moet betreden om je weer aan te kleden. Het is altijd weer hannesen om alle onderdelen van het lijf weer goed verpakt te krijgen. Dan volgt het laatste gevecht van de avond. Want die knieen die nog steeds uit hun humeur zijn weten dat er in het aanpalende restaurant koffie met heerlijke grote stukken appeltaart wordt verkocht. Daar willen ze naar toe, want dan hebben ze wel verdiend vinden ze. Helaas ben ik dat niet met ze eens en de fysiotherapeut is dat zeker niet dus hup naar huis. Daar wacht mijn echtgenoot, met koffie en 1, welverdiend speculaasje!