Yoga Mier

Vroeger was ik lenig. Ja heus echt waar, ik kon mijn benen ooit in mijn nek leggen. Dat deed ik wel eens voor de grap en kreeg dan ogenblikkelijk op mijn donder van mijn moeder, want die was als de dood dat ik het been niet meer uit de nek kreeg en zij zag zich al met zo'n raar gevormde dochter naar de eerste hulp sjeezen. 

Wanneer is het mis gegaan met dat lenige lijf vroeg ik mij onlangs af? Toen ik dik werd en dik bleef? Niet echt want zelfs op mijn dikste kon ik nog met gemak een been in mijn nek leggen en ik herinner me nog goed dat de verloskundige bij de bevalling van dochter uitriep, goh zelfs met dikke buik ben jij nog lenig. Tussen de weeën door was ik daar nog trots op ook!

Het ging mis toen de knieën niet zo goed meer wilde en de fysiotherapeut die de boel weer oplapte heel voorzichtig riep dat er artrose in het spel was. Veel bewegen was het advies, maar ja daar had ik nu eenmaal een broertje dood aan en als je al pijn in het onderstel hebt dan is bewegen niet zo fijn. 

Een paar maanden geleden haalde ik voorzichtig mijn kop eens uit het zand. Ik was zo stram en stijf als...... ja als wat eigenlijk? Een houten plank? Mijn hoogbejaarde oma die zo liep toen ze 99 was? Nou ik kon er bij dit gedegen zelfonderzoek niet direct een goede vergelijking bij vinden, maar wist wel dat het veranderen moest wil ik nog een beetje plezier kunnen maken met dit lijf. En dan bedoel ik, eens even lekker dansen, met mijn neefje voetballen of zelfs maar even een laag kastje kunnen schoonmaken zonder dat ik de volgende dag mijn bed niet meer uit kan komen. 

Er moest dus actie worden ondernomen en nu kun je al hakend lekker nadenken, maar soepel in de benen wordt je er niet van. Wel bedacht ik mij, al hakend in mijn fijne hoekje van de bank, dat er meer bewogen moest worden. Dus hup met mijn luie kont van die bank af en hup naar de sportschool. Dat deed ik dan een paar keer braaf en al ras kwam er de klad weer in. Altijd wat. 

Of de duvel er mee speelde las ik juist in die periode een advertentietje in het plaatselijke sufferdje over yoga. Yoga kende ik nog want bij beide zwangerschappen heb ik aan zwangerschapsyoga gedaan en ik vond dat heel plezierig. Toen ik dus al fijn hakend in de modus zat om iets aan bewegen te gaan doen besloot ik een mail te sturen naar de yogajuf van de advertentie. 

Vanavond had ik mijn eerste proefles. Natuurlijk had ik nog geen matje dus gewapend met een groot badlaken en goede voornemens stapte ik op de fiets om naar de andere kant van het dorp te karren. In een klein zaaltje waar overdag volgens mij een soort van peuterspeeluurtje wordt gehouden was het yogaklasje. Daar mocht ik op mijn handdoek zakken en de vriendelijke juf vertelde me dat ik goed naar het lijf moest luisteren en als een oefening te snel ging of als het nog wat te moeilijk was dat ik dan gerust even kon stoppen. 

Het luie stemmetje in mij riep al, mooi zo dat wordt lekker luieren op je handdoek, maar het goede voornemen stemmetje riep direct niks er van. Aan de bak!

Nou en het viel reuze mee, het vege lijf kon het prima volgen. Natuurlijk protesteerden er hier en daar wel wat onderdelen door luid te gaan kraken - de aanstellers - maar dat bleek bij mijn klasgenoten ook het geval. Aan het einde van de les toen ik in een rare positie zat op handen en voeten zag ik naast mij een mier lopen. Best een uit de kluiten gewassen mier en die rende niet zenuwachtig heen en weer zoals mieren plegen te doen, nee deze mier maakte bedachtzame bewegingen. Direct was ik afgeleid van de les en hield de mier in de gaten. Dat beest doet natuurlijk gezellig met de yogales mee dacht ik nog, totdat de juf mij tot de orde riep en ik mijn aandacht weer bij mijn ademhaling en oefeningen hield. De mier vergat ik weer. 

Het laatste kwartier van de les is er een ontspanningsoefening, waarbij je helemaal in de relaxstand komt. Dat vind ik nog best lastig om nergens anders aan te denken dan aan alleen je ademhaling die door je lijf heen gaat. Ik deed dus erg mijn best en net toen ik dat een beetje voor mekaar had voelde ik iets kriebelen op mijn rechterarm. De kriebel liep naar boven, mijn nek in en wandelde onder het randje van mijn tshirt richting BH. brr

Jakkes dat is natuurlijk die mier dacht ik! Direct was de ontspannen toestand waarin ik zoeven nog verkeerde totaal omgeslagen in waar zit dat beest en erger nog waar gaat hij naar toe? Ik wreef met mijn hand mijn nek maar even door en goddank het gekriebel hield op. Even dan, want even later kriebelde mijn hele nek. Dat beest had toch niet de hele familie uitgenodigd?

Maar nee even later bleek er geen spoor te zijn van een mier en zijn familie en daarom klom ik ontspannen op de fiets. Eenmaal thuis kriebelde het nog steeds, dus maar gauw onder de douche. En ja wel hoor toen ik eenmaal onder de douche stond zag ik een mier lopen en nu is hij per ongeluk door het putje gespoeld en ik vrees verdronken. 

Het arme beest, zich net uit de naad gewerkt in de yogales en als verstekeling met mij meegereisd en dan nu zomaar zijn ondergang tegemoet gespoeld. Heb ik weer. Ga je om soepel te worden naar de yoga vermoord je zomaar een mier. 

Volgende week maar beter opletten in de les en eerst maar eens een yogamatje aanschaffen dit weekend met daarop de waarschuwing dat mieren niet welkom zijn op mijn mat. Jammer is wel dat ik door dit akkefietje nog steeds de kriebels heb. Maar soepel dat ik ben!

Rijkdom!

Het is weer gelukt! Een jaartje ouder worden. Niet ik hoor, maar onze dochter verjaarde vandaag. Negentien lentes is ze geworden. Tjonge wat gaat de tijd toch hard. Negentien jaar geleden lag ik in het kraambed met een prachtig klein meisje en vrijdag gaat dit meisje naar de universiteit. Ze gaat in Utrecht studeren en als ze daar eenmaal gewend is aan het college lopen en alles wat er bij de studie komt kijken gaat ze naarstig op zoek naar een kamer en zal ook zij het nest verlaten. 

Mijn oudste kuiken verlaat over een week of twee het nest en dan zal het allemaal best stil worden. Nu moeten verjaardagen altijd gevierd worden vind ik (althans van anderen - niet van mezelf) maar deze verjaardag kreeg nog even een speciaal randje omdat ze nu allebei nog thuis wonen. 

Dus nodigden we de familie uit om gezellig een vorkje mee te komen prikken en riepen we de weergoden aan of het alsjeblieft droog mocht blijven tussen 15.00 uur en 21.00 uur. Vanmorgen vroeg werden we hier nog getrakteerd op heftig onweer en bijbehorende regenval, maar ons verzoek werd gehonoreerd en vanaf 11.00 uur was het droog. Konden de tuin, de tafel en de tuinstoelen nog even opdrogen voor de visite kwam. 

Ondertussen doken manlief en ik de keuken in en sneden wij kipfilet in blokjes, lieten de blokjes een poosje badderen in een fijne marinade en regen ze toen aan spiesen. We hebben een vegetariër in ons midden en die moet natuurlijk ook wat lekkers te eten hebben. Gelukkig kun je vega hamburgers in de supermarkt kopen maar ik vulde ook nog wat mini paprika's met mini mozzarella bolletjes die we op het vuur roosterden. Daar had eigenlijk nog een klein schepje pesto in gemoeten voor wat extra smaak, maar zo waren ze ook lekker. 

Manlief schilde een kilo aardappelen en maakte daar een heerlijk bijgerecht van in de oven, met spekkies, lente-ui en mozzarella en hij maakte een heerlijke bonenschotel met zoete aardappel. 

Ik raspte anderhalve komkommer op de grove rasp, liet deze met wat zout uitlekken in een vergiet en roerde de boel door een grote beker Griekse yoghurt met een grote, fijn geknepen teen knoflook, wat dille en een lepel lekkere olijfolie. Voila toen was het ineens tzaziki. Daar kun je hier de hele familie wakker voor maken. 

Toen alle visite gearriveerd was proostten we met een glas prosecco (uit een gigantische fles die mijn broer uit Italië had meegenomen) op de twee jarigen, want ook mijn schoonzus is vandaag jarig en op alle veranderingen die in ons gezin en in onze familie op stapel staan. Soms gebeurt er van alles tegelijk en wat is er dan mooier dat je dat dan met je familie kunt delen. 

De barbecue werd aangemaakt en de hamburgers gebakken en daarna de sateetjes en het ging er in als koek. Bijna alles is op. Al mijn dierbaren verzameld aan twee lange tafels in ons postzegeltje. Het paste net, maar wat een rijkdom! Samen lachen, kletsen en lekker eten en drinken! Een moment om te koesteren en om nog lang van te genieten.

Henkie Dorade

Met dit heerlijke weer is het niet echt aantrekkelijk om uitgebreid achter het fornuis te kruipen maar een mens moet toch eten. Gelukkig is de BBQ uitgevonden om te koken bij warm weer. 

Gelukkig heb ik een echtgenoot die graag het vuur in de BBQ aanmaakt en niet alleen voor een goed houtskoolvuurtje zorgt maar ook bedreven is in het grillen. Nu is het verleidelijk om steeds hetzelfde op zo'n BBQ te mikken - een hamburger of een sateetje is altijd wel lekker - maar een mens wil wel eens wat anders.

Nu had ik nog heerlijke zalm in de vriezer. Vorige week gekocht bij de visboer op de markt en zo'n zalmfiletje is heerlijk van zo'n vuurtje. Daarnaast wilden we wel een wat anders. Manlief struinde zijn BBQ kookboeken door, loerde eens op zijn ipad, keek naar filmpjes van Jamie Olivier en gaf zijn veto. We zouden een hele vis gaan garen op de BBQ. 

Nu houdt manlief wel van grillen maar niet van vissen dus hij stond niet vanmorgen al om 4 uur naast zijn bed om de perfecte BBQ vis te vangen. Gelijk had hij en daarom gingen wij vanmiddag samen naar de visboer in het dorp. Daar lagen in de vitrine verschillende hele vissen, de een nog lelijker dan de ander, maar zo zei de visboer, allemaal erg smakelijk op de BBQ. 

En zo verlieten wij het pand met een vis in een zak. Een hele Dorade welteverstaan met de kop, kieuwen en het staartje er nog aan. De visboer had de ingewanden en de schubben gelukkig wel verwijderd. Eenmaal thuis spoelde ik het beest af onder de kraan. Stopte zijn buik vol met knoflook, peterselie en schijfjes citroen. Zijn dode ogen keken mij verwijtend aan en zijn bekkie stond een tikkeltje open waardoor zijn kleine, scherpe tandjes goed te zien waren. Ach gossie.

Nu vind ik koken erg leuk, maar moet hier eerlijk bekennen dat ik zo'n hele vis toch een griezelig geval vond. Terwijl ik stond te hannesen met knoflook en olijfolie kwam dochter het beest bekijken. Ach sprak ze, wat heeft hij schattige tandjes. Ik noem hem Henkie. 

Enfin nadat Henkie gevuld met kruiden en citroen in de visklem lag kwam echtgenoot hem halen en vleide hem op het hete rooster. Henkie begon te sissen en na een minuut of 20 riep hij dat hij gaar was. Of was dat nu mijn echtgenoot die dat riep? Uiteindelijk belandde een gare Henkie op een bord en heel voorzichtig fileerde mijn eega Henkie in smakelijke filetjes. Henkie smaakte opperbest al had hij hier en daar nog wel wat graatjes. 

Ik moet eerlijk bekennen dat, alhoewel Henkie goed smaakte, ik toch niet zo van hem kon genieten als van het zalmfiletje dat ik eerder at. Dat kwam waarschijnlijk door die trieste, dode ogen en die schattige kleine tandjes die dochter zo aandoenlijk vond.  Een watje, ik ben gewoon een watje! Een "kok" van niks, want een echte kookliefhebber draait zijn hand niet om voor zo'n visje, terwijl ik er alleen van kan genieten als het onherkenbaar en lekker gebakken op mijn bord ligt. Terwijl ik heus wel weet dat er in geen enkele zee, meer of rivier een gepaneerde vis rond zwemt. Wel eens een lekkerbekje zien zwemmen?

Je zou er haast vegetarisch van worden en ik schaam me best een beetje. Volgende keer maar gewoon weer een hamburger op de BBQ.

Tuindag!

Wat een heerlijke dag vandaag. Gewoonweg een cadeautje. Alleen al het feit dat je op zo'n vakantiedag wakker wordt van de zon die tussen het gordijn doorpiept dat nodigt uit tot opstaan. Heerlijk dan om beneden de tuindeur open te doen, koffie zetten en het eerste bakkie van de dag in de tuin opdrinken. 

De blaadjes nog fris van de dauw, de eerste hommels en bijen die al weer druk aan het werk zijn en de zon die over dit alles een stralend sausje giet. Dan moet je wel van slechte huize komen om dan nog een ochtendhumeur te hebben. Gelukkig heb ik die nooit.

Ook meneer spin in de tomatenbak was gelukkig al weer goed gehumeurd en was druk bezig zijn nieuwe web te verankeren aan een andere plek zodat bij een tweede tomatenoogst de boel niet opnieuw verloren zou gaan. Er hingen kleine druppeltjes dauw in het web en toen de zon dat zag leek het net of de spin alvast de kerstverlichting had opgehangen in zijn web. Alle reden om onder het genot van die kop koffie eens even van te genieten. 

Zijn collega's hadden ondertussen ook niet stilgezeten en hun best gedaan onder het afdakje bij de schuur, ook daar hingen al feestelijke zilveren draadjes en druppeltjes te glanzen in de zon. Prachtig om te zien, maar wel iets om rekening mee te houden voor als je iets van onder het afdakje nodig hebt. Zomaar iets pakken is er niet bij want dan zit je onder de spinrag. Dat was je er wel weer af, maar kriebelende spinnen in mijn nek is mij een gruwel. 

 De slakken hadden waarschijnlijk ook feest gevierd want er liep een wirwar van zilveren slakkensporen door de tuin. Aan de rare sporen te zien hadden die beesten hem flink om en hebben ze kacheltje lam door de tuin gezwalkt. En aan mij heeft het niet gelegen want ik heb geen slakkenvallen met bier neergezet. 

Na het eerste kopje koffie volgden er meer en zat ik zomaar ineens lekker te haken aan mijn omslagdoek. Het haakt heerlijk weg en ik ben al begonnen met bol nummer drie. Fijn hoor, zomaar even haken op een doodgewone dinsdag. 

Aan het eind van de middag, toen de zon de tuin al weer een beetje uit was heb ik alle moed bij elkaar geraapt en ben ik begonnen met het snoeien van mijn klimroos. Die had ik in het voorjaar moeten snoeien maar toen kwam het er niet van en even daarna zat hij zo vol met knoppen dat ik het niet over mijn hart kon verkrijgen om daar de schaar in te zetten. Nu was hij op een enkel roosje na -die ik gauw even in een vaasje heb gezet - uitgebloeid en moest het gebeuren anders kunnen we straks vanuit het huis de tuin niet meer in, zo rukt dat brutaaltje op en neemt alle ruimte in. Hij liet het uiteindelijk gelaten over zich heenkomen en nu is hij weer netjes. Alleen nog van het najaar een stukje van zijn pony af. 

Echtgenoot maakte de BBQ aan en met een heerlijk stukje vlees sloten wij deze tuindag in stijl af. Zou vaker moeten eigenlijk. Nu we nauwelijks meer winters hebben en ijsvrij er niet meer in zal zitten zal ik bij de eerstvolgende CAO onderhandelingen pleiten voor tuinvrij! Heerlijk!

Tomatensaus uit eigen tuin!

Mijn tomatenplant doet nog steeds dapper zijn best, maar ziet er toch wel een beetje afgepeigerd uit. Logisch als je zo hard aan het werk bent om zoveel mogelijk nazaten te maken. Bloemetjes zitten er nu niet meer aan dus het is nu wat het is. Zaak om hem de laatste weken door te helpen om de kleine tomaatjes groot en rood te laten worden.  Extra water heeft hij door al het hemelwater niet nodig en daarom doe ik maar zoveel mogelijk peptalk.

Vanmiddag heb ik de eerste oogst geplukt. Ruim 800 gram aan mooie, rode tomaten leverde dat op en daar ga ik een fijne tomatensaus van maken.  Ze moeten eerst flink onder de douche om het spinrag er af te wassen, want een niet zo slimme spin had een web gemaakt van de tomaten naar de schutting. Een prachtig web, daar niet van maar het was geen handige plek. Je kon op je tien vingers natellen dat het web zou sneuvelen bij de tomaten oogst. Daarom had ik hem van het weekend al gewaarschuwd, maak dat web vast op een andere plek, want al doe ik nog zo voorzichtig, het gaat geheid stuk als ik de tomaten er af haal. En jawel hoor, ook al knipte ik heel voorzichtig tomaat voor tomaat los van de plant, het web hield het niet. Twee spinnenogen keken mij woest aan, maar ja ik had hem gewaarschuwd.

Verlost van al het spinrag dompel ik de tomaten even in kokend water, haal het vel eraf, snijdt ze in vieren, verwijder het groene hartje en laat dan een laagje olijfolie warm worden in mijn hapjespan. Daar fruit ik een gesnipperd uitje en en flinke teen knoflook in en roerbak de tomaten even om en om. Er gaat een snuf zout, wat draaien uit de pepermolen, flinke theelepel Italiaanse keukenkruiden in en ik maal er wat gedroogde chilipeper over heen. Dan gaat de deksel op de pan en mogen de tomaten op een laag vuurtje een flink half uurtje stoven.

Om de boel verder op smaak te maken gaat er een klein drupje balsamicoazijn in en een flinke hand versgehakte peterselie. Na een half uurtje gaat de deksel van de pan en kook ik de saus wat in. Als het erg dun is dan speel ik vals en doe er een beetje tomatenpuree door. Als je die even meebakt dan gaat het zuurtje eruit en maakt het je saus wat zoeter en wat dikker. Als de saus de gewenste dikte heeft dan maak ik hem op smaak met wat zout en soms met nog wat versgemalen peper.

Als je van een gladde saus houdt dan kun je de boel nu in de blender doen of de staafmixer er in zetten. (denk om je mooie schone keuken) en dan maak je hem net zo glad als je zelf wilt. Als je wel van een beetje "beet" houdt dan doe je hem in een bakje, of twee bakjes en hij mag logeren in de vriezer totdat je hem gaat eten. Als basis voor een pasta, of op een pizzabodem of je maakt er soep mee. Het is ook lekker om een laagje van je eigengemaakte tomatensaus in een ovenschaal te gieten en daar dan een stuk kabeljauw op te leggen. 10 tot 15 minuten in een hete oven en je hebt een heerlijk maaltje.

Soms is puur geluk gewoon tomatensaus uit eigen tuin!

Zondag = Haakdag

Vanmorgen werd ik wakker van de regen die tegen de ruiten sloeg. Altijd jammer want in augustus hoop je op zon, zodat je op je vrije dag lekker in de tuin kunt ontbijten. Nu kun je ook in de tuin ontbijten als het regent maar vanmorgen was het wel een vloeibaar ontbijt geworden. Je kunt natuurlijk ontzettend de pest er in krijgen van zo'n waterballet terwijl je op een zonnetje gehoopt had, maar daar heb je alleen je huisgenoten maar mee. Die worden dan weer chagrijnig van jouw sombere kop en voor je het weet heb je een hele zondag ruzie. Je kunt het ook maar nemen zoals het komt, je nog even omdraaien in je warme bed om nog even naar dromenland af te reizen en dan later nog in je nacht outfit af te zakken naar beneden voor je eerste kop koffie. 

Ik koos voor het laatste! Zal daar gek wezen zeg om mijn humeur te laten beinvloeden door het weer. Dan kun je in dit land wel aan de gang blijven en zeg nou zelf zo'n extra kwartiertje in je bed ligt zo lekker met dat ritmische getik van de regen tegen de ruit. Wat kan daar nu tegen op? :-)

Even later smaakte dat eerste bakkie koffie ook opperbest en op de bank lag mijn omslagdoek in wording. Gister had ik, toen ik eenmaal het patroon in mijn hoofd had, zo de smaak te pakken dat ik al 1 bol van 100 gram had weggehaakt. Ging ik vanmorgen toch fijn aan de tweede beginnen. En zo geschiedde. Regen, koffie en haken. 

Het geprinte patroon wat ik van mijn collega's had gekregen kwam van een een blog. BijMarie. Daar nam ik eens een kijkje op en helaas bleek dat daar al een poos niet meer geschreven wordt. Marie had het patroon al in 2013 gepost, maar toen ik even verder zocht bleek dat zij het weer van Drops Design had gehaald. Het is echt een leuk patroon en daarom deel ik het schema met jullie. 

http://www.garnstudio.com/pattern.php?id=3518&cid=7

In het Drops patroon is hij in twee kleuren gehaakt, maar dat heeft Marie niet gedaan. Zij maakte hem in 1 kleur en zette er franjes aan. Ik ga voor de Marie versie en maak hem dus in het lichtgrijs en ga er ook franjes aan maken. Dat laatste heb ik nog nooit gedaan, maar dat komt vast goed. Als ik het zelf niet voor elkaar krijg dan kan ik immers altijd nog bij mijn collega's terecht. 

Het werd dus een echte, luie haakzondag en ook vandaag schoot ik weer lekker op. Niet zo vlot als gisteren want mijn vader kwam eten en dus moest ik wel de keuken in. De toeren worden steeds langer en vanmiddag deed ik wel twaalf minuten over 1 toer. 

De buien kwamen af en aan en ik heb geeneens moeite meer gedaan om nog even buiten te gaan zitten. Genoot nog maar even van het haken want het gaat deze week warm worden - ze voorspellen zo'n 28 graden - en dan is het niet fijn met zo'n warme, wollen lap op je schoot. Nee. deze zondag-haakdag pakken ze me niet meer af!

Nieuw project

Nog maar tien lapjes en dan is mijn deken klaar. Althans dan moet hij natuurlijk nog in elkaar gezet worden en er moet een rand omheen. Dat schiet dus lekker op. Toch ben ik vanmiddag even met een ander project begonnen. Een tussendoortje. 

Mijn hakende collega's lieten de een na de andere omslagdoek van hun haaknaald rollen en de een was nog mooier als de ander. Voor dat ik met mijn haakcursus startte dacht ik dat gaat mij niet lukken zo'n omslagdoek, maar na flink meters te hebben gemaakt met de filetsjaal voor mijn vriendin en de 25 lapjes voor de deken begon de moed flink toe te nemen. Het zelfvertrouwen nam behoorlijk toe toen we op les alle ins en outs geleerd kregen van een haakschema. Wat er eerst nog uitzag als abacadabra is nog steeds geen appeltje-eitje, maar met wat inspanning goed te doen. 

Een omslagdoek dus! De collega's namen het patroon voor me mee en vanmiddag kocht ik 5 bollen wol. Ik moet eerlijk bekennen dat ik dit keer geen wol kocht bij een handwerkzaak, wat ik doorgaans wel doe maar even bij de Zeeman naar binnen wipte voor 5 bollen Royal in een lichtgrijze tint. 

Als het me namelijk lukt om er een mooie omslagdoek van te maken dan ga ik de doek niet zelf dragen, maar gaat hij in de verkoop voor een goed doel. Want ook dit jaar doet mijn werk een actie voor een goed doel. Er wordt opnieuw een sponsorloop georganiseerd bij drie van onze vestigingen alwaar je langs mooie routes kunt wandelen of kunt hardlopen en bij 1 vestiging is er zelfs een mountainbike traject uitgezet om de fervente fietsers onder ons hun best te laten doen. 

Ik durf het bijna niet te bekennen maar ik haat dus dergelijke sponsorlopen. Altijd al gedaan. Het idee dat ik met een lijst langs familie en vrienden moet om geld op te halen voor elk rondje dat ik wandel stuit me enorm tegen de borst. Terwijl ik het doel waarvoor we het doen een warm hart toedraag. Vorig jaar heb ik me daarom ingezet als vrijwilliger, want al die wandelaars moesten toch voorzien worden van een natje en een droogje en heb ik een bedrag gestort. Klaar, ik had mijn plicht gedaan. 

Dit jaar werden wij opnieuw verzocht om na te denken hoe we zoveel mogelijk geld op kunnen halen voor dit goede doel. Een collega die met de organisatie behept is opperde het idee dat ik best wat kon haken. Wat een lumineus idee. Gaan we doen.

Vanmiddag ben ik gestart en wat een leuk project is dit. Ik haak me een slag in de rondte. Het is maar goed dat we vakantie hebben, want dan is hij snel af. Wordt vervolgd.........

Lip en krijsen

Mijn eerste vakantiedag heb ik goed besteed al zeg ik het zelf. Vanmorgen een tikkie uitgeslapen en toen direct maar wat (huishoudelijke)klusjes weggewerkt. Toen dat allemaal klaar was heb ik mezelf in de kleren gehangen, weliswaar na eerst uitgebreid gedoucht te hebben en omdat het lekker weer was dacht ik komaan we gaan eens naar de markt in Amstelveen. Daar was ik al maanden niet geweest en daar staan een aantal kramen waar ik graag kom. 

Ook wilde ik even langs de wolkraam want op kantoor zijn mijn collega's ook volledig in de haakstand en van een van hen heb ik een leuk patroon gekregen voor een omslagdoek. Nu is mijn deken nog niet af, ik moet nog 12 vierkanten, maar aldoor hetzelfde doen begint wat te vervelen. 
Helaas was de wolman er niet, maar gelukkig waren de bloemenman, de notenkraam en de visboer er wel evenals verschillende groentekramen. 

Van al dat geslenter krijgt een mens dorst dus nam ik op een terras even een spaatje en een broodje. Kon ik ondertussen lekker even mensen kijken. Er viel weer veel te zien. Zeker omdat ik een beetje in het midden zat. Schuin voor mij zaten twee heren aan een kopje koffie. De man die ik in het gezicht keek had een flinke scheur in zijn lip en dat zag er akelig uit alsof iemand precies in het midden van die lip de schaar had gezet. Nu doen mensen dat doorgaans niet voor de lol dus zal het wel nodig zijn geweest. Dat het pijn deed was duidelijk want telkens als de man het koffiekopje tegen zijn mond zette vertrok zijn gezicht pijnlijk. Ik dacht nog oelewapper waarom heb je niet om een rietje gevraagd, maar ja dat ga je niet zeggen tegen een wildvreemde man op een terras. Even later stak hij een sigaretje op en ook bij het opvlammen van de aansteker vertrok zijn gezicht. Roken met zo'n lip lijkt mij ook niet fijn en daar dacht de echtgenote van de man ook  vast zo over, want toen zij aan het tafeltje bijschoof en het sigaretje zag brak de echtelijke oorlog uit. De half opgerookte sigaret belandde in de asbak. Ik kreeg ter plekke medelijden met die man en ook met die lip, want toen ik die woeste echtgenote eens bekeek kwam er ineens een akelige gedachte in mij op. Zou zij....... maar die gedachte stopte ik snel weer weg. 

Aan mijn linkerzijde werd het tafeltje bezet door drie oude meisjes, allemaal chique gekleed met dure tassen en behangen met sieraden. Wolken parfum dreven mijn kant op en woeien in mijn spa. De meisjes, alle drie dik zestig geweest, zaten zacht en beschaafd met elkaar te praten totdat een van hen, degene met felrode lipstick die helemaal was uitgelopen in de rimpels rondom haar mond, ineens vrij hard zei: ja die tranen hè, die tranen die komen soms zo maar ineens en dan wil je het gewoon uitkrijsen!
Ze keek daarbij alsof ze zich terplekke in de fontein wilde werpen. Zou zonde zijn geweest van haar prachtige kapsel en jurk, maar goed toen ze door had dat het hele terras mee luisterde kreeg ze een kleur en dempte haar stem. Jammer want ik had wel willen weten waarom ze zo wilde krijsen. Maar ook hier gold weer dat ik moeilijk op kon staan en aan haar vragen vertel me dan eens waarom. Dat is niet netjes en ik keek wel link uit, want soms zijn er situaties waarin mensen uit zichzelf hun hele lek en gebrek vertellen en dat kost meestal veel tijd. Die had ik niet want ik moest nog naar de visboer en naar de garage. 

Toch liet het mij niet los, die doorkliefde lip en dat krijsen. Je maakt nog eens wat mee op zo'n terras. 

Broekrok

Vanavond om 18.00 uur gleed de schuifdeur van het kantoorgebouw soepeltjes achter mij dicht en stond ik in de volle zon op de parkeerplaats met een dikke week vakantie voor de boeg. Hoe leuk is dat? Nou best leuk!

Op weg naar huis glipte ik nog even een supermarkt in om wat spullen te halen om het avondmaal wat op te leuken. Mijn echtgenoot en ik zouden vanavond samen eten en omdat ik al vermoedde dat het wel eens wat later zou worden had ik vanmorgen al een bak met pasta uit de vriezer gehaald. Dat was niet helemaal genoeg dus vandaar de supermarkt. 

Helaas waren de stokbroden op maar als ik vijf minuten geduld had, vertelde het vriendelijke broodmeisje, dan kreeg ik een verse, warme zo uit de oven. Ik drentelde de winkel dus maar eens door en toen ik een salade had uitgezocht bracht ik de laatste minuten door voor het tijdschriftenrek. Daar keek de Linda mij vriendelijk aan en omdat het nu toch vakantie was nam ik haar mee. 

In een heerlijk naar vers gebakken brood ruikende auto reed ik watertandend naar huis. Manlief sneed het brood vakkundig in sneetjes, schonk de wijn in en wij lieten ons tevreden zakken op ons terras in de tuin alwaar helaas een akelige koude wind woei die ons subiet het huis weer in dreef. Ach ja het is augustus en dan worden de temperaturen al weer herfstig. 

Na een gezellige maaltijd nam ik de Linda met een kop koffie mee naar de bank voor een ontspannen leesuurtje. Nu gaat deze Linda over mode en dat is altijd een gevaarlijk onderwerp voor een grote-maten-mode-meid als ik. Zelden of nooit vind je in een tijdschrift  mode voor dikke billen. Gelukkig staan er veel leuke verhalen in en over tassen en schoenen kun je wel dromen want die passen altijd en ook vind ik het fijn om naar lippenstiften, nagellakken, oogschaduwen of lekkere creme's te loeren. Ik hoef het niet allemaal te hebben, maar kijken naar al dat moois is erg plezierig. 

Toch wierp ik even een blik op de mode want het is toch leuk om naar (sommige extravagante) modellen te kijken. Meestal is het niet eens betaalbaar zodat de lust om je een dergelijk kledingstuk aan te schaffen direct vergaat en dat is maar goed ook. 

Nu sloeg de schrik mij toch, na het bekijken van al het mode nieuws, direct om het hart want de broekrok is terug! Echt dat spuuglelijke ding die maar heel weinig vrouwen - net als de legging - mooi staat. De Broekrok!!! brrr.

Ik weet niet wie de broekrok heeft uitgevonden, waarschijnlijk een heel wanhopig iemand, maar die had vast een steekje los in de bovenkamer. Wat een vreselijk onflatteus kledingstuk is dat. Wellicht handig op de fiets maar trek dan gewoon een broek aan dat staat toch veel leuker?

Ik hoop van ganser harte dat deze trend niet overwaait naar de grote-maten-mode- ontwerpers want dan is er geen ontkomen meer aan. Het is al soms al zo moeilijk om iets echt moois te kopen zonder dat je de hoofdprijs betaalt. Sommige van die grote-maten- ontwerpers denken: als ik de boel maar lekker wijd maak met flink wat lappen en wat punten aan een shirt dan lijkt het nog wat, dan worden die vetrollen wel verdoezeld. Wat natuurlijk onzin is want een vetrol is niet te verdoezelen. Je hebt juist kleding nodig, die mooi gesneden, wel laat zien dat die er rollen zijn maar van zichzelf zo mooi is dat die rollen niet zo opvallen. 

Een beetje treurig bladerde ik verder in de Linda en kwam alras bij een reportage over vrouwen die er helemaal het nut niet van inzien om zichzelf en het vege lijf op te tutten. Die vinden zichzelf al mooi genoeg van zichzelf en gelijk hebben ze natuurlijk. Zo was er een dame die ruiterlijk bekende dat ze haar benen niet scheert, wat niet te zien was, want op de foto draagt ze een broek en was er een vrouw die blijmoedig vertelde dat ze geen BH meer droeg omdat de bandjes zo knelden, wat dan wel weer heel duidelijk te zien was op de foto. 

Mijn treurige bui sloeg echter direct om naar een vrolijke bui bij het lezen van het motto van een mevrouw die zweert bij een goed sexleven en voldoende slaap. Dezelfde mevrouw vertelde ook dat ze haar gezicht en vagina zo af en toe verwend met een kruidenstoombadje, want dat wakkert de levensenergie weer aan. Kijk en dan is zo'n broekrok wel weer handig! Alleen ik doe even niet mee!

Oude vrienden en nieuwe vrienden

Gisteren mestte ik de boekenkast uit en dat is best een klusje. Wij hebben de boekenkast namelijk onder het raam zitten zodat de bovenkant direct een brede vensterbank is. Leuk en gezellig maar ook makkelijk om naast alle boeken ook de kleine rotzooitjes te parkeren. Van die dingen waarvan je niet direct weet waar het op te bergen. Weggooien is ook geen optie want zul je net zien, een uur nadat de kliko is geleegd komt een huisgenoot om dat specifieke dingetje vragen en blijkt het een belangrijk, niet te vervangen onderdeel van iets belangrijks te zijn. Van die dingen dus. 

Dat betekent wel dat zo'n kast er op een gegeven moment uitziet als een opslagplaats van Malle Pietje en dat ergerde me enorm. Die ergernis gaat dan een tijdje borrelen totdat de boel overkookt en er actie moet worden ondernomen. 

Ik maakte dus een emmer sop, zeulde de stofzuiger en een vuilniszak mee naar de plek des onheils en liet het vege lijf zakken tussen de kast en het loungegedeelte van de bank die voor het eerste stukje kast staat. Dat is met mijn omvang geen gemakkelijke opgave, maar het lukte. 

Bij het uithalen van zo'n kast kom je je lievelingsboeken weer tegen. Dat voelt een beetje alsof je oude vrienden na lange tijd weer ziet. Van oude goede vrienden weet je zeker dat ze er zijn, ook al zie je ze een tijdje niet en zo is het met je boeken ook. Althans voor mij. 

De verleiding was dan ook groot om hier en daar een stukje te lezen, maar hoe langer ik tussen kast en bank gepropt zat hoe moeilijker het zou worden om mij er weer tussen uit te wurmen dus werkte ik keurig door. Gelukkig staat het grootste gedeelte niet achter de bank en daar vond ik al mijn Maarten 't Hartjes. Het bijna stukgelezen boek "De Jacobsladder" en bij dat boek moest ik wel even een stukje lezen, want dat is absoluut en van mijn favorieten. Vele andere goede "vrienden" kwam ik tegen en warempel ook nog boeken die ik nog niet gelezen heb. Wellicht toekomstige goede vrienden. 

Het laatste stukje van de kast is bestemd voor de kookboeken en mensenkinderen wat heb ik er veel. Laatst nog stond ik te twijfelen over de aanschaf van een wokboek en heb dat toen niet gedaan omdat ik dacht, ach mijn kast is al zo vol en we hebben immers internet. Maar goed dat ik het niet gedaan heb want ik heb al drie boeken met wokgerechten! De post-it papiertjes die smoezelig uit diverse boeken steken verraden de favorieten recepten en ook daar kon ik het niet laten om even een kijkje te nemen. Nadeel van al die recepten teruglezen is wel dat je er ontzettende trek van krijgt. Een paar uur stug doorwerken en dan heb je ook wat. Een schone kast, al je boekenvrienden weer even gezien, de rotzooitjes in de vuilniszak en een zere rug, maar dat laatste mag de pret niet drukken. Het is een genot om naar die schone, opgeruimde kast te kijken.

Vandaag moesten we op de boodschap en moest ik dus een menuutje maken voor de komende week. Al die recepten die ik gister voorbij zag komen waren daarbij een grote inspiratie. Net als de vriezer die we ook schoonmaakten en waar we ook oude vrienden tegenkwamen. Zoals een restje ratatouille dat ik onlangs maakte en er ook nog een blogje overschreef. Het restje was te weinig voor een complete maaltijd, maar zonde om weg te gooien. 

Ik kocht daarom vanmorgen wat shoarmavlees, een aubergine en roerbakte het vlees en de in blokjes gesneden aubergine samen met wat knoflook en een gesnipperde ui in een beetje olijfolie. Toen dat gaar was deed ik het (ontdooide) restje ratatouille erbij en liet een blikje kikkererwten uitlekken. Alleen bleken dat geen kikkererwten te zijn maar grote witte bonen. Niet goed gekeken maar ook lekker. Ik maakte er wat couscous bij, hakte een paar takjes peterselie fijn en roerde dat door de couscous en toen riep ik het gezin. Het was heerlijk. Hadden we er zomaar een nieuwe "vriend" bij!

Zonnebank en Zo maar vrij!

Dochter haalde mij gister over. Ach toe mam, ga nou gewoon een keer mee naar de zonnebank. Je zult zien dat je het lekker vindt? Ach wat doe je dan als moeder?

Ooit, jaren gelden, heb ik een zonnebankkuurtje gedaan. Gewoon bij mijn oom en tante want die hadden zo'n ding en wij gingen trouwen. Natuurlijk wilde ik niet dat mijn witte velletje meer op zou vallen dan mijn witte trouwjurk dus ging ik samen met mijn aanstaande een paar weken van te voren trouw elke week een uurtje onder dat ding. Dat was lekker en gezellig. 

Nu, zoveel jaar later, ben ik een beetje huiverig voor de zonnebank. Je hoort toch telkens van de meest akelige huidkankers die de kop op steken na onverantwoord zonnen en aangezien ik het leven nog lang niet moe ben heb ik tegenwoordig erg vrede met mijn witte vel. Dat trouwens niet zo heel erg wit meer is want in juni zat ik al een week in de schaduw van Mallorcaanse zon. Ook zo af en toe een uurtje rommelen in de tuin en eens een wasje ophangen in het zonnetje zorgden er voor dat het ergste wit er wel af was. 

Gister was het een regendag en kwam het echt met bakken uit de lucht. De smekende gezichtsuitdrukking van mijn kind en de regen maakten dat ik overstag ging en mee ging naar de zonnestudio. Daar werden we verwelkomd door een allervriendelijkst meisje en na enig overleg kon ik hetzelfde programma doen als dochter. Zo'n 18 minuten in een soort van tosti ijzer dus!

Na een poosje werd mijn naam afgeroepen en mocht ik me naar de cabine begeven. Een ander meisje, weer heel vriendelijk, legde me uit hoe de knoppen werkten en hoe ik het geval aan kon zetten. Toen zij de cabine verliet kleedde ik mij uit en smeerde me in met de zonnecrème. Het tosti ijzer had uitnodigend zijn klep open en ik vleide me op de glasplaat. Het lag minder beroerd dan ik dacht. Ik deed de klep dicht en drukte op start. $#%&GRRR gloeiende gloeiende, ik was vergeten om het brilletje op te zetten. En dat brilletje lag nog op de stoel waar ik niet bij kon en ik kreeg het tosti ijzer ook niet meer open terwijl afschuwelijke muziek mij keihard om de oren schalde. 

Shit shit shit. De paniek sloeg ietwat toe maar voor ik een ijselijke kreet wilde uitslaan bedacht ik mij dat ik daar bijna helemaal in mijn blootje lag en ik niet wilde dat er een batterij mensen zou uitrukken om mij te redden. Ook dacht ik aan dochter die inmiddels zelf wel klaar zou zijn met zonnen en dan natuurlijk met het schaamrood op de kaken zou zitten om haar krijsende, vergeetachtige, domme moeder.

Ik maande mezelf dus tot kalmte, wurmde het handdoekje onder mijn hoofd vandaan, rolde het op en legde het als een soort worst over mijn ogen en probeerde krampachtig te genieten van die warmte op mijn lijf. Want ach wat is nu 18 minuten? Nou beste mensen, 18 minuten in een tosti ijzer is lang!

Door alle paniek en door het vergeten brilletje kon ik de knoppen dus niet zien en kon dus niet die rot muziek afzetten en dus ook de temperatuur niet bijstellen. Na enig aftasten vond ik de hendel en met een beetje doorduwen kon ik de klep toch wat omhoog duwen zodat het wat minder warm werd. 

Mijn knieën en mijn rug vonden het wel lekker die warmte, maar mijn bovenlip en mijn kuiten hadden een totaal andere mening. Zo lag ik dus als een aangespoelde walvis op mijn glasplaatje te bakken en te wachten tot de tijd om was.

Gelukkig daar was een pingeltje en de blikken stem van een dame uit het apparaat die me zalvend vroeg of ik van het zonnen genoten had en ze hoopte me snel weer terug te zien. An me nooit niet dacht ik terwijl ik van de glasplaat gleed en mijn kleren weer aandeed. 

De spiegel vertelde me dat ik een enorm rode kop had (vooral mijn bovenlip) en mijn kuiten voelden aan alsof ze lang op de bbq hadden gelegen. Ik viste dochter uit de wachtruimte en liep door de regen, oh die heerlijke regen, naar de auto.  Thuis mijn gloeiende kuiten ingesmeerd met aftersun die ik goddank nog over had van de vakantie, maar pas na het deppen met komkommer luwde het vuur een beetje. 

Voordeel van dat hele zonnebank gebeuren was wel dat ik in mijn eigen bed wel ontspannen lag en heerlijk geslapen heb. Ook wel eens leuk.

Vanmorgen waren zowel de kuiten als de bovenlip niet meer rood maar bruin en dus ging ik tevreden met mijn bruine kop aan het werk, mij al verheugend op de teksten van collega's, van wat zie je er goed uit. Lekker kleurtje. Dat viel tegen want er was een grote computerstoring. Na een uur of wat lummelen, want toevallig had ik vorige week mijn kast al helemaal opgeruimd, kregen we het sein vertrekken. We konden niks meer doen. Balen.

Onderweg naar huis maakte ik plannen voor al deze extra vrije tijd. Op stap ging hem niet worden want ik moest wel bereikbaar blijven maar een middagje haken leek mij ook wel fijn. Eerst maar eens een bammetje met manlief en dochter die ook allebei thuis waren. Het was een hele toer om de lade van de vriezer open te krijgen. Door de stroomstoring op 23 juni jl. was er toch veel ijs in de vriezer aangemaakt. Wij keken elkaar eens aan en na de boterham gingen we aan de slag. Spullen die bewaard moesten worden gingen zolang even logeren in de koelbox en met schalen heet water en de fohn gingen wij los. Na een uurtje was alles spic en span. Dat smaakte naar meer. Daarom direct daarna de boekenkast onderhanden genomen. Alles eruit, gesopt en alles er weer keurig in. En zo zit ik nu met met mijn veels te bruine bovenlip te genieten van mijn schone witte kast. Kwam het allemaal toch nog goed!

Franse slag!

Onze zoon is verliefd. Nu dat is leuk natuurlijk. De gelukkige is een prachtige dame die in Frankrijk woont. Dat is ietsjes minder want nu gaat hij de liefde achterna. Maar wat moet dat moet, als de liefde roept moet je je hart achterna, daar helpt geen lief moedertje aan. Je kunt per slot van rekening niet bij je oude moeder blijven zitten. 

Dus doe ik dapper enthousiast en ben ik blij voor hem, maar als je diep in mijn hart kijkt dan had ik natuurlijk liever gehad dat hij in Amsterdam bleef wonen, zodat hij regelmatig thuis binnen zou kunnen vallen met zijn gezellige verhalen en een vorkje mee zou prikken. Maar liever koekjes worden nu eenmaal niet gebakken.

Het scheelt gelukkig dat het een lieve meid is. Afgelopen week kwam ze een paar dagen logeren. Al vanaf het eerste moment voelde het goed. Wat grappig is tijdens zo'n logeerpartij is dat er ongemerkt een Franse invloed je huis in sluipt. 

Neem nu het avondeten. Het is heel normaal in Nederland om om klokslag zes uur de pannen op tafel te hebben. Dat doen die Fransen niet. Hier in huis lukt het nooit om om zes uur het eten klaar te hebben, dat is op zijn vroegst om zeven uur. Daarnaast zijn Fransen lekkerbekken. Er moet lekker en goed gegeten worden. En daar hebben ze natuurlijk gelijk in. Op vakantie in Frankrijk vind ik het altijd een feest om gewoon even naar een supermarkt te gaan. Zo'n paleis van een supermarkt met een vis afdeling waar giga grote aquaria staan met de nog levendige krabben en kreeften er in. 

Ademloos van verbazing heb ik eens staan kijken hoe een Franse oude dame een kreeft aanwees, de visman met een schepnetje het beest uit het aquarium hengelde en hem in een krant rolde. De oude dame stak het pakketje doodgemoedereerd in haar tas terwijl ze naar de kassa wandelde met haar bonnetje. Kom daar hier maar eens om. 

Toch heb ik dat zelf nooit gedaan zo'n kreeft uitgezocht en laat staan opgegeten. Nee mijn favoriete afdeling in een Franse supermarkt is de kaas afdeling en de charcuterie. Likkebaardend kan ik dan boven zo'n vitrine hangen waar de heerlijkste kazen en patés mij roepen. Een fijn land hoor, qua gastronomie. 

Je hoort wel eens roepen dat het jammer is dat er in Frankrijk Fransen wonen omdat zij stug een niet aardig zouden zijn, maar daar heb ik nooit iets van gemerkt. Het gebeurde regelmatig dat de Franse eigenaar van zo'n gehuurd huisje een mand met verse groenten uit eigen moestuin op de stoep zette. Menig maal heb ik daar een lekker maaltje van gekookt. 

Gelukkig sprak onze logee goed Engels zodat een vloeiende communicatie, met hier en daar het zoeken naar een woord, goed mogelijk was. We hadden gezellige gesprekken aan tafel met maaltijden die twee keer zo lang duurden dan normaal, ook al weer die Franse slag, en die gingen meestal over eten. 

De Nederlandse rode kool met appeltjes en een bal gehakt vond ze om te smullen en ook de biefstuk die ik bij de slager kocht ging er in als koek. Grappig was dat we soms in het Engels niet op een ingrediënt kwamen en dat ik dan in het Frans wel het woord wist, want wij maken hier in Nederland best vaak gerechten die oorspronkelijk uit Frankrijk komen. 

Culinair was de logeerpartij zeker geslaagd met uitnodigingen over en weer om nog eens langs te komen (dan bak ik appeltaart voor je) en ook werden wij uitgenodigd om eens bij haar te komen. Dan gaan we samen naar de vismarkt om zeetong (Sole meuniere) te kopen, zei ze. Heerlijk!!

Een ding vond ze onbegrijpelijk. Bij de gebakken aardappeltjes kwam een pot mayonaise op tafel en dat vond ze maar gek. Mayonaise maak je toch gewoon zelf? Laat ik dat nou nooit gedaan hebben. 
Ik ga me er maar eens aan wagen en ze heeft me precies uitgelegd hoe ik de eidooiers met de mosterd en de olie moet kloppen. Met de Franse slag! 

Zo leuk!

Sebastiaan

Gisteren legde ik de schone was in mijn linnenkast toen ik vanuit mijn ooghoek iets zwarts over de grond zag kruipen. Bij nadere inspectie bleek het een dikke, grote zwarte spin. Nu ben ik niet heel erg bang voor spinnen, het zijn per slot van rekening nuttige beesten, toch had ik geen zin in een logee in mijn slaapkamer. Ik ging dus naarstig op zoek naar een leeg potje en een stevig papiertje.

De spin, ook niet van gisteren, had waarschijnlijk geen goed gevoel over mijn reddingsplan - want dat was het tenslotte - was ondertussen onder de kastdeur gekropen. Nu hebben wij een grote linnenkast die zelfs de hoek omgaat dus hij had nog een aardig tippeltje voor de boeg voor hij zichtbaar zou zijn.

Eenmaal een potje gevonden moest ik dus eerst verschillende deuren opendoen om te zien of hij zich daaronder verschanst had. Bij de laatste deur van grote L stuk was het raak en daar zat hij. Toen ik voorzichtig het potje over hem heen wilde zetten ontsnapte hij terwijl ik hem nog zo vertelde dat ik hem geen kwaad wilde doen maar hem juist naar buiten wilde brengen en hem in het voortuinstrookje groen wilde zetten want daar had hij de grootste kans op het vangen van lekkere vliegen of muggen of wat dan al niet aan insecten. 

Hij vertrouwde het niet en nam de kuierlatten onder de hoekkastdeur deur en terwijl ik die opendeed zag ik nog het het laatste stukje spin wat tussen de twee kasten verdween. Want tussen die kasten zit nl een heel klein kiertje. En weg was hij. Daar stond ik met mijn potje, kartonnetje en goede bedoelingen. 

Nu zit hij daar nog steeds tussen. Althans dat hoop ik want het idee dat hij vannacht voorzichtig uit zijn schuilplaats tevoorschijn is gekomen en elders in de slaapkamer een goed heenkomen heeft gezocht vind ik geen fijn idee. Ten eerste voor de spin zelf niet, want door de horren in de slaapkamer is de kans erg klein dat hij voldoende eten vindt. De meeste spinnen zijn trouwens niet vegetarisch en als hij dat wel is dan is er behalve twee, ietwat verlepte, orchideeën op de vensterbank ook niet veel te vinden. 

Ook voor mezelf vind ik het geen fijn idee dat het beest rondkruipt terwijl ik lig te pitten en dat hij dan misschien een dansje maakt op mijn neus of doodleuk over mijn kussen wandelt s'nachts. Of nog erger, dat hij mijn sloffen als toilet gebruikt en daarin zijn behoefte doet en dat ik de volgende ochtend allemaal spinnenpoep aan mijn tenen krijg. Nu zijn het gelukkig nog steeds mijn oude sloffen omdat er nog geen passende toffels waren in de winkel, maar ook mijn oudjes wil ik niet besmeurd hebben. Bah. 

Wat te doen? Nu ben ik vanmiddag alleen thuis, ook wel eens fijn en nu ben ik maar eens in gesprek gegaan met de spin. Als de gezinsleden wel thuis waren geweest hadden ze me koekkoek verklaard. Een beetje met een spin praten! Enfin ik heb Sebastiaan, want zo heb ik hem voor het gemak maar even genoemd, verteld dat ik geenszins van plan ben om hem te vermoorden, maar dat zijn aanwezigheid niet zo erg op prijs gesteld wordt en ik heb hem dus vriendelijk doch dringend gevraagd het pand met gezwinde spoed te verlaten. Het bleef angstvallig stil na mijn monoloog.

Hij heeft dus of reeds de kuierlatten genomen of hij doet net of hij gek is en blijft zitten waar hij zit. Nu maar hopen dat hij tot inkeer komt en zijn biezen pakt. Zucht!