Yoga Mier

Vroeger was ik lenig. Ja heus echt waar, ik kon mijn benen ooit in mijn nek leggen. Dat deed ik wel eens voor de grap en kreeg dan ogenblikkelijk op mijn donder van mijn moeder, want die was als de dood dat ik het been niet meer uit de nek kreeg en zij zag zich al met zo'n raar gevormde dochter naar de eerste hulp sjeezen. 

Wanneer is het mis gegaan met dat lenige lijf vroeg ik mij onlangs af? Toen ik dik werd en dik bleef? Niet echt want zelfs op mijn dikste kon ik nog met gemak een been in mijn nek leggen en ik herinner me nog goed dat de verloskundige bij de bevalling van dochter uitriep, goh zelfs met dikke buik ben jij nog lenig. Tussen de weeën door was ik daar nog trots op ook!

Het ging mis toen de knieën niet zo goed meer wilde en de fysiotherapeut die de boel weer oplapte heel voorzichtig riep dat er artrose in het spel was. Veel bewegen was het advies, maar ja daar had ik nu eenmaal een broertje dood aan en als je al pijn in het onderstel hebt dan is bewegen niet zo fijn. 

Een paar maanden geleden haalde ik voorzichtig mijn kop eens uit het zand. Ik was zo stram en stijf als...... ja als wat eigenlijk? Een houten plank? Mijn hoogbejaarde oma die zo liep toen ze 99 was? Nou ik kon er bij dit gedegen zelfonderzoek niet direct een goede vergelijking bij vinden, maar wist wel dat het veranderen moest wil ik nog een beetje plezier kunnen maken met dit lijf. En dan bedoel ik, eens even lekker dansen, met mijn neefje voetballen of zelfs maar even een laag kastje kunnen schoonmaken zonder dat ik de volgende dag mijn bed niet meer uit kan komen. 

Er moest dus actie worden ondernomen en nu kun je al hakend lekker nadenken, maar soepel in de benen wordt je er niet van. Wel bedacht ik mij, al hakend in mijn fijne hoekje van de bank, dat er meer bewogen moest worden. Dus hup met mijn luie kont van die bank af en hup naar de sportschool. Dat deed ik dan een paar keer braaf en al ras kwam er de klad weer in. Altijd wat. 

Of de duvel er mee speelde las ik juist in die periode een advertentietje in het plaatselijke sufferdje over yoga. Yoga kende ik nog want bij beide zwangerschappen heb ik aan zwangerschapsyoga gedaan en ik vond dat heel plezierig. Toen ik dus al fijn hakend in de modus zat om iets aan bewegen te gaan doen besloot ik een mail te sturen naar de yogajuf van de advertentie. 

Vanavond had ik mijn eerste proefles. Natuurlijk had ik nog geen matje dus gewapend met een groot badlaken en goede voornemens stapte ik op de fiets om naar de andere kant van het dorp te karren. In een klein zaaltje waar overdag volgens mij een soort van peuterspeeluurtje wordt gehouden was het yogaklasje. Daar mocht ik op mijn handdoek zakken en de vriendelijke juf vertelde me dat ik goed naar het lijf moest luisteren en als een oefening te snel ging of als het nog wat te moeilijk was dat ik dan gerust even kon stoppen. 

Het luie stemmetje in mij riep al, mooi zo dat wordt lekker luieren op je handdoek, maar het goede voornemen stemmetje riep direct niks er van. Aan de bak!

Nou en het viel reuze mee, het vege lijf kon het prima volgen. Natuurlijk protesteerden er hier en daar wel wat onderdelen door luid te gaan kraken - de aanstellers - maar dat bleek bij mijn klasgenoten ook het geval. Aan het einde van de les toen ik in een rare positie zat op handen en voeten zag ik naast mij een mier lopen. Best een uit de kluiten gewassen mier en die rende niet zenuwachtig heen en weer zoals mieren plegen te doen, nee deze mier maakte bedachtzame bewegingen. Direct was ik afgeleid van de les en hield de mier in de gaten. Dat beest doet natuurlijk gezellig met de yogales mee dacht ik nog, totdat de juf mij tot de orde riep en ik mijn aandacht weer bij mijn ademhaling en oefeningen hield. De mier vergat ik weer. 

Het laatste kwartier van de les is er een ontspanningsoefening, waarbij je helemaal in de relaxstand komt. Dat vind ik nog best lastig om nergens anders aan te denken dan aan alleen je ademhaling die door je lijf heen gaat. Ik deed dus erg mijn best en net toen ik dat een beetje voor mekaar had voelde ik iets kriebelen op mijn rechterarm. De kriebel liep naar boven, mijn nek in en wandelde onder het randje van mijn tshirt richting BH. brr

Jakkes dat is natuurlijk die mier dacht ik! Direct was de ontspannen toestand waarin ik zoeven nog verkeerde totaal omgeslagen in waar zit dat beest en erger nog waar gaat hij naar toe? Ik wreef met mijn hand mijn nek maar even door en goddank het gekriebel hield op. Even dan, want even later kriebelde mijn hele nek. Dat beest had toch niet de hele familie uitgenodigd?

Maar nee even later bleek er geen spoor te zijn van een mier en zijn familie en daarom klom ik ontspannen op de fiets. Eenmaal thuis kriebelde het nog steeds, dus maar gauw onder de douche. En ja wel hoor toen ik eenmaal onder de douche stond zag ik een mier lopen en nu is hij per ongeluk door het putje gespoeld en ik vrees verdronken. 

Het arme beest, zich net uit de naad gewerkt in de yogales en als verstekeling met mij meegereisd en dan nu zomaar zijn ondergang tegemoet gespoeld. Heb ik weer. Ga je om soepel te worden naar de yoga vermoord je zomaar een mier. 

Volgende week maar beter opletten in de les en eerst maar eens een yogamatje aanschaffen dit weekend met daarop de waarschuwing dat mieren niet welkom zijn op mijn mat. Jammer is wel dat ik door dit akkefietje nog steeds de kriebels heb. Maar soepel dat ik ben!