Draadjes

Je let even niet op en het weekend is al weer bijna om! Zo gaat dat. Gelukkig heb ik hem goed besteed, dat weekend, want eindelijk heb ik de lapjes voor mijn deken in vijf lange rijen aan elkaar gezet. Nu ben ik bezig met de draadjes afhechten. Wat een klus is dat en altijd een beetje een saai werkje vind ik, maar goed het moet gebeuren. Van 1 rij zijn de draadjes afgehecht en heb ik alvast een beginnetje gemaakt met een rij zwarte stokjes aan de rechterbinnenkant van de lange strook. Aan strook nummer twee maak ik dan aan de linkerkant een twee rijen zwarte stokjes en dan zet ik die stroken weer aan elkaar met wit. 

Zo wordt het wel een heel andere deken dan oorspronkelijk de bedoeling was maar dat mag de pret niet drukken. Inmiddels is de zon onder en heb ik het maar even terzijde gelegd omdat het lastig werken is met zwart met kunstlicht, ook al heb ik nog zo'n fijne leeslamp die ik goed op het werk kan richten. Ik ben dan ook bang dat het werk aan de deken deze week niet verder komt dan de draadjes afhechten van de andere vier stroken, maar goed dan ben ik ook al een heel eind en er volgt vanzelf weer een nieuw weekend. 

Wat ook prettig is, is dat de dagen al weer zichtbaar langer worden. Als ik s'morgens om half acht in de auto stap dan komt de zon al op en levert, zeker boven de randmeren bij Almere een prachtige lucht op. Ook als ik s'avonds thuis kom is het nog licht en scharrelen de vogels nog in de tuin. 

Ook vandaag was het weer een komen en gaan van vogels in ons postzegeltje. Het roodborstje wat eerder alleen maar de gemorste zaadjes en pinda's van de grond at heeft zichzelf aangeleerd om op het stokje van de zaadsilo te landen en dan zelf de lekkerste zaadjes te kiezen uit het assortiment in plaats van genoegen te nemen met de restjes op de grond. Het was grappig om te zien wat voor verwoede pogingen hij deed om aan te vliegen en op dat stokje terecht te komen. Gistermiddag lukte het nog niet maar vanmiddag, na uren oefenen, ineens wel. Triomfantelijk keek hij naar binnen terwijl de vink beteuterd op de schutting zat te wachten totdat hij weer mocht. 

De halsbandparkieten worden steeds brutaler en eigenen zich de pindakoker toe. Een gesnater en getetter van jewelste is het als zij in de tuin landen. Nu zijn ze al met zijn vieren en er kunnen steeds maar twee tegelijk op de pinda's en de anderen moeten dan mopperend op hun beurt wachten. Dat levert soms flinke ruzie op, waarbij de veren in het rond vliegen. Ze maken er een ongelooflijke rommel van want de pindastukjes vliegen in het rond, die Dollie de Duif dan weer goedmoedig opruimt. Zij banjert door de border en probeert mijn gele krokussen die op uitkomen staan om te woelen. Daar ben ik niet zo van gediend omdat ik graag van die krokussen wil genieten. 

Genieten van de sneeuwklokjes kan al wel, ineens staan die in volle bloei. Wellicht heb ik ze niet eerder opgemerkt omdat er vorig weekend een flinke laag sneeuw lag die er wel een paar dagen over gedaan heeft om te smelten, maar nu er geen vlokje meer te bekennen is heb ik flinke polletjes met sneeuwklokjes. Ik kocht ze vorig jaar op Texel bij een mevrouw die flinke pollen te koop aan bood voor vijf euro. Haar hele tuin was wit van de sneeuwklokjes. Thuis had ik ze direct in de grond gezet en heb er toen nog lang plezier van gehad en wat leuk dat ze nu weer opgekomen zijn. Schattige bloemetjes vind ik het. 

De helleborus die ik vorig jaar op Texel kocht bloeit dit jaar niet. Ze is wel flink uitgedijd maar bloeien ho maar. Jammer want dat had nu juist dat stukje van de border een beetje kleur gegeven. Mijn andere helleborus die ik in november kocht en aan de overkant staat bloeit wel en al heel lang. Nog even en dan kunnen we weer wat meer genieten van de tuin, dan bloeien alle krokussen en de rest van de bollen en kunnen we weer aan de slag met zaaien van kruiden en eenjarigen. Ik krijg er steeds meer zin in, maar eerst nog maar wat draadjes afhechten.