Merel

Zaterdagochtend zaten we aan de koffie. Buiten sneeuwde het gestaag en de wereld werd steeds witter. De boodschappen waren inmiddels binnen dus er stond niets in de weg om van het weekend te genieten. 

Ondanks de sneeuw was het een drukte van belang in de tuin. Diverse soorten vogels vlogen af en aan en hingen aan de pindakoker die mijn echtgenoot even daarvoor had bijgevuld, deden zich tegoed aan de diverse vetbollen en namen als extra lekker hapje een snaveltje vol pindakaas. Het was een gezellige boel daarbuiten en heerlijk om naar te kijken onder het genot van mijn bakkie leut. Zo'n roodborstje dat dan op een plant met een muts van sneeuw zit dat is een prachtig winters plaatje. 

Ineens hoorden we een zacht getik tegen de achterdeur. Waar kwam dat nu weer vandaan? We namen een kijkje maar er was niets te zien. We grapten nog tegen elkaar dat het waarschijnlijk een vogel was met koude voeten en of die dan binnen even de voetjes mocht warmen of wellicht een vogel met een klacht over het eten, maar nee er was niks te zien. Zodra we weer zaten en ik net de naald in mijn borduurwerkje had gestoken begon het getik weer. Bijzonder, het zou toch niet spoken. 

Toen we nog eens keken, met zijn tweeën met de neuzen tegen het glas gedrukt als zijnde twee kinderen die verlekkerd voor de ruit van een snoepwinkel staan, zagen we kleine zwarte steentjes op het terras belanden. Die steentjes kwamen uit het richeltje tussen de plint van de deur en het terras. Dit randje met steentjes is speciaal gemaakt door de hovenier om regenwater af te voeren en wat raar dat die steentjes ineens tot leven kwamen en spontaan uit hun randje sprongen de tuin in. Sommige nog best ver ook.

Wij begrepen er niks van en duwden de neuzen nog maar wat strakker tegen de ruit en bogen de hoofden zover als mogelijk om maar naar dat randje met steentjes te kunnen kijken. En toen zagen we het. Een dames merel die verwoed met die steentjes aan het slepen was. Met haar snavel woelde ze de steentjes om, pikte er eentje uit en wierp het steentje dan over haar schouder (hebben vogels eigenlijk schouders) zover mogelijk de tuin in. Andere steentjes mikte ze tegen de deur aan. Vandaar het getik.

Wat bijzonder en waarom deed ze dat? Had ze steentjes nodig voor haar eigen achtertuintje of was ze aan het trainen voor de Merel Kampioenschappen steentjes werpen 2017? Geen idee. In elk geval maakte ze er een rotzooi van en opruimen ho maar. Een tikkie gevaarlijk was het wel, want als je de achterdeur uitstapte en je stapt per abuis op zo'n steentje kun je nog lelijk vallen. Zeker met die sneeuw.

Mijn echtgenoot begaf zich naar de schuur, haalde de bezem en veegde de boel weer netjes terug, want zaterdagavond vierde hij zijn verjaardag en zou om de visite te trakteren bitterballen bakken in de schuur. Niet leuk als je dan met je bitterballen aan komt zetten en je glijdt uit over zo'n scherp steentje. De merel zat die veegactiviteiten vanaf de schutting gade te slaan en dacht er het hare van. 

Toen we aan het tweede bakkie koffie zaten begon opnieuw het getik. Waarempel daar was ze al weer met die steentjes aan de gang. Enfin we hebben dat maar zo gelaten tot de zon onder was en hebben daarna de steentjes weer terug geveegd. Je wilt tenslotte ook niet bij voorbaat de kans op een gouden medaille bij de Merel Kampioenschappen Stenen Gooien 2017 verpesten voor zo'n merel. Om haar zo krachtig mogelijk te maken hebben we nog wat broodblokjes in het richeltje gegooid en die waren allemaal op aan het eind van de dag, dus aan ons zal het niet liggen als ze niet wint. 

Ook op zondagmorgen zat ik te genieten van een kop koffie met de aanblik op de prachtige witte tuin en al die vogels die kwamen ontbijten. Het zonnetje kwam erbij en het leven was goed. Niks meer aan doen. Even later begon het getik van de steentjes. Mevrouw Merel was weer terug. 

Wat moet je nou met zo'n vogel. Wie het weet mag het zeggen.