Verliefd!

Na een heerlijk weekje in Frankrijk zit ik nu weer thuis op de bank. De wasmachine draait, er staat een kop koffie voor me op tafel en ik kan het maar niet laten om door de foto's op mijn telefoon te bladeren en telkens maar weer de foto's van Arthur te bekijken. En oh wat mis ik dat mannetje nu al!

Na een voorspoedige reis kwamen we maandag omstreeks 13.00 uur aan in ons gehuurde appartementje. Daar rook het nog helemaal naar verf, want het was pas helemaal opgeknapt. Dat was een goed begin. We haalden wat boodschappen en kregen een appje van zoonlief dat we naar het ziekenhuis mochten komen, maar dat we er rekening mee moesten houden dat we Arthur nog niet direct konden zien omdat hij een infectie had opgelopen en aan een infuus met antibiotica lag in de nursery room. Ach gossie. Precies zoals zijn vader die dat 24 jaar geleden ook had.

In het ziekenhuis gekomen moesten we nog uit zien te vinden waar ze lagen. Nergens een balie te vinden waar je dat kon vragen, maar volgens de aanwijzingen per app kwamen we op de juiste afdeling. Er stond een deur open en daar zag ik onze zoon zitten met zijn eigen zoon in zijn armen. We mochten deze kamer niet betreden omdat dit alleen voor ouders en verpleging was, maar op de drempel toekijken mocht wel. Gelukkig kwam zoon ons wel een dikke knuffel geven. Wat heerlijk om na ruim 5 maanden je eigen kind weer in je armen te hebben.

Op naar schoondochter die uit lag te rusten van de zware bevalling. Allemaal dikke knuffels, ook met haar moeder en het werd een gekakel in het Frans, Engels en Nederlands met alle emoties van dien. Gelukkig ging het aan het einde van de middag weer goed met Arthur en mocht hij weer bij zijn mama liggen en konden wij hem eindelijk eens goed bekijken. Een prachtig mannetje! Sprekend zijn vader! Alleen de vorm van de oortjes heeft hij van zijn moeder, maar verder sprekend zijn papa. Alsof je terug geworpen wordt in de tijd.

De volgende dag mochten we hem eindelijk vasthouden. Het is met geen pen te beschrijven hoe het voelt om voor het eerst je kleinzoon vast te houden. Hoe het voelt om je eigen kind zijn kind te zien verzorgen alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Zo mooi!

Op de kraamafdeling van dit ziekenhuis is het blijkbaar niet heel erg gebruikelijk dat vaders zorgen voor hun kind en de verpleging was dan ook hoogst verbaasd dat zoon de verzorging geheel op zich nam en spraken vol lof over hem. Schoondochter had een eigen kamer en voor zoon was daar een matras bijgelegd zodat hij s'nachts bij zijn vrouw en kind kon zijn. Schoondochter kon de eerste dagen na de keizersnede nog niet goed uit de voeten dus was het alleen maar fijn dat de verse papa veel kon doen.

Donderdag mochten ze naar huis en hebben we heerlijk met Arthur kunnen knuffelen. Ik mocht hem de fles geven en ik mocht hem schone kleertjes aan doen. Gelukkig kon ik het nog. Wat heerlijk om zo'n klein, zacht baby'tje vast te houden. Want al is hij ruim 4 kilo en 54 cm lang, het is toch nog maar een heel klein mannetje hoor.

Zielsgelukkig ben ik met hem! Alles is mooi en lief aan hem. Die ieniemienie vingertjes, schattige teentjes alsof ze zo op zijn voetjes zijn gedrukt, zijn prachtige grote ogen die je al zo wijs kunnen aankijken en dat intens zachte hoofdje met alle gezichtsuitdrukkingen die hij heeft. Het is intens genieten!

Gisteren moesten we weer naar huis. Voor dat we naar het vliegveld gingen hebben we natuurlijk uitgebreid geknuffeld maar het afscheid was moeilijk. Heel moeilijk, maar zoon en schoondochter beloofden elke dag een foto te appen en filmpjes te sturen. En ze willen eind april naar Nederland komen dus dat is iets om naar uit te kijken.

Het is heel erg jammer dat ze zo ver weg wonen, maar oh wat is het heerlijk om oma te zijn.