Handjes

Het is al weer bijna een maand geleden dat Arthur hier was en zo langzamerhand zijn zijn sporen weer uitgewist. De eerste week vond ik nog een pyjamaatje onder in de wasmand en her en der kwam ik onder de bank of kast nog wel een duploblok tegen.

Toch is hij hier nog steeds een beetje. Althans zijn afdruk en eerst had ik het niet zo in de gaten maar laatst kwam ik thuis en viel het zonlicht in de gang op de grote spiegel die daar hangt en toen zag ik een afdruk van zijn handje! Zo schattig!

Onze dochter ging regelmatig met haar neefje voor de spiegel staan en dan trokken ze gekke gezichten naar elkaar in de spiegel. Arthur had dan de grootste lol en zijn tante niet minder.

Gisterochtend was ik naar de handtherapie en toen ik thuiskwam en de luxaflex opentrok scheen de zon op de achterdeur en toen zag ik ook daar een handafdruk van de kleine man. Twee souvenirs dus.

Het zegt natuurlijk wel iets over deze oma die niet zo'n goede huisvrouw en poetsvrouw is, dat die handafdrukjes pas zo laat ontdekt werden en er nog steeds opzitten. Met het gevaar dat de lezers van dit blog nu denken dat het een vieze bende is in ons huis en dat ik een slonzig type ben, dat valt wel mee hoor. De echte belangrijke dingen zijn schoon maar ramen lappen aan de binnenkant is niet mijn hobby. De buitenkant doet de glazenwasser trouw elke maand!

Ik laat die handafdrukjes nog even zitten want telkens als ik thuis kom dan is het net of Arthur even naar me zwaait! Een oma op afstand moet wat!

Gelukkig zie ik hem ook regelmatig via FaceTime en dat wordt steeds gezelliger omdat hij een beetje gaat kletsen! Hij herkent ons en roept dan oooomaaaa, oooooopaaaaaa en brabbelt dat het een lieve lust is. Ook spelen we kiekeboe! Hij doet zijn handjes voor zijn ogen - gluurt stiekem tussen zijn vingers door - en wij roepen dan: nou ja waar is Arthur? Dat is gek. Arthur is weg. Waar zou hij zijn?

Hij zit zich dan al te verkneukelen en doet zijn handjes dan opzij en roept heel hard: Jaaaa! En dan hebben we allemaal lol terwijl er 1200 kilometer tussen zit! Ook proosten op afstand gaat heel goed. Hij heeft een flesje melk of een beker water en wij koffie of wat anders en dan roepen wij proost! En Arthur maait dan met zijn fles/beker richting te telefoon en roept dan ook pooooo!
Arthur blij, opa en oma blij! Dat noemen we een win win situatie!

Veel gehaakt aan de South Bay heb ik niet deze week. Het was zo'n gehannes met die nieuwe haaknaald en een humeurige duim dat ik er kriegel van werd. Daarom had ik een klein proeflapje  en een bolletje wol en de nieuwe haaknaald meegenomen naar de ergotherapeut.

Die keek naar de beweging van de haaknaald en de duim en zei; dat kan anders, beter en comfortabeler. Vind je het goed dat ik een aanpassing doe? Ja natuurlijk. Ze ging aan de slag en heeft de haaknaald zo aangepast dat hij helemaal ondersteunt en ik hem goed kan gebruiken.

De eerste pogingen daar leken veelbelovend, maar ik mag het nu uitproberen thuis. Als het niet goed gaat dan kan het er weer af of nog bijgeplakt worden. Wat een uitvinding dat ergo gebeuren.

Morgen wordt het een onstuimige dag met storm en regen en dat is prima haakweer! Fijne oefening voor mijn handje!

Mooi is het niet, maar wel functioneel!