Gisteren was het precies 35 weken en 8 maanden geleden dat mijn lief overleed. Acht maanden lijkt al weer zo lang, maar is tegelijk ook nog maar zo kort. Al acht maanden staat mijn wereld een soort van stil. Elke morgen komt de zon weer op en elke avond gaat ze onder en daartussen in sta ik op, werk, loop, doe boodschappen, kook, maak schoon, doe wat yoga op mijn matje, lees, brei soms wat, heb gesprekken met Arthur, haal adem, kortom ik leef!
De wereld draait gewoon door, maar in mij huist een enorm verlangen naar hem, een alsmaar knagend gevoel, een gigantisch gevoel van heimwee. Toch blijk je toch mee te kunnen draaien met de wereld al is het op je eigen tempo.
Deze week was ik uit eten met een vriendin. We hadden afgesproken op een locatie tussen onze werkplekken in. Het restaurant lag knus in een dorp waar de kerstversiering al ruim aanwezig was en was heel sfeervol. We hebben lekker gegeten, heerlijk bijgekletst, (zij kan bijzonder goed een verhaal vertellen), we hebben gelachen en het was een hele fijne en gezellige avond, maar dat thuiskomen in een leeg huis, niemand die op je wacht en nooit meer aan hem vertellen hoe leuk het was, dat is en blijft een ding! Dan voel ik me als een ballon die langzaam leegloopt!
Ze zeggen dat het zachter wordt
Maar ze zeggen niet wanneer
En hoe kan dit gemis nou zachter worden
Want jij, mijn lief, jij leeft niet meer
Ze zeggen dat het beter wordt
Maar hoe precies dan, vertellen ze er niet bij
En hoe kan dit verdriet ooit minder worden
Nu jij nooit meer zal zijn bij mij
Ze zeggen, neem hem mee in je hart
Maar hoe leer je leven met het gemis
En dat voortdurende, alsmaar knagende verlangen
Naar mijn grote liefde, die er niet meer is
De wereld draait door en ik draai nog zachtjes mee!
Ik bewonder je voor je kracht. Het lijkt me zo moeilijk om zonder lief verder te leven....
BeantwoordenVerwijderenHet gedicht verwoordt het prachtig!
Zo mooi in woorden gevat... Ik denk aan je!
BeantwoordenVerwijderenLieve Annemarie, ook ik heb enorm veel bewondering voor je, ook dat knagende gevoel van verlangen, verdriet en onmacht begrijp ik heel goed. Wens je heel veel sterkte Annemarie🧡
BeantwoordenVerwijderenLiefs Josephine
Bewonderenswaardig hoe je het doet. Sterkte denk aan jou ....liefs Albèrtje ❤️
BeantwoordenVerwijderenIk kan me er niets bij voorstellen, en tegelijkertijd begrijp ik hoe dat thuiskomen moet voelen. Mijn vader heeft daar in de beginjaren na het overlijden van mijn moeder ook veel over gesproken. Als je samen bent vind je het zo gewoon en pas wanneer de ander er niet meer is besef je wat je had... zoiets denk ik. Knap dat je je leven voortzet en ook weer plezier kan maken. x
BeantwoordenVerwijderenAnnemarie, je bent in mijn gedachten. Liefs, Ada
BeantwoordenVerwijderen