De week van werk.............

Afgelopen week was het de week van de werkstress. Door mijn werkgever, sterker nog door mijn eigen afdeling de Vitaliteitsdesk, omgedoopt in de week van het werkplezier! Dat laatste klinkt een stuk gezelliger, maar natuurlijk waren de activiteiten die georganiseerd waren allemaal gericht om stress in je werk te voorkomen of hoe er mee om te gaan. 

In dat kader waren er onder andere in de ochtend online stoelyogasessies van 15 minuten en was er ook online een interview met een F16 piloot over wat te doen in een stresssituatie. Ik moet zeggen dat ik maandag een stuk lekkerder begon met mijn werkdag nadat ik de stoelyoga had gevolgd. Het lijf was toch even net wat minder stram en het was ook grappig om de collega's die hun camera aan hadden laten staan dezelfde bewegingen zien maken. 

Het interview heb ik halverwege uitgezet want het verhaal van de piloot over een situatie waarin een mens van nature direct in een "fight, flight of freeze" schiet bracht mij direct terug naar de ochtend van 25 maart waarin dochter en ik in de "fight" modus schoten, maar die helaas alleen maar verdriet en gemis opleverde. Maar van andere collega's hoorde ik dat het een heel interessant verhaal was. Wie weet kan ik het ooit nog eens terugkijken. 

Dinsdagochtend had ik net mijn laptop aangeslingerd toen ik een appje kreeg. Nieuwsgierig viste ik mijn telefoon uit mijn zak, want wie appte mij al voor 8 uur in de ochtend? Het bleek de manager van mijn man te zijn. Juist op die datum zou hij 40 jaar in dienst zijn geweest bij het bedrijf en zijn rechtsvoorgangers! Ze appte dat het een dag was om stil te staan bij alles wat hij voor het bedrijf betekend heeft en hoe zeer hij gemist wordt met zijn kennis, zijn humor en zijn collegialiteit. Ze nodigde mij en de kinderen uit om een datum te prikken om samen met haar en zijn naaste collega's een borreltje te drinken en het glas op hem te heffen. Onder aan het bericht had ze drie foto's gestuurd van mijn man met collega's tijdens werk en tijdens een feestje. 

Perplex zat ik achter mijn laptop terwijl de tranen al weer op volle toeren een weg naar buiten zochten. Wat een ongelooflijk lief gebaar. Ik was er helemaal stil van, maar wat fijn om te merken dat ze hem nog niet vergeten zijn en dat hij ook daar zo gemist wordt! Ik appte haar terug dat ik het ontzettend waardeerde en dat we zeker een datum gaan prikken!

De tranen werden gedroogd en ik ging weer aan het werk. Het werd al met al een bijzondere week, die week van het werkplezier. Ik begin steeds meer een weg te vinden in mijn nieuwe baan en zit op diverse werkplekken en heb mooie en boeiende gesprekken over werk en stress, werk en verzuim, werk en ernstige ziekte waardoor nagenoeg al zeker is dat werken binnenkort niet meer mogelijk is. Dat is de meest verdrietige kant van mijn werk, maar ook een belangrijke!

Want aandacht voor mensen dat maakt mijn werk mooi, geeft mij plezier in mijn werk en houdt de stress buiten de deur. 

En zo werd het dus een mooie week!