Piep, klaag en Sara

Er zijn stellig mensen die het heerlijk vinden om alleen te wonen en al het gedoe wat je tegenkomt, zoals bijvoorbeeld een lekkende kraan of het aflezen van de watermeter die zich diep verscholen in de kruipruimte bevindt en waarbij je op je buik moet liggen en je hoofd in een donker gat moet steken om de stand af te lezen, maar ik ben dat niet! 

Nu lijkt het misschien of ik mijn lief dan alleen maar mis met dit soort dingen, maar dat is natuurlijk niet zo. Behalve op mijn werk waar hij geen onderdeel vanuit maakte mis ik hem in alles wat ik doe. 

Gisteravond lag ik in bed en was net een beetje weggedoezeld toen ik een harde piep hoorde. In eerste instantie gaf ik de schuld aan de motorfiets van de buurjongen die vlak naast ons huis geparkeerd staat. Ik hoorde vage stemmen en dacht dat het wel iets met een verkeerd afgesteld alarm zou zijn. Maar de stemmen verstomden en de piep bleef en werd steeds harder. Het was in huis! 

Na een verkenning bleek het de rookmelder te zijn die aangaf wel een nieuwe batterij te lusten. Die rookmelder ligt op een 1,80 meter hoge kast op de overloop en aangezien ik de 1,70 meter niet eens haal moest ik een opstapje vinden om dat kreng eraf te krijgen. Midden in de nacht naar de schuur om de huishoudtrap te pakken zag ik niet zitten. 

Dus klom ik op een rood met witte stippen krukje (wat dienst doet als mijn nachtkastje omdat mijn eigen nachtkastje bij de reanimatie ook de geest had gegeven) en probeerde met een kledinghanger de piepende rookmelder te pakken te krijgen. Dat viel nog niet mee! 

Kater Tim, gestoord in zijn slaap, keek verbaasd toe. Het moet ook een gek gezicht zijn om een dikke vrouw in een rafelig nachthemd op zo'n kruk te zien staan, maaiend en graaiend. Maar uiteindelijk had ik de rookmelder te pakken en toen ik de batterij eruit gepeuterd had konden we weer gaan slapen. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan want de slaap liet zich niet zomaar hervatten. Voor mij dan, want Tim was in zijn mandje gaan liggen en hoorde ik al spoedig ronken. 

Het was natuurlijk ook een drukke en emotievolle week. Dochter vierde voor de tweede keer zonder haar vader haar verjaardag, mijn schoonzusje zag op de zelfde dag Sara en natuurlijk de geboorte van Laurens. 

Dat waren allemaal momenten waar het gemis me stevig de keel dichtkneep. Zelfs bij zoiets simpels als een 50e verjaardag, want nu moest ik zelf iets leuks verzinnen voor de jarige job terwijl mijn lief zo goed was in het verzinnen in leuke dingen en vooral in de uitvoering er van. Maar ook dat is gelukt. 

Uiteindelijk kwam ik op het idee om een memoryspel voor mijn schoonzusje te maken. Ik kocht 25 paar sokken met allemaal verschillende motiefjes. Bij de action kocht ik twee spelletjes Match it! Die had ik nodig voor de neutrale achterkantjes. Online bestelde ik leuke stickers met de naam van de jarige en het getal 50. Stickertje op het kaartje, kaartje met daarachter 1 sok en dan inpakken in doorzichtig folie. Zo had ik 50 pakketjes met sokken en moest ze de sokken dus bij elkaar zoeken. Samen met mijn gezin hadden we nog wat cadeaukaarten gekocht en deze her en der in de sokken verstopt. 

Met wat dozen knutselde ik nog een passende doos om het spel in op te bergen, legde het spel er in uit en op de rand bevestigde ik een slinger zodat het er vrolijk en feestelijk uit zag. De kofferbak van mijn auto moest leeg om het gevaarte mee te kunnen nemen, maar het is gelukt. Mijn schoonzus dacht toen we binnenkwamen, oh jee daar is toch de Sara pop (die ze niet wilde), maar was blij verrast toen ze het spel zag. Ook dat was weer gelukt. 

Tussen de bedrijven door heb ik nog lekker geknuffeld met Arthur en Laurens en dat is balsem voor een verdrietige ziel. 

Uiteindelijk ben ik in slaap gevallen en werd ik wakker doordat Tim op mijn bed sprong en met zijn poot tikjes tegen mijn hand gaf. Opstaan lui mens, je hebt dan wel vakantie, maar ik wil aandacht en mijn brokken. Dus dat ben ik maar gaan doen. 

En natuurlijk moet ik een nieuwe batterij kopen voor de rookmelder. Dat ook! 

50 sokken!

Assistentie van Tim!