Reislustige slak

Vorige week dinsdag moest ik naar de tandarts omdat er een vulling vervangen moest worden. Niet zo prettig maar wat moet dat moet. Voor dat ik de auto instapte om naar de tandarts te gaan zag ik een slak zitten op het raampje achter het bestuurdersportier. Daar bij de achterbank zeg maar. Met de kriebels in mijn buik vergat ik dat beest ergens in de struiken te zetten. Terug van de tandarts met een dikke verdoofde lip maar met een opgelucht gevoel zat de slak nog steeds op zijn gemakje op mijn ruitje.

Enigszins lispelend sprak ik hem toe, dat het niet zo handig was om op een auto te gaan zitten, tenzij hij op familiebezoek moest, en dat de kans groot was dat hij er af zou waaien op de snelweg. Hij haalde zijn tengere schouders op en vroeg, waar ga je naar toe. Almere? Daar ben ik nog nooit geweest, dus ik ga met je mee en maak je niet bezorgd, ik ben een doorgewinterde lifter en zal me goed vasthouden.

Ik dacht er het mijne van, maar had geen zin in een discussie want mijn tandartspraktijk ligt bij een winkelcentrum waar de eerste boodschappers al op pad waren en het was niet de bedoeling dat die passanten zouden denken dat ik stoned als een garnaal tegen een slak stond te kletsen. Die dikke lip en dat lispelende gepraat werkten niet echt in mijn voordeel. Dus op naar Almere met een slak als passagier. 

En warempel toen ik de auto op het parkeerterrein op kantoor parkeerde zat hij nog steeds vrolijk op mijn ruitje. Ja hoor alles was goed, het was een lekker ritje en ik houd wel van een beetje wind door mijn haren. Wat jij wil dacht ik nog en ging aan het werk. De slak zette ik uit mijn gedachten. 

Toen ik s'avonds naar huis ging zat hij er nog. Of weer en jawel hij ging mee terug naar Amsterdam, want de blaadjes waren daar veel groener dan in Almere. Vond hij. De volgende morgen zat hij nog steeds op het ruitje en toen ik aankwam was zijn eerste vraag, waar gaat de reis naar toe? Oosterhout. Prima ik ga mee. Weet je het zeker want het is een aardig stukkie rijden en op de A27 mag ik 120 en dat is hard hoor!

Zijn ogen begonnen te twinkelen en vastberaden riep hij, gaan met die banaan. In Oosterhout aangekomen zat hij nog steeds fris en monter op mijn ruitje en vroeg of ik de auto kon parkeren bij een muurtje waarop prachtige boeketten bloemen lagen. Ben je nu gek geworden zei ik, dat zijn bloemen voor overleden mensen daar ga jij niet aan zitten knagen. Een beetje respect graag meneer Slak!

Hij keek om zich heen en vroeg toch of ik niet ietsjes verder kon parkeren want dan zat hij dichterbij een mooi groen veldje waar allerlei bloemen bloeiden. Dan kon hij beter bij al dat lekkers dat hij zag staan. Nu vooruit, ik ben de beroerdste niet dus heb ik de auto maar verzet. 

Om een lang verhaal kort te maken, deze reislustige slak reist nu al een week met me mee. Hij ging niet alleen mee naar Almere en Oosterhout maar ook naar Utrecht en naar Hoogeveen, maar in het weekend toen ik samen met manlief de boodschappen deed was hij nergens te bekennen. Familiebezoek was de verklaring maandagmorgen toen ik hem weer op het ruitje aantrof. 

Het is best gezellig hoor zo'n slak als passagier. Jammer is wel dat hij zulke vieze strepen op mijn ruitje maakt. Ik durf voorlopig niet de auto door de wasstraat te halen want anders wordt dat beest verpletterd. Het is toch wat?

 

De boel de boel........

Het is mij er met de paplepel ingegoten of liever gezegd ingestampt dat eerst het werk komt en dan pas de leuke dingen. Natuurlijk werk kan ook leuk zijn, maar eerst moet worden gedaan wat moet en daarna mag je pas lanterfanten en doen waar je zin in hebt. Zo werd dat vroeger thuis ook gedaan. Mijn ouders gaven daarin het goede voorbeeld en zorgden er voor dat eerst de boel aan kant was voor we op pad gingen om leuke dingen te doen. Dat is natuurlijk een prachtige arbeidsethos waar ik in mijn leven al veel plezier van heb gehad. Ik geloof oprecht dat ik in wezen een lui mens ben en met deze paplepel is er tenminste iets terecht gekomen van prestaties. Een mens kan natuurlijk niet zomaar voor zijn mallemoers kont (uitdrukking van mijn Jordanese oma) leven. Er moet wel brood op de plank komen en het liefst ook nog wat er op. 

Maar soms is dat dus best lastig, want als ik in de vakantie met onze kinderen wat leuks wilde ondernemen dan moest ik van mezelf eerst de boel aan kant maken en dan pas gingen we op pad. Dat betekende dus dat ik vaak al niet meer zo fris en fruitig was als ik met het grut op stap ging en dus minder van het uitje kon genieten. Jaloers kon ik kijken naar mijn vriendin die rustig de boel de boel liet, al stond het aanrecht vol met afwas en was het een bende in de kamer, zij pakte haar kind onder haar ene arm en haar tas onder de andere, deed de deur op slot en ging gewoon plezier maken. Die rommel vond ze wel weer als ze terug kwam. 

Vanaf die tijd deed ik mijn best om ook wat makkelijker te worden, maar ja een aard van een beessie verander je niet a la minuut, dat heeft best veel voeten in de aarde. Al die patronen vanuit het verleden die zitten toch in je systeem en je beslist uiteindelijk zelf of je ze laat bestaan of niet. 

Gisteren was een prachtige zonnige dag. Manlief en ik waren voor ons doen op een zaterdag op tijd uit de veren en "vroeg" op de boodschap. s'Middags moesten we op pad naar een tuinhandel voor straatstenen en een schutting omdat onze schutting zo'n beetje overleden is na 22 jaar en een nieuwe winter zeker niet zal overleven. Toen we terug kwamen scheen de zon uitbundig en wapperde mijn was gezellig in de tuin. Dat nodigde uit tot een stoel neerzetten, kopje thee en wat tijdschriften erbij. 

Maarrrr in huis was het nog een rommeltje, er lagen bloemblaadjes op de grond van toen ik de oude blommen in de vuilnisbak kieperde, er lag nog wat was wat gestreken moest worden en zo van allerhande huishoudklusjes die me eigenlijk riepen. Toch heb ik al die stemmetjes genegeerd en heb ik die stoel in de zon gezet en heb ik heerlijk zitten lezen totdat de zon uit de tuin was en het een pietsie fris werd. 

En kijk nu toch eens hoe dit nieuwe gedrag beloond wordt vandaag. Want nu werd ik wakker van de regen die gezellig tegen de ruit tikt. Niks geen zon om in te zitten, vandaag is, hoewel het jammer is van die regen, een prima dag om de boel te doen! Zo zie je maar weer dat het soms goed is om een nieuwe kaart te pakken en een andere weg te bewandelen dan die je die vroeger geleerd hebt. En dan ga ik nu even aan de poets, want een schoon huis is toch ook wel lekker.

Tuinboontjes

Vorige week waren manlief en ik er samen een heerlijk weekje tussen uit. Even naar de zon en niks hoeven in het mooie Portugal. Maar na zo'n week van alleen maar uit eten gaan, snakt een mens toch weer naar een gezond hapje eten. Niet dat we alleen maar toeristenvoer naar binnen hebben gewerkt hoor, dat zeker niet, want we hebben regelmatig salade gegeten of een gegrilld visje, maar toch ook een pizza of een hamburger vond gretig aftrek. Dat moest dus maar weer afgelopen zijn. Thuis in Nederland was het ook warm, dus zeker geen weer voor de Hollandse pot zoals de combinatie van aardappelen, groenten en vlees. Dat gaat er hier echt niet in. Wel lekkere roerbakjes en een spaghetti met versgemaakte bolognesesaus boordevol met groenten. Dat soort werk. 

Vandaag echter was ik vrij, dochterlief  moest een examen doen (ze is geslaagd Hoera) en mams ging mee voor het vervoer en natuurlijk voor de support. Dat was al aan het begin van de ochtend en daarna lag de dag nog voor ons als een prachtig onbeschreven blad. Boodschappen doen dan maar eens als eerste en daarna een beetje aan de poets. Het is gek maar je huis wordt niet vanzelf schoon na zo'n vakantieweekje, ook al heb je het nog zo spic en span achtergelaten. 

Juist omdat er vandaag tijd genoeg was om weer eens uitgebreid te koken was het verzinnen van iets lekkers al een deel van de voorpret. Ik had een aantal eisen. Ik moest twee gerechten hebben, voor vandaag en morgen, het moest heel lekker zijn en laag in calorieen. Gezond dus, met hoofdletters.

Vandaag werd het rosbief met geroosterde groenten uit de oven.  

http://www.deliciousmagazine.nl/2015/05/16/rosbief-met-geroosterde-groenten/

De rosbief moest aan de binnenkant liefdevol worden ingewreven met wat pesto. Het liefst zelfgemaakte, zo sprak het kookblad mij streng toe. Waarom ook niet. Zelfgemaakte pesto is heerlijk. Wat zeg ik? Het is hemels en als je in het bezit bent van een keukenmachine - en dat ben ik - dan is het een fluitje van een cent. Maar zo'n potje pesto is natuurlijk geen weken houdbaar en weggooien is zonde. Dus maar even flink gegoogled en warempel ik kwam een recept tegen van zalm met pesto. Dat gaan we dus morgen eten. Natuurlijk moet er ook groenten bij. 

Bij de grootgrutter waar ik mijn groenten betrek, helaas hebben wij geen enkele groentenman meer in het dorp, lagen tuinboontjes. In een kistje lagen de peulen kriskras door elkaar te kletsen met hun onderburen de familie sperzieboon. Toen ik al die gezelligheid eens stond te bekijken dacht ik als ze het nu al gezellig hebben dan hebben ze het in een gerecht samen ook vast gezellig. En dus kocht ik ze allebei. Vanavond heb ik alvast de boontjes afgehaald en de tuinbonen gedopt. Een heerlijk werkje vind ik dat. Die peulen voorzichtig openbreken en dan die mooie lichtgroene boontjes uit hun zachte jasje halen. Het is misschien een beetje wreed, maar ja dan hadden ze maar geen tuinbonen moeten worden. 

Toen ik zo vredig zat te doppen moest ik aan mijn moeder denken. Dat doe ik sinds ze is overleden, bijna de godganse dag dus dat is niet zo'n wonder, maar zag ineens het beeld voor me van mijn moeder, oma en zusje en een grote kist vol tuinbonen die wij heel knus, gezamenlijk dopten. Daar aten we dan een portie van en de rest ging in de vriezer. De eerste keer tuinbonen in het seizoen waren magisch. Mijn moeder kookte ze kort en dan aten we ze met gebakken uitjes en champignons. Ik kan me niet eens herinneren of er vlees bij zat, maar dat zal vast wel. Zo lekker als ik dat vond. 

Nu liggen er twee zakjes in de koelkast. 1 met afgehaalde boontjes en 1 met gedopte tuinboontjes. En ze hebben het nog net zo gezellig als toen ze vanmorgen nog in de winkel lagen. Morgen maak ik er een lauwwarme bonen salade mee. Voor bij de zalm en de zelf gemaakte pesto. De vakantie in Portugal is ineens weer heel ver weg. 

Pannenkoeken

Ik heb een neefje van zeven jaar oud. Nu is dat niks bijzonders want wel meer mensen hebben neefjes van zeven jaar oud, maar die hebben toevallig niet zo'n leuk neefje als ik dat heb. Mijn neefje is de benjamin van de familie en een heerlijk laconiek joch. Toen hij geboren werd waren wij helaas met vakantie in Frankrijk en kon ik hem pas tien dagen later in mijn armen sluiten. Toen we binnenkwamen lag hij in de box een beetje te jammeren en mijn broer zei, pak hem maar op tante. Dat deed ik en hij keek me aan met zijn grote blauwe ogen, dacht natuurlijk wat een rare tante en produceerde vakkundig een vette poepbroek. Die heb ik verschoond en blijkbaar was ik geslaagd. Een grote vriendschap was geboren.

Hij groeide op en toen zijn moeder weer ging werken paste mijn ouders op hem en zijn oudere zusje, dat was fijn want zo zag ik hem minstens twee keer in de week. Voor de goede orde, ik ben ook dol op zijn zus!
Later toen hij ouder werd kwam hij regelmatig logeren en dat was altijd gezellig. Gelukkig wonen we in het zelfde dorp. Hij in Noord en wij in Zuid, maar in het centrum komen we elkaar regelmatig tegen. Zo word ik op zaterdag bij het boodschappen doen nog al eens van achter besprongen en maakt hij me aan het schrikken waar ik mij dan natuurlijk het apezuur schrik, althans doe alsof en hij zich van pret op de knieen slaat.

Het is niet zo"n beste eter, mijn neef, mijn broer en schoonzus moeten heel wat moeite doen om er wat groente in te krijgen. Mijn culinaire hoogstandjes kan ik niet aan hem slijten. Dat is ook niet zo erg want er is een ding waar hij wel dol op is en dat zijn pannenkoeken. Dus als meneertje komt zorg ik er altijd voor dat er pannenkoeken zijn. Tenslotte ben ik als tante niet verantwoordelijk voor de nodige vitamines. Ik ben er voor de lekkere dingen. Soms ziijn er pannenkoeken uit een pak van de supermarkt, die zijn dan er toevallig als tussendoortje hier, maar als ik van te voren weet dat hij komt dan bak ik ze zelf. Niks is namelijk lekkerder dan een versgebakken pannenkoek. En dan zit dat mannetje te smullen. Hij kan ze inmiddels zelf smeren en oprollen en als ik hem dan  zie genieten dan geniet ik ook.

Zo ook vandaag. Zijn zus vierde haar verjaarspartijtje met haar vriendinnen dus had broerlief onderdak verzocht bij ons. Prima, hij wilde graag of naar Artis of naar Nemo. We zouden wel zien. Helaas ging dat feest niet door, want hij had zelf ook een uitnodiging gekregen voor een partijtje en wilde zijn vriendje niet teleurstellen. Logisch en bij je oom en tante kun je altijd wel terecht. Dus werd meneer vanmiddag na het partijtje hier afgeleverd. Het was al kwart over vijf en hij zag er een beetje moe uit, dus naar Artis werd het niet meer. Dat hoefde ook niet. Hij had maar twee wensen. Racen op de playstation met zijn oom en zelfgebakken pannenkoeken van zijn tante. Simpele wensen die we gelukkig in vervulling konden laten gaan. Ik dook de keuken in en bakte een grote stapel. Tussen het racen door kwam hij af en toe even kijken en verzekerde mij dat het heeeeel erg lekker rook!

Mijn broer kwam hem weer halen en dat had nog niet echt gehoeven want hij had het nog naar zijn zin. Dus dronk broer nog een bakkie koffie mee en deed net of hij de stroopvlekken op het shirt van neef niet zag. Toen hij uiteindelijk met zijn vader mee ging knelde hij zijn armen om mijn nek en fluisterde hij in mijn oor dat hij zo vreselijk veel van mij houdt en dat ik de allerlekkerste pannenkoeken van de hele wereld kan bakken. Ik zit hier nu nog helemaal te stralen en trots te wezen. Geweldig toch, zo'n liefdesverklaring.

Bloedheet!

Het brood was op! En dat kan dus niet in een huishouden, dan hebben je bloedjes van kinderen niets te eten. Trouwens ik lust zelf ook graag een bammetje. Dus na het werk op naar de bakker. Dat was nog vroeg in de middag, want soms werk ik na een afspraak op locatie verder thuis. Dat is minder gezellig dan bij mijn collega's te zijn, maar wel efficient, want geen reistijd en het is dan lekker stil in huis, omdat ieder naar school of werk is. Ook op zo'n thuiswerkdag moet er een boterhammetje worden gegeten. Het was mooi weer en eindelijk kon je met goed fatsoen zonder kouwelijk te bibberen de straat op. 

Wij hebben hier in het buurtwinkelcentrumpje geen echte bakker zitten, maar een soort van kadetterette. Het is een kleine winkel waar dus niet zelf gebakken wordt, dat gebeurt ergens in een bakkersfabriekje op een industrieterrein en s'morgens wordt de hele handel de winkel ingesleept. Veel liever kom ik in het centrum van het dorp bij de bakker die nog wel zelf bakt. Maar ja dan moest ik een stukkie verder en het was in de baas zijn tijd en ik had trek dus voor deze keer maar naar de kadetterette. 

Gelukkig lag er nog brood en er was ook nog voldoende taart en gebak maar die vitrine negeerde ik manmoedig en begaf me naar de afdeling kleine broodjes voor een hard wit puntje en een kaascroissant voor dochter. Vindt ze lekker als ze uit school komt. 

De bakkersvrouw van dienst stond mijn zoektocht met de armen pontificaal over haar borst gevouwen vanachter de toonbank gade te slaan. Toen ik mijn aankopen op de toonbank legde om af te rekenen zei ze tegen mij, na mijn goedemiddag waar ze niet op reageerde, ik heb het bloedheet! 

Tja het was lekker weer maar niet bloedheet. Nu was ze van een leeftijd dat de overgang en een daarbij behorend opvliegertje de boosdoeners kunnen zijn, maar met bakkersvrouwen over de overgang praten, daar begin ik niet aan. Voor je het weet krijg je akelige details of sla je de plank volledig mis omdat je haar tien jaar ouder hebt geschat dan ze in werkelijkheid is. Dan wordt zo'n mevrouw of heel boos of ze gaat huilen en dan smaakt je pas aangeschafde brood echt niet meer en moet je alsnog naar de bakker in het centrum van het dorp. 

Dus zei ik maar zo nonchalant als mogelijk, ach het is lekker weer. Ja zei de bakkersvrouw het is ook lekker weer maar ik heb het wel bloedheet en dat komt natuurlijk omdat ik de hele dag bij die oven sta van wel 200 graden. Achter in het winkeltje staat namelijk een klein oventje alwaar de bakkersvrouw van dienst een pizza- of een saucijzenbroodje kan opwarmen. Die oven maakte nu een koude en vooral lege indruk en behalve ik was er geen klant in de winkel. Ja herhaalde ze nogmaals, wel tweehonderd graden! Nou dacht ik, maar goed dat u niet bij ons werkt want onze ovens zijn wel twaalfhonderd graden. Maar dat zei ik maar niet en humde maar zo'n beetje van dat tweehonderd graden erg warm was. 

Ze keek me aan, leunde met haar ellebogen volop op de toonbank en boog zich naar mij over en zei, weet u wat nou zo naar is mevrouw? Ik wist dat niet en schudde dus nee en de bakkersvrouw vervolgde terwijl ze nog een klein beetje verder doorboog alsof ze iets heel vertrouwelijks in mijn oor ging fluisteren, mijn dochter heeft een badpak maat 38 gekocht!

Ik dacht echt dat ik in de maling werd genomen, maar serieus zei ze en normaal moet dat badpak passen want ze heeft ook maat 38. Maar nu past het niet en moest ze maat 40 bestellen en ook die past niet. Ze haalde haar ellebogen van de toonbank en wees met haar handen hoe strak en ellendig maat 40 gespannen zat over het ranke lijf van de dochter van de bakkersvrouw. Ik zag het voor me, maar begreep niet zo goed waar ze met haar verhaal naar toe wilde. Ik knikte dus maar eens en wilde al weglopen, maar ze moest mij de zak met de kaascorroissant nog geven die ze nog in haar hand had en ik bleef dus staan. Denkt u nou ook zei ze toen, dat er tegenwoordig alleen maar Chinese maten zijn? Ik had geen flauw idee, maar om er vanaf te zijn zei ik met een vriendelijke glimlach dat ze daar best eens gelijk in kon hebben. Ze veerde op gaf me mijn kaascroissant en zei tevreden, ik ben blij dat u er ook zo over denkt. En ik heb het nog steeds bloedheet.

Dat had ik inmiddels ook!

Romantisch

Vaak is de zondag hier een beetje luilakdag. Een beetje het huis poetsen en de was doen, maar vooral lekker rustig aan. Met een boek in een hoek of met een breiwerk op de bank. Heel fijn allemaal, maar nu ons grut zo'n beetje op de rand van het nest zit, moet je als echtpaar zorgen dat de boel niet verstoft. Dus vandaag er maar eens lekker op uit. 

En zo pakten manlief en ik vanmiddag de metro en togen naar de stad. Vanaf het Waterlooplein kuierden wij op ons gemakje via de Blauwbrug naar het Rembrandtplein en vandaar naar de Kalvertoren. Daar moest ik bij de Hema een pakje naainaalden zien te scoren, want ik weet niet wat het is hier in huis, maar de laatste tijd zijn er flink wat knopen die de geest geven en een eigen leven leiden. Die moeten streng tot orde worden geroepen met met ferme hand weer vastgenaaid worden. Dat vind ik een rotklus en als het naaimandje dan ook alleen nog een stopnaald in huis heeft van 10 cm lang en 5 cm breed dan wordt het tijd voor de aanschaf van nieuwe naalden. 

Bij de Hema trof ik nog net precies 1 naaisetje, ruw uit de verpakking gerukt en waar het meetlint al was uit gejat. Er zaten nog wel naalden in. Het kassameisje bood mij een hele euro korting aan en dat vond ik zo lief van haar dat ik het setje maar genomen heb. Nu kunnen die vermaledijde knopen weer aangenaaid worden. Morgen. Deze week. Ooit. Eens!

Maar goed van een setje naalden kopen bij de Hema is je huwelijk nog niet ontstoft dus liepen wij gauw door naar de bioscoop. Daar draaide gelukkig een gezellige film. Altijd even fijn om een paar uurtjes niks te hoeven en alleen maar te kijken. En te lachen want het was echt een leuke film. Gelooft u mij niet, ga dan zelf maar kijken. De film heet Spy. 

Na afloopt slenterden wij terug naar het Rembrandtplein voor een drankje en een hapje eten. Nu had manlief mij laatst ontvoerd en meegenomen naar een restaurant in de Utrechtsestraat. Daar had hij zo genoten van zijn Zeetong dat hij nog regelmatig te berde brengt hoe lekker dat beest wel niet was. Iedere keer als hij het er over heeft dan geniet hij weer. Nou zo'n man gun je toch wat, dus opperde ik om met zijn tweetjes in dat restaurantje een vorkje te gaan prikken. Nu is dat niet een heel duur tentje maar zeker ook niet erg goedkoop. Een gelegenheid waar je niet zomaar een een hapje gaat eten.

We verzonnen dus midden op het Rembrandtplein een reden, 23 jaar en 3 weken getrouwd is best een goede reden toch? En daar gingen wij met zijn tweetjes hand in hand de Utrechtsestraat in. Gelukkig was er plek en op het bord stond ook nog de zeetong. Ik zag mijn man nog gelukkiger worden dan hij al was. 

Tot zover alles in orde. De romantische stemming zat er goed in toen het voorgerecht arriveerde. We genoten van het eten en van elkaars gezelschap. Ineens was er twee tafels achter ons een akelig geluid. De man aan dat tafeltje leek zich te verslikken en hoestte en rochelde dat het een lieve lust was. Erg zielig voor de man en ook een beetje voor ons want het is niet een erg lekker geluid en zachtjes ging het ook al niet. Het bleef maar doorgaan en daar begon zijn echtgenote, die eerst allemaal op luide toon lieve woordjes tegen haar man had geroepen, zich klaarblijkelijk aan te ergeren. Op totaal andere toon begon mevrouw te kijven over het al of niet op tijd innemen van zijn medicijnen. Ondertussen rochelde de man maar door. Ik kreeg al bange vermoedens dat hij het loodje ging leggen. En dat wil je niet tijdens je romantische dinertje voor twee.

De eigenaar keek ook al angstig en bracht nog maar eens een glaasje water, zijn vrouw die in de open keuken de scepter zwaait, stond al met de telefoon in de hand. Gelukkig bleef de man ademen (en rochelen) en begon nu op hese toon zijn vrouw uit te schelden. Wat een stel!

Van schrik wilde onze zeetong, die net was gearriveerd en lag te dampen op onze bordjes, weer terug naar de keuken. Manlief en ik keken elkaar eens aan en........... kregen de slappe lach. Het rochelen van de achterbuurman en het kijven van zijn echtgenote hield pas op toen ze de bestelde koffie met cognac hadden gekregen.

Wij hebben met het toetje maar even gewacht tot de achterburen vertrokken en hebben toen zonder hun achtegrondmuziek genoten van de creme brulee!

Deuntje

Zouden andere mensen dat ook wel eens hebben, dat je s'morgens wakker wordt en er die nacht een deuntje in je hersenpan is geslopen dat absoluut niet van plan is om die zelfde dag nog te vertrekken? Ik heb dat regelmatig en als het een gezellig deuntje is, is het prettig wakker worden, maar als het de vogeltjesdans is bijvoorbeeld dan weet je al dat het een hele lange dag wordt. 

Zo'n deuntje wordt nog vervelender als het een meezinger blijkt te zijn. Zo een die je de hele tijd in gezang doet uitbarsten. Zo ben ik al eens zoemend Sexbomb, Sexbomb de spreekkamer van de kaakchirurg ingezeild, waarop de goede man mij ietwat verwonderd aankeek, (want de man was oud en lelijk, maar wel bijzonder vriendelijk en kundig) en daarop maar een extra grote spuit met verdovingsmiddel vulde en daarmee de Sexbomb de nek omdraaide. Heel genant allemaal. 

Bloed, Zweet en Tranen van Andre Hazes is er ook zo een die in mijn bovenkamer hardnekkig blijft hangen, vooral als de meester dit op zijn plat Amsterdamse manier zelf ten uitvoer brengt. Normaal niet zo'n probleem als ik alleen in de auto zit en daar naar hartelust kan bleren, maar ook weer uitermate genant als ik door een grote groep nabestaanden een crematorium moet binnenstappen om daar aan het werk te gaan. Die mensen hebben het al moeilijk en dan kom jij nog even aan met je bloed, zweet en tranen. Dat is echt niet gepast. Regelmatig bijt ik dan ook op de binnenkant van mijn wang om de boel binnen te houden en dat is dan weer niet bevorderlijk om nog een sollicitatiegesprek te voeren als je wang kapot gebeten is. 

Vanmiddag was ik met een collega ruim vierhonderd sollicitatiebrieven aan het doorworstelen. En jawel hoor daar was een kandidate met de voornaam Rosanne. Niks mis mee, maar mijn collega begon direct dat akelige liedje van Nick en Simon te zingen en voor ik het wist zat het alweer in mijn hoofd. En nu uren later is het er nog steeds niet uit. Ik word gek van die Rosanne met al haar mannen. 

Er zit niks anders op, Rosanne moet worden verdreven door wat anders, maar even zoeken op Youtube en jawel hoor daar is Tom Jones weer met zijn Sexbomb. 

Sexbomb, Sexbomb your my sexbomb. Your my sexbomb zing ik mijn echtgenoot toe!
Ben benieuwd waar ik morgenochtend waar ik morgenochtend weer mee wakker wordt. Ik hoop wel iets fatsoendelijks want morgen heb ik een intervisie dag in een ziekenhuis. Op de afdeling Gynaecologie!

Sexbomb, sexbomb....................