Ontvriend

Ik ben ontvriend. Ja en zult u misschien zeggen. Is dat nou zo erg? Er zijn ergere dingen in de wereld. Klopt maar deze actie komt van mijn bloedeigen dochter van 15. Wat of ik heb gedaan? Nou toen zij gepost had dat ze een 8,3 voor haar economie had gehaald tijdens haar eerste schoolexamen heb ik het in mijn botte kop gehaald om dat bericht te liken en er bij te zetten: Hier een trotse moeder, goed gedaan meis. En ja daar is ze nu zo boos over dat ze me direct ontvriend heeft. Woest kwam ze naar beneden rennen waarom ik dat gedaan had. Met de meest vreselijke blik in haar ogen alsof ik er op had gezet dat zij het meest vreselijke kind op de wereld is. Dus heeft mevrouw radicale maatregelen getroffen. Ik snap heel goed dat zij zich te pletter voor mij schaamt. Ik bedoel zij is 15, bloedmooi, slim en slank. Ik ben 46, lelijk, dom en dik. Daarom bemoeide ik me niet met haar Facebookpagina. Zo af en toe als er, na uren tutten voor de spiegel, weer een prachtige profielfoto was geplaatst dan  klikte ik wel eens Vind Ik Leuk aan. En dat vond ik dan ook echt leuk, ze is mijn kind, ik hou van haar dus mag je dat als moeder best laten weten toch? Toen die 8,3 in beeld verscheen was ik ook oprecht trots op haar, want ik wist hoe hard ze er voor hard geleerd. Dus dacht ik dan mag ik dat ook best op Facebook zeggen. Maar nee het mocht dus niet. Het leek wel alsof ik er iets had op gezet van superstomme trut, maar een 8,3 ben je nu helemaal belatafeld. Maar goed ik ben nu dus ontvriend. En nu weet ik ook niet zo goed of ik bij weer een goed cijfer het nog wel gewoon mag zeggen. Ik ben trots op je! Want stel dat dat niet zo is? Voor je het weet wordt je ontmoederd? Nou lekker dan! En dat ontmoederen gaat toch al in een rap tempo, want sinds ze kleedgeld heeft hoef ik niet meer mee met kleding kopen. Dat doet ze met vriendinnen. Zelfs een ritje naar de Primark waar we eens naar toe zouden gaan doet ze liever met een vriendin. In de herfstvakantie had ik vrijgenomen om samen iets leuks te doen, maar nee sorry mam, ik heb al afgesproken met mijn vriendinnen. Het is hard voor mijn moederhart, maar ik moet er maar in berusten. Ze wordt groot en wil haar eigen leven leiden. En dat hoort natuurlijk ook zo. Ze moet haar vleugels uitslaan en zelfstandig worden en dat gaat ook niet met een moeder die steeds maar in je nek loopt te hijgen. Dus, ja ik moet op mijn plek! Hup naar je bescheiden rol op de achtergrond. En wachten, gewoon wachten tot je weer eens een keer in beeld komt! Dat moment zal vast toch nog wel weer een keertje komen. Toch? Daar moet ik dan maar op vertrouwen. Maar waarom krijg ik dan die brok in mijn keel niet weggeslikt?