Moestuintjes

Toen ik vanmorgen naar mijn werk reed was Henk-Jan Smits, u weet wel die voorzitter van Idols met zijn zoetgevooisde stem en de eeuwige zonnebril in zijn haar, op de radio om te vertellen over zijn moestuintjes. U weet wel die leuke potjes met zaadjes die vorig jaar zowat in iedere vensterbank dapper hun best stonden te doen om op te komen en nadat ze dat gedaan hadden vervolgens een langzame dood stierven. Niet allemaal natuurlijk maar de meeste toch wel. 

Ook ik deed vorig jaar een poging en toen de boel in de vensterbank was ontkiemd en flink gegroeid was heb ik ze liefdevol buiten in de borders of in potten gezet. De slakken zaten zich, verstopt achter de plantenbakken, al te verheugen op dit koninklijke maal en vraten in een nacht tijd alles op. De ellendelingen!

Weg alle liefdevol opgekweekte tomaatjes, paprika, bosaardbeitjes en noem maar op. Heb ik daarvoor zoveel uren peptalk voor gehouden. Maar goed die slakken hadden er nog lol van gehad, maar ik nam mij heilig voor, terwijl ik naar enige afgekloven zielige restanten stond te kijken, om nooit maar dan ook nooit meer zelf iets te zaaien. 

Zoals dat gaat met goede voornemens was ook dit voornemen al weer aan het tanen, want ach het is toch wel erg leuk om zo'n zaadje op te kweken tot een plantje ik had al bedacht dat ik dan enkel wat Afrikaantjes zou zaaien. Een oubollig bloemetje, maar ze stellen je nooit teleur. Ze komen altijd keurig op en tussen de wit/gele border staan ze best grappig en ze houden aaltjes tegen. Ook al weer van die vreetzakken, alleen maken deze krengen je rozen kapot. Afrikaantjes dus en meer niet. 

Totdat ik vanmorgen die Henk-Jan Smits hoorde opscheppen over zijn zelfgekweekte wortels. Hij had vorig jaar driftig de moestuinpotjes van de Appie gespaard en was gaan kweken, hij at er nu nog van vertelde hij vanmorgen. Dat geloof ik dus niet. Van een zo'n pietluttig potje met vier zaadjes erin bijna een jaar later nog wortels van eten. Dat kan er bij mij niet in. Tenzij hij natuurlijk een paar honderd wortelpotjes had gekregen, maar hij vertelde zelf op de radio dat hij eerst weken had gespaard tot hij alle potjes, van elk soort eentje, bij elkaar had. 

Ik zag het voor me, met zijn zonnebril in zijn haren de potjes vochtig maken en de zaadmatjes er in vlijen en ze dan liefdevol toespreken met zijn karakteristieke stem. Ik hoopte maar dat hij die arme zaailingetjes wel wat bemoedigerender toesprak dan dat hij bij de Idols kandidaten deed indertijd. Henk-Jan vertelde ondertussen dat zijn broccoli slap en raar gevormd was, maar die wortels waren zo goed gelukt. Ze waren alleen een beetje krom. Zie je wel dacht ik, die wortels hebben zich natuurlijk in allerlei bochten gewrongen om aan die kritiek te ontsnappen. Helaas was ik toen bij kantoor en kon het vervolg van Henk-Jan en zijn moestuintjes niet meer horen, maar het zaadje was geplant.

Want nu verheug ik me dus al op zaterdag als we boodschappen gaan doen bij de grootgrutter en ik de moestuintjes mag uitzoeken. Als die Henk-Jan wortels kan kweken moet mij dat zeker toch ook lukken? Toen ik na de werkdag en het sportschoolbezoek thuiskwam, maakte ik stiekem al wat ruimte vrij op mijn vensterbank. Terwijl ik dat deed zag ik een dikke slak die zich op de tuintafel had genesteld en brutaal naar binnen keek. Toen hij mijn geschuif aanschouwde haastte hij zich subiet richting de grond en de border. Mistroostig keek ik hem na. Die gaat zijn hele familie natuurlijk al vertellen dat ze binnenkort een feestje hebben. Met verse groenten. 

Ik moet nog beginnen aan het moestuintjesproject, maar het is bijvoorbaat dus al gedoemd te mislukken. Dat stemt we wel verdrietig en aan zo'n Henk-Jan heb je dan ook al niks. Wel opscheppen over zijn wortels, maar geen woord over hoe hij de slakken op afstand houdt. Dat vind ik nou jammer. Erg jammer!