Op bezoek...

Nou daar gingen we dan, mijn man en ik, afgelopen vrijdag. Ieder met een rolkoffertje met van die wieltjes die een akelige herrie maken, maar op reis toch zo handig zijn, met de trein naar Schiphol.
Er stond een lange rij voor de douane en natuurlijk kan men niet voorzichtig genoeg zijn, maar dat je ook je schoenen nog moet uittrekken en op je sokken door het poortje moet terwijl je bagage door de scanner gaat is wel veel van het goede. Ik vroeg me af of de man achter het tv schermpje het niet verdacht zou vinden dat ik zoveel tampons bij me had en ik maakte me een tikkie zorgen of mijn haaknaald werd afgepakt, want dit is een prettig modelletje en een andere nummer 3,5 had ik niet in huis, maar die haaknaald bleek geenszins het probleem te zijn. En die tampons ook niet.

Wel verdacht vonden ze de twee zakken met pistachenootjes en daarom moest mijn koffertje twee keer door de scanner en werd er steeds zorgelijker getuurd naar het schermpje. Pas toen ik aan de beambte met mijn allervriendelijkste stem vroeg of de pistachenootjes het probleem waren schudde hij van nee en kreeg ik de boel terug. Gelukkig dat hele douane gedoe was weer achter de rug en de pistachenootjes mochten mee, want daar had zoon speciaal naar gevraagd. Evenals en zak Hamka's want die hebben ze daar blijkbaar niet.

Precies op tijd mochten we aan boord en na een minuut of twintig mochten we de lucht in. De vliegtuigen stonden in een lange rij opgesteld alsof we in de file stonden, maar daar gingen we. Nederland verdween onder ons en het vliegtuig zette koers naar Marseille. Op naar ons kind.

Het is best gek als je kind geëmigreerd is. Natuurlijk is er veel contact via facetime, whatsapp en mail maar toch maak je veel minder mee van elkaars leven als dat je een beetje in de buurt woont. Je kunt niet zomaar even een bakkie koffie drinken met elkaar en je merkt dat kleine dingetjes die je anders meekrijgt nu niet aan de orde komen.

Heerlijk om hem weer in mijn armen te kunnen sluiten. Het was een fijn weerzien en dan is het ook weer als de dag van gisteren. Afstand verandert niks aan liefde, je pakt het op waar je bent gebleven en dat is mooi. Ik heb genoten van onze uren samen de afgelopen dagen met hem en met schoondochter. Fijn dat je mekaar toch beter leert kennen.

Toen zoon puberde en nogal eens zijn rotzooi liet slingeren vertelde ik hem altijd dat als hij later op zichzelf zou wonen ik er bij hem thuis een puinbak van zou maken. Dat ik mijn schoenen aan zou laten, dat ik het lege wc rolletje niet zou vervangen en mijn rommel overal zou laten slingeren. Hij trok zich nooit wat van deze "dreigementen" iets aan en riep dan monter; dat zien we dan wel weer.

Nu waren we in hun huis en zaterdag moesten zij gewoon werken. Of wij wilden koken voor hen en inwonende huisgenoten. Prima jongen. Wat wil je eten? Iets typisch Nederlands? Iets waar je echt naar uitgekeken hebt? Nou dat wist hij zo net nog niet dus we bedachten maar wat en gingen op de boodschap in de hozende regen. Het kwam echt met bakken uit de lucht. Eenmaal thuis wees schoondochter ons de weg in de keuken en liet ons lekker aanrommelen. We maakten een heel diner, dekten de tafel en ontkurkten de wijn. Franse chansons en Nederlandse klassiekers wisselden elkaar af en er klonken drie talen door elkaar. Het was gezellig. 

Zeg mam, weet je nog dat je altijd zei dat als ik er een puinhoop van maakte dat je wraak zou nemen later en dat je al je zooi zou laten slingeren, herinnerde zoon ons met een ondeugende glimlach? Wanneer ga je dat dan doen want je hebt nu alles opgeruimd na het koken. Eh ja, dat was waar ook, maar ja dat dreigement was meer bedoeld voor als hij op zich zelf zou wonen. Nu woont hij samen met een lieve vriendin en zijn er nog twee huisgenoten en dan wil je als moeder wel je beste beentje voorzetten. Van rommel maken kan dan geen sprake zijn. Bovendien wil je je schoondochter niet tegen je in het harnas jagen. Dus die belofte van toen lieten we maar varen en we sneden de taart aan die een van de huisgenoten als dessert had gekocht bij een patisserie. Alsof er een engeltje over je tong........ Hemels. Helaas bleef het het hele weekend regenen, pas maandag scheen de zon weer volop.

Gisteravond waren we weer thuis en ach dat was ook weer fijn, maar toen het vliegtuig in Marseille opsteeg moest ik toch even iets wegslikken. Het is heerlijk dat hij het geluk gevonden heeft maar iedere keer dat afscheid nemen blijft  nog wel een dingetje. Daar moet ik mij nog wel wat in bekwamen.