Dag 2017!

Het regent buiten en zo druilen we het jaar uit! De halsbandparkieten in de tuin trekken zich niks aan van de regen die gestaag uit de hemel druilt maar eten hun buikjes rond. Ze zorgen voor kleur en een hoop gezelligheid in de tuin. Ze maken er wel een bende van, netjes eten is er niet bij want de stukjes pinda vliegen door de tuin.

Die restjes worden dan weer keurig opgeruimd door Dollie, onze huis- nee tuinduif die elke dag een poosje op het hek zit of door de border banjert. Tot groot ongenoegen van mijn echtgenoot hebben twee muizen ook ontdekt dat die parkieten er zo'n rommel van maken. Als het gaat schemeren dan komen ze te voorschijn. Ze rennen door de tuin, spelen verstoppertje achter mijn potten en schieten de schuur weer in als hun buikjes vol zijn.  Mijn man houdt niet van muizen, opgegroeid in hartje Amsterdam waar de muizen tierig welen is dat te begrijpen, maar ik vind het niet erg zolang ze maar in de tuin blijven. Het is een schattig gezicht.

Oudejaarsdag! Als ik eerlijk ben vind ik dit een vreselijke dag. Buiten klinkt het alsof er oorlog wordt gevoerd met al dat vuurwerk en daar ben ik niet zo van. Eigenlijk is het flauwekul dat we van 31 december op 1 januari met die idiote knallen een nieuw jaar inluiden. Maar goed zo'n glas champagne vind ik dan wel weer lekker.

Ik ga maar eens doen wat ik altijd doe op zondag, de was en het huishouden en wie weet heb ik vanmiddag nog even tijd om wat steekjes te borduren op het dekentje voor onze kleinzoon voor we vanavond oudejaarsavond gaan doorbrengen bij mijn broer, zijn gezin en mijn vader!

Fijne jaarwisseling allemaal en tot volgend jaar!

Bijna kerst!

Nog even en dan is het kerst. Alle boodschappen zijn binnen en dat ging dit jaar in alle rust dankzij een extra middag vrij en een goede planning, dus hier niet in lange rijen in overvolle winkels gestaan. Het huis is aan kant, de wasmand leeg (ja zo'n kleinigheidje maakt me blij) en de nagels zijn gelakt in een soort van kerstrood.

Vandaag alvast wat voorbereidingen gedaan voor het kerstdiner van morgen. We zijn maar met zijn vieren, man, dochter, mijn vader en ik. Helaas dit jaar geen Franse kerst en ook zijn zoon en schoondochter niet hier. Dat is jammer, maar het is wat het is. Gelukkig is onze doos met wat kerstcadeautjes gister nog op tijd afgeleverd in Marseille en tot onze grote verrassing stond gister hier een postbode op de stoep met een doos met cadeautjes uit Frankrijk. Hoe leuk en lief is dat.

Uiteindelijk gaat het natuurlijk niet om de cadeautjes maar om de aandacht die je voor elkaar hebt. Of je nu samen in een huis woont of in hetzelfde dorp of 1200 kilometer verderop als je echt aandacht voor elkaar hebt dan zit het wel snor.

Lieve lezers is wens jullie mooie dagen. Met familie, vrienden, lekker eten, of alleen thuis met een mooi boek. Misschien sta je even stil bij een dierbare die je moet missen of heb je andere zorgen die je gedachten beheersen, maar toch hoop ik dat er vele mooie momenten zijn.

Maak er wat moois van en ondanks alles of juist dankzij alles: Geniet en wees gelukkig!

Gele sokken en feestverlichting!

Afgelopen woensdag moest ik na het werk naar de stad om nog wat kerstcadeautjes in te slaan. Na een gezellige werkdag reed ik naar huis. We hadden die dag de kerstlunch en dan maakt iedereen van onze afdeling iets lekkers en dan peuzelen we dat gezamenlijk op. Altijd leuk, altijd lekker en gezellig.

Thuis parkeerde ik de auto, verwisselde het kantoorkloffie voor iets casuals en begaf me in een akelige miezer regen naar de metro. Het was geen weer om vrolijk van te worden. Nu had ik een heel goed humeur, wat meestal het geval is, maar met sommige van mijn medereizigers was het qua humeur niet zo goed gesteld. Er zaten een paar mensen stikchagrijnig voor zich uit te kijken. Een man zat daar met een nors gezicht en de grote hond die aan zijn voeten lag keek al even boos. Geen gezellig duo om naast te gaan zitten!

En toen stapte er een vrouw in met een vrolijke bos rode krullen. Die schudde ze even uit voor ze plaats nam op het bankje tegenover mij en ze lachte me vrolijk toe. Gelukkig, daar was ook iemand met een goed humeur. Terwijl ze haar tas opende en daar wat in rommelde zag ik het. Ze had knalgele sokken aan met een vrolijk werkje. Daar moet een mens wel vrolijk van worden.
Andere passagiers zagen het ook en warempel hier en daar zag ik een mondhoek neigen naar een glimlach. Zelfs de hond, die helemaal goed zicht had op de sokken, keek wat vrolijker!

Toen ik mijn halte had bereikt, wenste ik haar een fijne avond en wandelde het metrostation uit naar het kantoor waar mijn echtgenoot werkt. In de stad miezerde het ook een beetje, maar er hing een vrolijke stemming in de straat door alle kerst(boom)lichtjes in de huizen. Zo'n grote, brede straat met aan de ene kant wat huizen, veel kantoorpanden en een chique hotel en aan de overkant hoge Amsterdamse huizen met veel ramen en nu dus met veel lichtjes. Ik passeerde een groot raam zonder gordijnen en kon lekker even naar binnen loeren. Er stond een prachtige, enorm grote kerstboom en op de bank lag een klein meisje opgekruld tv te kijken.

Manlief kwam me tegemoet en samen gingen we naar het centrum. Daar was het helemaal een groot lichtjesfeest. De feestelijke kerstverlichting in de straten, de gigantische kerstboom met lichtjes op de Dam en de Bijenkorf van onder tot boven verlicht. Ik hou er van!

Als kind gingen we vroeger rond kerst altijd een middag naar de stad om lichtjes te kijken. We hadden het niet breed, maar we gingen dan ook een hapje eten. Bij de V&D of bij de Wimpy. De voorloper van de McDonalds. Geweldig vond ik dat altijd. Die feestelijke sfeer in de stad met al die kerstlichtjes. Toch bijzonder dat je meer dan 40 jaar later nog steeds dat blije feestelijke gevoel kunt hebben om al die kerstlichtjes. Dan maakt het niet uit of je 8 of 51 bent!

We kochten de cadeautjes en zetten de traditie van een hapje eten in de stad en de lichtjes te bekijken maar voort. We namen een trammetje naar het Rembrandtplein en gingen in een eetcafé aan het plein voor het raam zitten met uitzicht op het ijsbaantje en de kerstmarkt. Alsof we in een kerstkaart zaten!

Van kleine dingen blij worden, gewoon omdat het kan!

Wolletjes uit Arnemuiden en snuffelen in Middelburg!

Terwijl we uit Amsterdam appjes kregen dat het daar ontzettend slecht weer was, met hagel- en sneeuwbuien en koude windvlagen, werden wij die vrijdag in Zeeland wakker met de zon. Ja die koude windvlagen waren er ook, maar als de zon schijnt maakt dat een hoop goed.

Na een lekker ontbijt in het hotel gingen we dan ook op weg naar Arnemuiden. Dat was vanuit Renesse ongeveer een half uur rijden. Een prachtig ritje zo over de Oosterscheldekering met aan de ene kant de woest schuimende zee en aan de andere kant een rustig kabbelend water. Grote witte wolken die door de sterke wind het land opgeblazen werden en de zon die daar tegenaan scheen en daarmee prachtige plaatjes maakte. Ik hou er van!

Op weg naar Arnemuiden, de zon schijnt!

Rond het middaguur arriveerden we in Arnemuiden en bracht de navigator van ons Fordje ons keurig naar de Markt. De vorige keer lag dat helemaal open omdat het opnieuw bestraat werd, maar nu konden we daar parkeren.

In de winkel ontmoetten we Jeanet en algauw ontstond er een gezellig kletspraatje. We waren toch zeker niet speciaal voor haar uit Amsterdam komen waaien, vroeg ze? Nou een beetje wel, zei mijn echtgenoot, maar wees gerust we zijn lekker een paar dagen in Zeeland. Dochter Miriam kwam er ook bij - dat is in het echt absoluut zo'n prachtige dame als op de foto's waarop ze als volleerd fotomodel de handgemaakte items showt - en met elkaar zochten we wolletjes uit.

Ik wil voor Pietertje nog een vestje breien en daar had ik wol voor nodig en ik wil me wagen om wat beestjes te haken om die aan een muziekmobiel te hangen. Inmiddels heb ik een patroon gevonden van een nijlpaardje en dat is natuurlijk nog geen neushoorn, maar als ik op de snuit een grote en een kleine hoorn haak dan gaat dat vast wel een beetje lijken. Als hij net geboren is weet Pietertje toch nog niet precies hoe een neushoorn er uitziet en tegen die tijd dat hij het wel snapt ben ik in zijn ogen een hele oude oma en dan neemt hij het me vast niet kwalijk dat het ietsje minder goed lijkt.

Voor het vestje kwamen we op een mooi wolletje van Annell Miami. Dat garen is 60% katoen en 40% wol en dat is prima geschikt voor het klimaat in Frankrijk want als Pietertje in februari geboren wordt is het daar meestal veel minder koud dan in Nederland. Dan heeft hij er de maanden daarna ook nog wat aan. Dit garen heeft verschillende kleuren blauw en de aanstaande opa mocht de definitieve kleur kiezen. Zo had hij ook nog een belangrijke taak in deze - voor mij althans - wolwalhalla!

De wolletjes in ons kerstdorp (niet alle bollen staan op de foto)

Voor de "nijlneushoorntjes" koos ik een oranje en een lichtgrijze katoenen draadje zodat het geheel gaat passen bij het Dikkie Dik dekentje. Ik had een draadje meegenomen van het oranje van Dikkie en zo konden we daar een goede kleur katoen bij kiezen. Nog een juiste haaknaald erbij en toen was het - na nog weer een gezellig praatje over haar blog en leuke patronen die ze altijd doorgeeft - weer tijd om verder te reizen. Tot de volgende keer maar weer en als dat aan mij ligt kan zo'n bezoekje best vaker want nu de A4 doorgetrokken is, is het voor ons aanmerkelijk korter om die kant op te rijden. En anders is er gelukkig nu de webshop en kan ik ook even bellen of per mail bestellen. Dat ging ook altijd goed.

Nu was het tijd voor manlief zijn hobby. Op naar Middelburg waar we enkele antiek en curiosa-, brocante-, en kringloopwinkels zouden bezoeken. Daar heeft Middelburg een paar hele mooie van. Voor mij ook geen straf hoor! Absoluut leuk om eens rond te neuzen in dergelijke winkels.

Lekker snuffelen in Middelburg

Middelburg is sowieso een prachtige stad en ze hebben zelfs een kunstroute uitgezet. In een van die winkels werden we allebei verliefd op een item en hebben we dat gekocht om dat als kerstcadeautje te geven. Misschien niet helemaal romantisch omdat je dan al weet wat je krijgt, maar toch ook weer wel omdat het herinnert aan die middag in die winkel waar we dat samen uitzochten en waar we ook weer zo'n leuk gesprek hadden met de eigenaresse. Zo leuk om te horen hoe bevlogen zij was en vol met passie sprak over de spullen in haar winkel.

Na een kopje thee en een kop soep om weer warm te worden, want het was echt heel koud, brachten we nog een bezoek aan de kringloopwinkel waar ik beeldschone glaasjes vond. Voor een prikkie, maar zo leuk! Na deze aankoop zochten we ons Fordje weer op en aanvaardden we de terugreis naar Renesse. Het was een heerlijke dag!

Beeldschone kringloopglaasjes!

Uitgewaaid!

Zoals met alle leuke dingen het geval is, zo ging ons vakantieweekje ook snel om! Eigenlijk net zo snel als een week werken, maar dat doe ik nu eenmaal ook graag dus is dat ook leuk.

Toch was ik niet heel erg lui en deed ik "belangrijke" dingen. Een bezoek aan de schoonheidsspecialiste bijvoorbeeld. Dat was er al heel lang niet van gekomen en dan slaat het verval toe. Elke dag zag ik nieuwe lijnen en rimpels in mijn snoet verschijnen. Voor mijn gevoel dan, want hoewel er best wel een rimpeltje bij gekomen zal zijn (een recente lachrimpel) is het nog niet zo dat mijn kop van perkament is. Toch was het heerlijk om daar languit in die stoel te liggen en ik alleen maar mijn ogen dicht hoefde te doen en genieten van het gefrunnik aan mijn hoofd.

Dat was heel wat prettiger dan de tandartsstoel waar ik op mijn eerste vakantiedag belandde met het idee alleen maar even een vullinkje te laten vervangen zodat de zeurende kiespijn ophield. Mooi niet. Een flinke ontsteking en het begin van een wortelkanaalbehandeling hield me bijna een uur in die stoel. Jakkes. Nee dan lig je bij de schoonheidsspecialiste  toch een stuk relaxter. En je ziet er daarna een stuk beter uit! Dat ook!

Verder deden we achterstallige klussen, zoals het opruimen van de bijkeuken en de schuur en maakten we een ritje naar de gemeentewerf met allemaal oude meuk. Ook werkte ik een dag in de tuin om deze winterklaar te maken en de tulpenbollen te planten en bezochten we de opticien om de ogen op te laten meten en nieuwe brillenglazen aan te schaffen. Ik dacht al steeds, wat worden die letters overal toch klein. Maar nee hoor het waren niet de letters maar de ogen van deze aanstaande oma.

Ook breide ik het dekentje van Pietertje af en hechtte alle draadjes af. Het ligt nu klaar om de contouren van Dikkie Dik te borduren en de rand er om heen te haken. Dat stond eigenlijk voor vanavond op het programma, maar ik besloot eerst mijn nagels te lakken en pasgelakte nagels en breiwerk zijn geen goede combinatie. Morgen weer een dag.

Donderdag reisden we af naar Zeeland. Heerlijk even een paar dagen uitwaaien. We hadden een heerlijk hotel, werden verwend met een lekker diner en hadden het naar de zin. Niks meer aan doen.

Vrijdag stond er een bezoek aan de winkel van Jeanet in Arnemuiden op de planning en daar zal ik nog een apart blogje over schrijven. Het was zo leuk en ik heb leuke wolletjes gekocht, die ik bij daglicht op de foto zal zetten.

Zondag hebben we het kerstboompje neergezet en heeft manlief het kerstdorp op de brede vensterbank weer opgetuigd. Dat was heel knus terwijl buiten de sneeuw zachtjes neer dwarrelde.
En zo werd het weer de eerste werkdag. Weer helemaal prima om te werken, maar vanwege het slechte weer wel lekker thuis. Heerlijk dat dit kan, zodat ik me niet op glad ijs hoefde te begeven. Sneeuw is prachtig op een plaatje, maar die gladde wegen vind ik helemaal niks.
Vanmorgen moest ik eerst de auto uitgraven uit zo'n 20 cm sneeuw dus ik had er al bijna een werkdag opzitten voor ik in Almere belandde. Gelukkig waren de snelwegen schoon.

Nog acht dagen werken en genieten van de voorpret en dan is het kerstmis. Daar gaan we ook een paar mooie dagen van maken. Maar eerst donderdag het vervolg van de wortelkanaalbehandeling bij de tandarts. Brrrr.

De nieuwe tulpenbollen slapen onder een sneeuwdekentje

Pietertje en Dikkie Dik

Al de hele week kijk ik steeds verliefd naar een paar foto's van de 3D echo die zoon en schoondochter lieten maken van hun kleine mannetje. Hij is nog niet geboren maar ik ben nu al helemaal stapel op dat jochie. Op het gevaar af dat ik zo'n oma wordt die constant en alleen nog maar over haar kleinkind loopt te emmeren en te pas en te onpas foto's laat zien aan iedere voorbijganger en lyrisch is over elk boertje, lachje, huiltje en volle luier, deel ik toch maar even hier hoe trots ik al ben. Het is al even geleden dat ik het over hem had dus nu kan het wel even. Toch? Verder beloof ik plechtig dat ik me in zal houden.

Het is wel ongelooflijk hoe goed je op zo'n 3D echo al het gezichtje van zo'n hummel kunt zien. Het was wel even oefenen met kijken en op sommige foto's zie ik het nog niet goed, maar er zijn ook een aantal hele duidelijke bij. En wat heeft hij een lief koppie met al schattige bolle wangetjes. (ik weet het, dat zeggen alle oma's). Alles zit er op en er aan en volgens schoondochter is hij soms flink aan het voetballen in haar buik dus tot nog toe gaat het helemaal goed. Gelukkig maar!

Ondertussen ben ik druk bezig met zijn dekentje, die schiet lekker op. Alleen nog de pen uitbreien en dan afkanten en alle draadjes afhechten. Daarna kan ik de contouren van Dikkie Dik borduren en de rand er aan haken met de wol die schoondochter had gekocht. In elke breisteek stop ik een heleboel liefde zodat dat mannetje straks onder een dekentje van liefde in zijn bedje ligt. Ik wil hem volgende week af hebben zodat hij als kerstcadeautje op de post kan. Dat gaat vast lukken.

Deze week hebben manlief en ik een weekje vakantie. We hadden nog niet heel veel gehad, absoluut niks te klagen hoor, maar die vakantiedagen moeten wel een beetje op. Het is erg lekker zo'n weekje vrij. Geen wekker om 06.45 uur. Alhoewel ze zijn hier in de buurt aan het heien dus die wekker is eigenlijk niet nodig want wakker wordt je toch wel van die herrie. Maar ach het feit dat je er nog niet uit hoeft is al heerlijk. Lekker langzaam opstarten zo'n dag.

Gisteren en vandaag stonden in het teken van uitgestelde opruimklussen. Van die klussen waar je in het weekend niet aan toekomt.  Nu wel en ook dat is fijn, zo'n opgeruimd huis. Ook de schuur moest er aan geloven en nadat we vandaag ook de tuin winterklaar hebben gemaakt en de bollen geplant voor wat kleur in de lente zijn we naar de gemeentewerf gereden om daar de overtollige troep te brengen. Opgeruimd staat netjes.

Donderdag gaan we een paar dagen naar Zeeland en dan hoop ik toch zo dat  we vrijdag of zaterdag naar Arnemuiden kunnen naar de handwerkwinkel van Jeanet. Heerlijk even snuffelen en wol inslaan voor een volgend project.

Want Pietertje moet toch ook nog een vestje. Een stoer vestje met een kwastje aan de capuchon is het volgende project.

't Heerlijk Avondje was gekomen.........

Gisteren vierden wij Sinterklaas met ons gezin, mijn vader, het gezin van mijn broer en de ouders van mijn schoonzus. Tien man sterk en het was een ouderwetse, gezellige sinterklaasavond. 

Een heel klein smetje op de avond was dat zoon en schoondochter er niet bij waren. Zoon was gisteren jarig en dan is het extra zuur dat hij niet wat dichterbij woont en ik hem op zijn verjaardag niet kan knuffelen. Gelukkig is er facetime en zo konden we gisteren toch fijn contact hebben. Dat is en blijft toch een dingetje maar omdat het is zoals het is maken we er maar het beste van. De kunst is dan om zelf toch ook gewoon plezier te maken tussen het missen door. 

Gistermiddag hadden we de surprises ingepakt en de gedichten er op geplakt en de laatste losse cadeautjes ingepakt. Ik had voor iedereen toch nog een klein extra cadeautje gekocht. Voor de leuk, omdat het zo gezellig staat die berg met pakjes. Dat hoeft overigens helemaal niet veel te kosten als je een beetje snuffelt hier en daar. 

We begonnen de avond met een koud en warm buffet. We hadden allemaal wat meegenomen. Mijn vader had gezorgd voor een schotel met heerlijke hapjes en ik had een gehaktbrood gemaakt met mosterdsaus (op verzoek van mijn nichtje van 13 omdat zij er verzot op is) en een hartige taart. Verder hadden we spiesjes van tomaat en mozzarella, lekkere pesto en andere smeersels, stokbrood en schoonzus had kipsate met patat gemaakt. Een heerlijk begin van de avond. 

Bij binnenkomst hadden we alle surprises al klaar gezet en in de open haard brandde een gezellig vuurtje dus alle ingrediënten waren aanwezig om er een leuke avond van te maken. 

En dat werd het! Onder het genot van een kop koffie met speculaas en banketstaaf, verzorgd door de ouders van schoonzus, gingen we van start. Wat een leuke surprises waren er gemaakt en ook de gedichten mochten er wezen. Zo leuk om te zien hoe mijn nichtje en neefje van 10 zelf ook zo hun best gedaan hadden op hun surprise en ook allebei een mooi gedicht hadden gemaakt. 

Mijn broer had mijn lootje getrokken en hij had voor mij een bol wol gemaakt van papier maché en daaroverheen had hij met dikke wol de draden er precies zo overheen geplakt als een bol wol is opgewonden. Het duurde dus even voor ik de wol had afgewikkeld en weer had opgewonden. Nicht gaf aan dat ik met die wol wel een muts kon haken voor haar omdat zij haar muts weer eens op school had laten liggen. Tuurlijk kind. Gelukkig had ze de muts van haar eigen surprise nog :-)

Toen de wol was opgewonden en ik het binnenste had bereikt vond ik daar een mooi haakboek en een haaktijdschrift en een setje haaknaalden. Heel erg leuk! Het bijpassende gedicht was hilarisch. Zo grappig dat ik van het lachen het bijna niet meer kon voorlezen. Het ging er over dat ik alsmaar zat te breien of te haken en dat de hele familie gek werd van dat getik (ze hebben niet zoveel met mijn hobby) en dat ik een kind al weggejaagd had naar Frankrijk en dat het niet lang zou duren of het andere kind was ook vertrokken als dat gehaak en gebrei maar door zou gaan. Gelukkig bleek dat een grap en eindigde het gedicht nog goed. Ja die broer van mij is berucht om zijn pakkende gedichten, ongeacht welk lootje hij heeft, en dat zorgt elk jaar weer voor uitgelopen mascara van het lachen. En dat is nu juist zo leuk van het sinterklaasfeest, dat je mekaar op een leuke manier een beetje kunt plagen. 

Mijn man had trouwens het lootje van mijn broer en maakte voor hem een tuin met buitenkeuken. Daar zaten echt uren werk in omdat hij een beetje in tijdnood kwam had  ik had het gedicht voor hem gemaakt en natuurlijk hadden wij daar ook veel plaag elementjes in zitten. Het werd een heerlijke avond en ook was er nog facetime contact met Frankrijk waar zoon zijn verjaardag vierde met vrouw en schoonfamilie. Zo konden we toch nog even met elkaar meegenieten. 

Vandaag gaan we de rommel van het surprise maken opruimen en ga ik heerlijk genieten van mijn cadeautjes. Ik heb ze al snel even doorgebladerd maar zowel in het tijdschrift als in het boek staan hele mooie patronen. Vooral van de woonaccessoires ben ik weg en ik ga me binnenkort eens goed verdiepen hoe je kabels moet haken. Erg mooi vind ik die. Maar eerst ga ik het dekentje voor Pietertje afbreien want dat kwam met het surprise maken wel een beetje in het geding. 

Daarna ligt er al een nieuwe bestelling want neefje wil nu toch ook graag een dekentje voor op de bank. Of ik dat voor hem wilde maken. Tuurlijk jongen! 

Fijne zondag!

Vakjargon!

Vanavond was ik in het zwembad en zwom daar rustig mijn dertig baantjes. Het was niet heel erg druk maar aan de kant zwom een man en op de kant was de badmeester bezig hem te coachen. In de avonduren wordt hier in het zwembad les gegeven aan vluchtelingen. Dat is natuurlijk veel prettiger voor die mensen dan tussen het grut te zwemmen.

Deze man kon het nog niet zo heel erg goed en bleef dan ook angstvallig langs de kant zwemmen terwijl de badmeester hem steeds geduldig aanwijzingen bleef geven. Ik hoorde hem zeggen; en lang, maak je lang, ja goed zo en lang, maak je lang, ja dat doe je goed en nu weer lang en lang en lang.

Al zwemmend dacht ik na over dit vakjargon. Grappig toch dat veel beroepen dat hebben. Zo weet ik nog goed dat tijdens de bevalling van de oudste de gynaecoloog steeds maar het riedeltje en pers en pers, ja duw maar, ja duw maar en pers etc naar mij riep en dat ik de neiging had om te roepen of ze niet een ander cd'tje op kon zetten.

Omdat je tijdens dat baantjes zwemmen toch niet veel anders te doen hebt dan wat te overpeinzen dacht ik na over nog meer vakjargon.
Zo heeft ieder beroep natuurlijk zijn eigen taaltje. Eigenlijk kun je concluderen dat we allemaal een soort van gewoontedieren zijn die steeds maar weer hetzelfde riedeltje herhalen. Zelf doe ik dat natuurlijk ook in het dagelijkse leven.
Ondertussen kreeg de zwemmende man het steeds maar zwaarder. Je zag de angst en ook een beetje de wanhoop in zijn ogen hoe hij dat stomme zwemmen ooit voor elkaar zou krijgen. Waarschijnlijk kwam hij uit een land waar water schaars is en waar het niet gebruikelijk is om op zwemles te gaan. Ik kreeg een beetje medelijden met hem en overwoog heel even om naast hem te gaan zwemmen en hem gerust te stellen, maar deed het toch maar niet. De toorn van de badmeester wou ik me niet op de hals halen en misschien was het ook wel wat beangstigend zo'n dikke, witte vrouw vlak naast hem in het water.

Even later was de les afgelopen en zag ik hem opgelucht het bad uitklimmen en naar de douches sjokken. De badmeester ging een kop koffie halen en dochter en ik gingen nog even in het bubbelbad. Daar zaten al twee heren te keuvelen over de reparatie van scooters. Geen touw aan vast te knopen. Vakjargon!