Gangetje

Vorige week donderdag was de eerste lesdag voor mijn nieuwe opleiding "Regie op Verzuim". Vol goede moed vertrok ik in mijn fordje naar de Witte Bergen in Eemnes. Daar trof ik koffie (niet onbelangrijk op zo'n lesdag), mijn mede cursisten, een tas vol boeken (krimmeneel wat zwaar) en "De Juf". Een hele leuke juf die verstand heeft van haar vak en lesgeeft op een manier waar de passie vanaf spat.

Nu was deze lesdag voor mij niet heel moeilijk omdat ik dit in mijn werk bijna dagelijks bij de hand heb, maar toch wat was het leuk en inspirerend! Inmiddels is er weer een week voorbij en is morgen de tweede lesdag al weer aangebroken, maar vanaf nu gaat het dus elke week een tikkie moeilijker worden. Enfin het huiswerk is gemaakt dus kom maar op. Ik heb er zin in!

Het is wel weer even wennen met het indelen van de tijd, want een dag heeft tenslotte maar 24 uur waar er zo'n 8 van geslapen worden, zo'n 9,5 uur wordt gewerkt (inclusief reistijd en pauze) en er moet natuurlijk ook nog gekookt, gegeten en een huishouden worden gedaan. Maar het lukt en er is zelfs nog tijd om een paar pennetjes te breien elke avond. Niet veel, maar toch een paar toertjes. Net genoeg om het hoofd weer even leeg te maken. Ik heb het patroon eindelijk onder de knie, al is het wel iets aangepast.

Het is helemaal heerlijk dat het nu zulk lekker weer is. Echt lente en elke dag als ik thuis kom dan zijn er weer een paar tulpen aan het bloeien geslagen. Steeds een beetje meer kleur in de tuin. De knoppen van de sering komen uit en als je goed kijkt dan zitten er al ieniemienie paarse knopjes van de aankomende seringenbloesem. Ik verheug me erop.

Gistermiddag moest ik op onze vestiging in Rijswijk zijn en nadat ik mijn fordje op het parkeerterrein had gezet liep ik onder de pergola, langs de begraafplaats naar de administratie en dat kleine wandelingetje was een feestje. Overal boompjes en struiken in bloei en de vogels begeleidden mijn wandelingetje met uitbundig gezang. Het was zo warm dat ik mijn jas in de auto kon laten en ik aan de wandel kon in mijn colbertje. Het was gewoon jammer dat ik naar binnen moest, ik had best nog wel even door willen wandelen, maar ja daar waren mijn schoenen niet tegen bestand. Of liever gezegd mijn tenen. Die houden niet van wandelen met pumps aan. Heerlijk hoor die lente.

Eenmaal thuis werd ik begroet met een heftig geklop. Dat getik had ik al vaker gehoord en eerst wist ik niet waar het vandaan kwam totdat bleek dat er een koolmees echtpaar bezig is met het verbouwen van een nestkastje die tegen onze schuur aan hangt. Ik zie ze dagelijks vliegen met spullen van de bouwmarkt en nu zijn ze bezig om de ingang naar hun eigen zin te maken. Om beurten kloppen ze met hun snavel tegen de rand van het invlieg gat. Dat wordt vast een huwelijk straks en daarna, hoop ik, wordt er een babykamer gebouwd. Mijn zegen hebben ze als ze straks het huis maar weer opleveren in de oorspronkelijke staat.

Gezellig hoor die vogels in de tuin. En zo gaat alles gewoon zijn gangetje. Een lente gangetje!