Père Lachaise, Kever én Kip

Vrijdagmiddag zat ik lief te werken toen mijn telefoon twee geluidjes maakte. Het eerste geluidje is een soort rollende R en die klinkt als er foto's en/of filmpjes uit Frankrijk binnenkomen van de kleine man. Het tweede geluidje was een pinnige "ping" van een appje.

Nieuwsgierig als ik ben kon ik het niet laten om eens te kijken wat er aan foto's binnen was gekomen. Arthur was met zijn papa en mama bij zijn Parijse opa en oma aan het logeren. Nu is in Frankrijk de lockdown wel iets versoepelt maar eigenlijk mag je nog niet verder reizen dan 100 kilometer van je huis.

De reden dat ze in Parijs waren was dan ook een verdrietige reden. De oma van onze schoondochter is overleden en werd in Parijs begraven. Ze is erg oud geworden, ik meen 98 of 99, van ouderdom gestorven en ze werd bijgezet in het graf van haar man op de prachtige begraafplaats Père Lachaise.

Dat is natuurlijk een verdrietige situatie, maar als je zo oud bent en je hebt een mooi leven gehad dan lijkt het mij toch erg mooi als je door je kinderen, klein- en achterkleinkinderen vergezeld door lieve woorden te ruste wordt gelegd op Père Lachaise.

Hoewel ik zelf liever gecremeerd wil worden zou ik het ook niet erg vinden om met mijn geliefde op Père Lachaise de laatste rust te vinden. Wij waren vorig jaar in Parijs en hebben toen gewandeld over de begraafplaats, een mooie en vredige plek in die drukke stad.

Enfin daar begraven worden kan vast niet als Hollandse, maar wie weet gaat Arthur dat tegen die tijd regelen. Voorlopig ben ik nog niet van plan om te gaan hemelen en Arthur had het blijkens de foto's en het filmpje veel te druk met andere zaken.

Hij was namelijk - een dag na de begrafenis - met zijn ouders, oom en tante in het bos en was daar druk doende om een prachtige, zwart glanzende kever te bewonderen. Kijk dat zijn foto's waar deze oma graag naar mag kijken. Dat serieuze koppie, vol verwondering kijkend naar zo'n kever die op een tak zat te zonnen. Wij hebben altijd geprobeerd onze eigen kinderen de liefde voor de natuur bij te brengen en het is mooi om te zien dat Arthur ook oog en aandacht heeft voor dit soort dingen.

Tevreden keek ik dus van wie de "ping" kwam. Dat bleek een appje van mijn nichtje te zijn. Deze schat wordt morgen 16 en vroeg mij om advies. Ze appte dat ze kip ging maken in de oven en ze vroeg mij hoe lang die in de oven moest. Daar werd ik nog tevredener van want hoe leuk is het dat je nichtje jouw liefde voor koken heeft geërfd en dan ook nog je advies vraagt.

Ik maakte mijn werk af en ging op zoek naar het antwoord. Ik heb namelijk een dik kookboek van Sylvia Witteman en wist zeker dat zij een handig weetje had hoe lang kip in de oven moet. Toen de kinderen nog thuis woonden maakte ik regelmatig kip uit de oven en wist ik het uit mijn hoofd, maar nu dus even niet meer.

Even bladeren door dit dikke boek en jawel daar was het antwoord al, twintig minuten per pond en daarna nog ongeveer twintig minuten zonder de aluminiumfolie. Dat appte ik dus naar mijn nichtje waarop ik en verschrikt antwoord terugkreeg, waar is dat aluminiumfolie voor?

Nou anders droogt die kip uit en die laatste twintig minuten moet hij wel een beetje bruin worden, appte ik terug. Maar ik heb vier kipfilets daar hoeft toch geen aluminiumfolie over?

Haha, dat was een misverstand, ik had klakkeloos aangenomen (en dat moet een mens dus niet doen) dat ze een hele kip in de oven zou schuiven! We hebben er smakelijk om gelachen.

Een goed begin van het weekend!

Wie wat bewaart........

In 2015 schreef ik al eens een blogje over hoe ik borduren heb geleerd. En toen ik vorige week mijn borduurkoffertje opzocht om de borduurtjes voor de kaarten te maken vond ik daar onderin een borduurwerk met een Japans tafereeltje. Het is de "herfst" van een serie borduurpakketten uit de jaren 80 van Lanarte die de vier jaargetijden moeten voorstellen.

Met dat complete borduurwerk in mijn hand buitelden er ineens allerlei herinneringen aan die tijd naar boven en wist ik ineens ook weer dat ik behalve de "herfst", ook de "lente", de "zomer' en de "winter" nog ergens moet hebben liggen. Maar ja waar?

Vanavond toen ik met de laatste rand bezig was van de Katharina sjaal - nog hartelijk dank voor alle block tips trouwens - wat natuurlijk niet lukte, want nog voor ik op de helft was, was het garen al op. Jakkes.

Uitgehaald en toen met stokjes geprobeerd in plaats van dubbele stokjes, maar ook daar had ik niet genoeg voor. Opnieuw uitgehaald en toen zelf nog maar een randje geprobeerd en daar was ik niet zo tevreden over. Het haakwerk maar even aan de kant, want ik voelde dat ik de pest er in kreeg dat het niet lukte.

Wat nu, want ik moest wel iets doen want anders dan ga ik aan de snaai en dat wilde ik voorkomen. En ineens, alsof er een laatje in mijn hoofd openging, plop, wist ik weer waar de andere borduurpakketten lagen.

Daar waren ze, alledrie. Zeker meer dan 30 jaar oud, want ik had ze al toen ik mijn man leerde kennen, al zat ik toen in een brei fase! Van die grote mohair truien waren toen in met ingewikkelde inbrei patronen waarvan ik de motieven zelf bedacht en avond aan avond zat ik te pennen en te dromen van mijn nieuwe vriendje, hopende dat hij snel weer zou bellen of dat het snel weer weekend was want dan zagen we elkaar weer. Ja dat was nog eens romantisch! In zo'n warme, zelfgebreide trui met mijn lief naar het strand! Zucht......... maar ik dwaal af!

Ik heb de pakketten weer eens goed bekeken en ik vind ze nog steeds mooi. Ik ga nu maar eens met de "zomer" beginnen. Het linnen heb ik al even omgeslingerd met een draadje en ik heb alvast getracht de draden op de kaartjes te doen, maar dat is handiger met daglicht. Dan zal ik ook een foto maken van de "herfst" die al af is.

Het laatste randje

Nog één toer moet ik haken aan mijn Katharina sjaal. Nou eigenlijk nog twee want in het patroon staat dat de bovenkant omgehaakt moet worden. Met de laatste toer bedoel ik dan ook eigenlijk de laatste toer van de waaierrand.

En nu hoop ik maar dat ik dat ga halen, want ik heb nog maar een klein bolletje wol over vind ik zelf en de dubbele stokjes vragen best veel garen. Enfin we zullen het zien.

Ik ga er morgenavond aan beginnen en dan maar kijken hoe het loopt. Wol bij bestellen kan niet want het is hand geverfd garen en dat werd per drie strengen tegelijk verkocht en dat waren dan ook drie strengen die op hetzelfde moment in de verfpan hebben gelegen. Als ik tekort heb dan kan ik er altijd nog een vastenrandje langs maken.

Als hij klaar is dan moet hij geblockt worden en ik ben er nog niet uit over hoe ik dat ga doen. Misschien in het grote bad leggen in een sopje van Eucalan. Of alvast spelden op dikke handdoeken op het logeerbed en hem dan met de plantenspuit vochtig maken met een sopje van Eucalan en hem dan laten drogen. Geen idee nog. Eigenlijk heb ik nog maar weinig ervaring met blocken. Tips zijn dus van harte welkom.

Met zo'n project wat bijna af is ga je je toch afvragen wat zal het volgende project zijn? Ga ik een kussenhoes breien met een heel mooi blaadjes patroon waarvoor ik het garen en het patroon al in huis heb?

Foto, garen én patroon van Blij dat ik Brei.  

Of ga ik toch een proeflapje maken voor de Twisted deken van het Haakplein? Ik zie steeds maar voorbeelden voorbij komen op Facebook en wat is deze deken mooi. De patronen heb ik al geprint dus misschien toch maar even proberen met een restje uit de voorraad. 

Of ga ik de borduurpakketten van mijn Japanse vierjaargetijden opzoeken en ga ik nu eindelijk eens de zomer, de lente en de winter maken? 

Het fijne is dat je over zulke hobby vragen lekker nog even kunt peinzen. Niks hoeft, het mag allemaal op zijn eigen tijd. 

Ik ga er nog eens een nachtje over slapen. 

Romantische Lathyrussen

Bij het opruimen van een boekenkast kwam ik onlangs weer een veel gelezen exemplaar tegen en dan kan ik het niet laten om of het boek opnieuw te lezen of de leukste passages even terug te zoeken.

Het verhaal gaat over een Schotse familie, van adel, maar nu zeer verarmd en het landhuis waarin ze wonen heeft niet meer de glorie die het ooit had, maar de tuinen hebben dat nog wel. In een van de hoofdstukken krijgt de vrouw des huizes bezoek van een chique kennis en ze neemt deze dame mee naar de salon. Niet om protserig te doen maar omdat het op dat uur van de dag de meest prettige kamer is vanwege het zomerlicht. De bezoekster laat zich in een stoel vallen en vraagt: goh zijn dat je eigen lathyrussen in die vaas? Ze zijn zo prachtig! Zo romantisch! The lady of the house, die zich in haar oude kloffie met een warrig kapsel niet erg happy voelt met het bezoek knapt behoorlijk op van dat compliment, want ja dat zijn de lathyrussen uit haar eigen tuin die ze elk jaar zo zorgvuldig opkweekt! Lathyrussen zijn zo romantisch in Engelse cottage- en kasteeltuinen!

Ik zie dat tafereeltje altijd zo voor me, een mooi oud, maar vervallen huis, een keurig opgedofte bezoekster en de huisvrouw die de hele tijd loopt te sloven om de boel maar bij elkaar te houden, de prettige sfeer die in die kamer, pardon salon, hangt en de kom met weelderige, heerlijk ruikende lathyrussen! Toen ik dat hoofdstuk had gelezen en de boekenkast weer netjes had ingericht kreeg ik toch zelf zo'n zin in weelderige lathyrussen! Eigenlijk net zo als dat je leest over een heerlijk broodje kroket en dat het water je ineens in de mond loopt, zo'n zin heb je dan in een kroket. Mét mosterd!

Maar ja waar haalt een mens zo gauw weelderige lathyrussen vandaan? Zeker als je vanwege een ellendig virus niet naar een tuincentrum kunt. Toen ik online de geraniums bestelde keek ik dus ook voor de grap of ze ook lathyrussen konden leveren. Nou niet direct weelderige bossen, maar wél een zakje zaad. Nou vooruit dat is een begin.

Nu schijnt het dat lathyruszaad nogal een kieskeurig volkje is. Zo'n zaadje zal zich niet direct ontpoppen tot een weelderige bos als je haar in de grond plant. Nee zo'n zaadje is een nuffig type dat je eigenlijk moet verleiden om haar schilletje te openen zodat er een plantje kan ontkiemen. Toen ik las dat de lathyrus haar eigen vereniging heeft snapte ik ook wel dat er wat meer aan te pas zou komen dan gaatje maken, zaadje planten, water geven en hupsakee een vrolijke bos met heerlijk geurende bloemen. Een beetje kapsones heeft de lathyrus dus wel, met haar eigen vereniging.

Toen het zakje zaad werd geleverd, legde ik de zaden in een schaaltje en goot er wat water op. Dat zou moeten helpen om de schil wat zachter te maken zodat madam zich beter kon ontpoppen. Nou en toen vergat ik dat schaaltje wel twee dagen en ik was al bang dat ik geen bossen lathyrussen kon zetten deze zomer in mijn salon, pardon kamer, maar tot mijn verbazing waren bijna alle zaden geknapt en gekiemd! Weer eens even gegoogeld, ja die vereniging is er natuurlijk niet voor niks, en die gaven aan dat je ze een paar dagen op een bedje van nat keukenpapier verder kon laten kiemen en dat je ze dan in de grond kon stoppen. Zo gezegd zo gedaan! Ik maakte een fijn bedje voor de dames.

En jawel na weer wat dagen waren de kiempjes gegroeid en toen heb ik afgelopen maandag een geultje gemaakt langs het randje van de schutting en daar heb ik heel voorzichtig, bijna plechtig de zaadjes met kiempjes ingelegd. Wat water gegeven en ze liefdevol toegedekt.

Ik had geen plek voor alle zaadjes maar het was zonde om de dametjes weg te gooien. Dus schepte ik wat potgrond in een pot. Deed er drie stokken in die aan de bovenkant samengebonden waren en legde bij iedere stok wat zaadjes. Ook hier weer water en liefdevol toedekken.

Kijk daar staan ze, in de zon!

Ik durf er nog niet op te rekenen, maar ik hoop toch wel dat er na al deze toewijding een wand aan lathyrussen gaat groeien tegen de schutting en een pyramide van welriekende bloemen in de pot. En dat ik die dan van de zomer in een kom op tafel kan zetten en dat als er bezoek komt ik trots kan beamen dat het mijn zelfgekweekte lathyrussen zijn! Ik hoef niet bang te zijn voor een warrig kapsel want gelukkig gaan maandag de kappers weer open!

Is dat niet romantisch?

Uiltje, Randje, Roosje!

Hoe komt men het weekend door in Coronatijd? Spannender dan uitstapje naar de wasstraat omdat alle vogels uit de buurt ons Fordje hadden ondergekakt werd het niet, maar dat gaf niet. Er zijn thuis voldoende andere leuke dingen te doen.

Op twitter stroomde de verzoekjes om kaartjes te sturen al weer mijn timeline in en dus begon ik vrijdagavond al aan een borduurtje voor een meisje van 8. Wat vindt een meisje van 8 jaar die herstellende is van kanker en het nu erg moeilijk heeft nu leuk? Ik wist het niet maar zocht op Pinterest naar kleine kruissteekpatroontjes en toen kwam ik een patroontje van een uiltje tegen. Een uiltje is altijd goed dunkt me, als je 8 bent of 80. Bovendien vond ik het zelf een schatje.

Voor een vrouw die kampt met gezondheidsproblemen en voor de zoveelste keer in het ziekenhuis ligt en daar, heel begrijpelijk, erg verdrietig om was borduurde ik een randje!

Een nichtje die veel van haar, nu zo eenzame, tante van dik in de 90 houdt deed een oproep om deze dame een kaartje te sturen omdat bezoek er nu even niet in zit. Voor haar maakte ik een roosje. Roosjes zijn ook altijd goed vind ik.

In mijn borduurkoffertje vond ik nog een narcis die ik een tijdje geleden al eens had gemaakt en toen er een verzoek binnenkwam om een ernstige zieke, jonge moeder een kaartje te sturen maakte ik met deze narcis ook nog een kaartje.

Inmiddels is de andere doos met kaartenmaakspullen ook gevonden. Hij stond inderdaad bij mijn vader op zolder. Paps had hem opgezocht en afgestoft en ik heb hem opgehaald. Leuk om al die oude spullen weer te zien en ik krijg er ook weer zin in om met die mallen voor embossing en borduren aan de slag te gaan, maar alles op zijn tijd.

In elk geval had ik genoeg papier om een kaartje te maken van de borduurtjes. En zo gaan er vanmiddag 4 op de post. Ik hoop dat de ontvangers er blij mee zijn, maar ik heb er in ieder geval veel plezier aan gehad om ze te maken.

Vrijdagavondfrutsel en Franse wens.......

Het fijne van de vrijdag is dat naarmate de dag vordert je dichter bij het weekend komt. Nu heb ik helemaal geen hekel aan de doordeweekse werkdagen, integendeel, maar toch heb ik het weekend innig lief.

Daarom voelt de vrijdagavond altijd extra fijn. De werkweek zit erop en het weekend ligt nog helemaal voor je als de witte, onbeschreven bladzijdes van een nieuw schrift. Een beetje speciaal dus en net ietsjes gezelliger en meer ontspannen omdat er even niets meer hoeft.

Zo'n vrijdagavond leent zich bij uitstek voor een fijn frutselwerkje. En dat ben ik dan ook lekker aan het doen!

Vanmiddag heb ik ook weer even op (een bijna leeg) kantoor gewerkt en toen ik thuiskwam dook ik even achter de laptop en daar las ik op een blog van Renie, een Nederlandse dame die al heel lang met haar gezin in Frankrijk woont en schrijft over het Franse leven en daarbij ook heerlijke recepten deelt, over een mooi Frans gebruik.

Vandaag, 1 mei de dag van de Arbeid wordt nog best uitgebreid gevierd in Frankrijk. Normaal gesproken staan er op die dag overal stalletjes op pleinen en wegen die kleine bosjes Lelietjes van Dalen verkopen. Zo'n lekker ruikend bosje geef je dan aan een dierbaar iemand en de gedachte erachter maakt dan dat dat bosje geluk brengt voor de komende tijd. Dat wist ik dus niet!

Maar wat wil het geval, in mijn tuintje staat een grote pot met lelietjes van dalen die op dit moment in bloei staan en heerlijk ruiken. Ik rende (nou rende das een tikkie overdreven) de tuin in om een foto te maken van mijn mooie lelietjes en stuurde deze foto door naar mijn lieve schoondochter vergezeld van goede wensen.

Ik kreeg direct een appje terug dat ze de lelietjes mooi vond en dat ze het zo jammer vond dat ze vandaag naar goed gebruik geen lelietjes op straat kon kopen. Alles zit nog in de lockdown in Frankrijk dus marktstalletjes met bloemen zijn niet aan de orde nu.

Een mooi detail is dat ik deze lelietjes van mijn moeder heb gekregen. Zij had wat polletjes geplant achter de stacaravan in Ermelo en daar in dat bos, onder de hoge bomen deden die lelietjes het zo goed dat het er alsmaar meer werden. Als je achterom naar het schuurtje liep, dan werd je begeleid door een wolk van parfum.

Toen wij een tuintje kregen, kreeg ik een polletje en omdat ik niet zo snel wist waar ik ze zou zetten, plantte ik ze zolang maar even in een hele grote pot. Daar staan ze nu al 27 jaar en elk jaar komen ze weer op. Een mooie herinnering aan mijn lieve mama.

En omdat wij allemaal ook wel wat geluk kunnen gebruiken met die verrekte pandemie, deel ik ze met jullie! De lelietjes van dalen van mijn mams. Dat ze maar veel geluk mogen brengen!