Romantische Lathyrussen

Bij het opruimen van een boekenkast kwam ik onlangs weer een veel gelezen exemplaar tegen en dan kan ik het niet laten om of het boek opnieuw te lezen of de leukste passages even terug te zoeken.

Het verhaal gaat over een Schotse familie, van adel, maar nu zeer verarmd en het landhuis waarin ze wonen heeft niet meer de glorie die het ooit had, maar de tuinen hebben dat nog wel. In een van de hoofdstukken krijgt de vrouw des huizes bezoek van een chique kennis en ze neemt deze dame mee naar de salon. Niet om protserig te doen maar omdat het op dat uur van de dag de meest prettige kamer is vanwege het zomerlicht. De bezoekster laat zich in een stoel vallen en vraagt: goh zijn dat je eigen lathyrussen in die vaas? Ze zijn zo prachtig! Zo romantisch! The lady of the house, die zich in haar oude kloffie met een warrig kapsel niet erg happy voelt met het bezoek knapt behoorlijk op van dat compliment, want ja dat zijn de lathyrussen uit haar eigen tuin die ze elk jaar zo zorgvuldig opkweekt! Lathyrussen zijn zo romantisch in Engelse cottage- en kasteeltuinen!

Ik zie dat tafereeltje altijd zo voor me, een mooi oud, maar vervallen huis, een keurig opgedofte bezoekster en de huisvrouw die de hele tijd loopt te sloven om de boel maar bij elkaar te houden, de prettige sfeer die in die kamer, pardon salon, hangt en de kom met weelderige, heerlijk ruikende lathyrussen! Toen ik dat hoofdstuk had gelezen en de boekenkast weer netjes had ingericht kreeg ik toch zelf zo'n zin in weelderige lathyrussen! Eigenlijk net zo als dat je leest over een heerlijk broodje kroket en dat het water je ineens in de mond loopt, zo'n zin heb je dan in een kroket. Mét mosterd!

Maar ja waar haalt een mens zo gauw weelderige lathyrussen vandaan? Zeker als je vanwege een ellendig virus niet naar een tuincentrum kunt. Toen ik online de geraniums bestelde keek ik dus ook voor de grap of ze ook lathyrussen konden leveren. Nou niet direct weelderige bossen, maar wél een zakje zaad. Nou vooruit dat is een begin.

Nu schijnt het dat lathyruszaad nogal een kieskeurig volkje is. Zo'n zaadje zal zich niet direct ontpoppen tot een weelderige bos als je haar in de grond plant. Nee zo'n zaadje is een nuffig type dat je eigenlijk moet verleiden om haar schilletje te openen zodat er een plantje kan ontkiemen. Toen ik las dat de lathyrus haar eigen vereniging heeft snapte ik ook wel dat er wat meer aan te pas zou komen dan gaatje maken, zaadje planten, water geven en hupsakee een vrolijke bos met heerlijk geurende bloemen. Een beetje kapsones heeft de lathyrus dus wel, met haar eigen vereniging.

Toen het zakje zaad werd geleverd, legde ik de zaden in een schaaltje en goot er wat water op. Dat zou moeten helpen om de schil wat zachter te maken zodat madam zich beter kon ontpoppen. Nou en toen vergat ik dat schaaltje wel twee dagen en ik was al bang dat ik geen bossen lathyrussen kon zetten deze zomer in mijn salon, pardon kamer, maar tot mijn verbazing waren bijna alle zaden geknapt en gekiemd! Weer eens even gegoogeld, ja die vereniging is er natuurlijk niet voor niks, en die gaven aan dat je ze een paar dagen op een bedje van nat keukenpapier verder kon laten kiemen en dat je ze dan in de grond kon stoppen. Zo gezegd zo gedaan! Ik maakte een fijn bedje voor de dames.

En jawel na weer wat dagen waren de kiempjes gegroeid en toen heb ik afgelopen maandag een geultje gemaakt langs het randje van de schutting en daar heb ik heel voorzichtig, bijna plechtig de zaadjes met kiempjes ingelegd. Wat water gegeven en ze liefdevol toegedekt.

Ik had geen plek voor alle zaadjes maar het was zonde om de dametjes weg te gooien. Dus schepte ik wat potgrond in een pot. Deed er drie stokken in die aan de bovenkant samengebonden waren en legde bij iedere stok wat zaadjes. Ook hier weer water en liefdevol toedekken.

Kijk daar staan ze, in de zon!

Ik durf er nog niet op te rekenen, maar ik hoop toch wel dat er na al deze toewijding een wand aan lathyrussen gaat groeien tegen de schutting en een pyramide van welriekende bloemen in de pot. En dat ik die dan van de zomer in een kom op tafel kan zetten en dat als er bezoek komt ik trots kan beamen dat het mijn zelfgekweekte lathyrussen zijn! Ik hoef niet bang te zijn voor een warrig kapsel want gelukkig gaan maandag de kappers weer open!

Is dat niet romantisch?