Bam en Boem!

 Het bloggen heeft de afgelopen maanden een beetje op een laag pitje gestaan. Best gek eigenlijk dat je gewoon een poosje niet weet waarover je moet schrijven, terwijl het schrijven zelf toch zo leuk is. Nog leuker is via andere blogs het wel en wee van anderen te volgen en dat heb ik de afgelopen maanden wel gewoon gedaan. Reageren op die blogs bleek nog steeds een probleem te zijn en dus probeerde ik het niet eens meer, maar ondertussen is dat ook weer opgelost. Zo af en toe geeft mijn laptop aan dat er nieuwe updates zijn en of ik die maar even wil installeren en dat doe ik dan ook maar trouw (op advies van zoon met de magische IT handjes) en nu is dat aangepast en kan ik weer reageren op al jullie gezellige blogjes met de mooie handwerken!

Op de blog van gister kwamen leuke reacties en dat was fijn want in zo'n inspiratieloze periode denk ik al snel, ach wat maakt het uit, waarom zou iemand in mijn schrijfsels geïnteresseerd zijn en als je dat maar vaak genoeg denkt dan wordt dat vanzelf een waarheid. Eigenlijk moet het ook niet uitmaken of iemand wel of niet mijn schrijfsels wil lezen, dat mag iemand lekker zelf weten, want het schrijven zelf vind ik leuk. Doe het dan lekker in je dagboek zal een kniesoor nu roepen en ja dat kan ook, maar schrijven met mijn steeds vervelender wordende artrose duim is lastiger dan typen. 

En waar moet je dan over bloggen was de vraag die ik me regelmatig stelde. Op handwerkgebied gebeurde er niet veel. Ik breide aan Arthur zijn trui en om nu iedere keer te schrijven over het volgende streepje dat ik had  gebreid ging me te ver. 

De coronacrisis dan? Mwah ook niet om over naar huis te schrijven. We zitten er midden in, we hebben er allemaal in meer of in mindere mate last van en als je het internet op gaat dan wordt je zowat doodgegooid met de mening van ruim 17 miljoen virologen en daar heb ik geen zin in. 

Door mijn werk weet ik hoe diep corona er in hakt bij mensen, hoe ziek ze soms zijn en hoe lang het duurt voor ze weer kunnen werken, hoe mensen maar beperkt afscheid kunnen nemen van een overleden dierbare en dat er meer mensen overlijden dan gebruikelijk, nou daar hoef ik ook niet over te bloggen. 

Maar waar over dan? 

Nou misschien toch nog even over dat leuke kleine jongetje, onze kleinzoon Arthur. Nu 2 jaar en 8 maanden oud. En wie nu denkt oh jakkie ik heb geen zin in oma verhalen, haak dan maar gauw af. 

Twee weken geleden was Arthur dus hier met zijn papa. Helaas moest zijn moeder gewoon werken en dus kon zij niet mee. Nu Arthur sinds september op het voorschooltje van de Ecole Maternelle zit heeft hij twee weken herfstvakantie. Een week daarvan was hij met zijn vader bij ons en de andere week bij zijn Franse opa en oma. 

Het was genieten. Ook al had Arthur ons al 8 maanden niet in het echt gezien toch was het onmiddellijk goed bij aankomst. Hij ging direct spelen met de duplo van zijn vader die wij hadden schoongemaakt en klaar gezet en even daarna riep hij al oh oma, Arthur pipi, Arthur toilet! Gelukkig hadden we daarop gerekend en een potje aangeschaft. 

De volgende ochtend, na een hele nacht te hebben doorgeslapen, werd hij om half 10 wakker en natuurlijk moest hij nog even natutten bij opa en oma. Zo heerlijk zo'n klein mannetje tussen ons in. Wat een rijkdom. 

Later die ochtend hielp hij me het bed opmaken. Op zijn manier dan. Hij was op het bed geklommen en sprong daar lekker rond. Ik zat op de rand van het bed en keek toe, alert om in te grijpen als hij eraf dreigde te kukelen. Totdat hij me heel ondeugend aankeek en een soort van gevechtshouding aannam en heel hard Bam Bam Bam riep. Daarop deed ik net of ik heel erg schrok en liet me achterover op het bed vallen. Arthur kwam niet meer bij van het lachen en raakte daardoor uit balans en viel bovenop mij. Boem! 

Zo dat was een leuk spelletje vond Arthur en riep: encore! Dus hij weer Bam, ik weer schrikken en op bed vallen en hij weer boem! Dat ging een paar keer zo door en toen zijn tante polshoogte kwam nemen omdat er wel erg veel gelachen werd, werd zij weggestuurd. Allez Julia c'est Arthur et oma en hij wees streng naar de deur. Een ukkie van 2,8 jaar! In de deuropening bleef ze stiekem staan kijken naar het schouwspel! Totdat ik het wel genoeg vond en vertelde dat we naar beneden gingen, koffie drinken. Morgen weer zei ik. 

De volgende ochtend na het ontbijt pakte hij me bij de hand en nam me mee naar de trap. Wat is er vroeg ik hem, moeten we naar boven? Oui, oma Bam et Boem! 

Een paar dagen daarna vroeg de fysiotherapeut hoe ik toch aan die blauwe plekken kwam? 

Maar wat heb ik gelachen met dat kleine, ondeugende apparaat en toch weer stof om een blog te schrijven.