Mouwen en Mauwen

Een enkel plukje sneeuw in de tuin dat zich net in een kommetje van de border heeft genesteld herinnert nog aan de barre sneeuw en ijstijden van vorige week! Het was natuurlijk een prachtig gezicht maar als je er door moest dan was het andere koek. En ik moest er door. Gelukkig niet op de beide maandagen toen het bar en boos was, maar ik moest vorige week donderdag toch echt naar Leeuwarden voor het werk. Daar kon ik met de beste wil van de wereld niet onderuit. 

En ons Fordje had nog niet eens zijn wintersloffen aangemeten gekregen, die had zijn zomerslippertjes nog aan. Gelukkig wilde de garage zo lief zijn om een gaatje te maken om de banden te wisselen, maar op die zomerslippertjes moest ik wel de spekgladde straat uit. Enfin het is allemaal goed gegaan en zo reed ik heel comfortabel op schone wegen op een zonnige donderdag naar Friesland genietend van al die mooie winterse aanblikken. Wat is Nederland toch prachtig!

S'avonds breidde ik af en toe een paar toertjes aan de pontomuts voor mijn vriendin en die kwam dit weekend af. Gelukkig maar want ze kon vrijdag al onder het mes en dus is hij gister gauw op de post gegaan. 

Toen de muts klaar was zette ik zondag snel twee mouwen op voor de Paw Patrol trui van Arthur en die schieten nu al aardig op. Ik brei ze tegelijk dat vind ik makkelijker al wordt het natuurlijk steeds zwaarder. Helaas gaat de trui niet meer op tijd afkomen voor zijn verjaardag, dat is al bijna over een week en het pakket met zijn verjaarscadeaus is al onderweg naar Frankrijk. Het is heel erg jammer dat we er zelf niet naar toe kunnen met zijn verjaardag maar daar is niks aan te doen. 

Gelukkig is er zeer regelmatig contact via FaceTime en was hij stomverbaasd toen wij hem het dikke pak sneeuw in de tuin lieten zien. Onlangs had het in Marseille gesneeuwd maar dat was maar een paar centimeter en was niks vergeleken bij het pak dat hier nu lag. Hij had de kennismaking met de sneeuw in Marseille best leuk gevonden, vooral het sneeuwballen gooien, maar het was toch wel erg koud aan zijn handen. Toen zijn papa hem vroeg of hij dan naar Nederland wilde om in de tuin van opa en oma te spelen met de sneeuw was het antwoord dan ook een hartgrondig Non! 

Arthur was ook verbaasd toen hij de foto van poes Toontje zag, want die lijkt sprekend op de poes die regelmatig komt logeren bij hen dus hoe kon  poes Berlioz nu ineens bij opa en oma zijn. Hij begreep er niks van en dat is logisch natuurlijk. 

De eerste dagen na de sneeuw was er geen spoor te bekennen van Toontje maar na een paar dagen zag ik haar aan komen sluipen over de schutting en de tuin inspringen. Het was kostelijk om te zien hoe ze door die dikke laag sneeuw probeerde te ploeteren. Ze zakte er tot aan haar oksels in en vond het maar niks. Toen ging ze maar op de vensterbank zitten en maakte geluiden wat door moest gaan voor miauwen, maar dat leek nergens op. Madam wilde naar binnen en ging heerlijk op onze warme vloer liggen. 

Ze komt nu dagelijks een paar keer aanwaaien en dan moet er geknuffeld worden. We worden overstelpt met liefde. En dat is fijn natuurlijk, ik ben al dol op dat beest, maar het nadeel is dat ze wel veel zand mee naar binnen neemt. De vraag is, hoe leer je zo'n kat haar voeten vegen? 

Met haar vieze voeten op mijn bureaustoel. Zo kan een mens toch niet werken? 😀