Dit voorjaar hadden we frequent bezoek van poes Toontje van de achterbuurvrouw, maar ineens was het afgelopen met de visite! Ze was nog één keertje in de tuin, maar was heel schichtig en kwam niet eens even een kopje geven. Wij vonden dat best gek en we denken dat ze ergens binnen is geweest waar ze niet zo'n goede ervaring had.
Enfin de zomer ging voorbij en zo af en toe zag ik haar op het dak van de buren lopen en ik kwam haar een keer tegen toen ik even naar de brievenbus liep om een kaart te posten. Ik riep haar en ze nam een reuzensprong over het plantsoentje heen en ik kreeg veel kopjes en knuffels en ze liep zelfs een stukje mee naar de post.
Vorige week zat ik te werken (nog steeds vaak thuis) toen ik uit mijn ooghoeken een grijze schim voorbij zag schuiven in de tuin. De laatste tijd is dat eigenlijk altijd houtduif Dollie. Die houdt de boel als een soort van portier een beetje in de gaten sinds ik de silo's en de korfjes weer heb gevuld met zaden, vetbollen en nootjes. Ze is zelfs in staat om een horde kauwen te verjagen. Dat gaat dan met een hoop lawaai en gefladder, maar Dollie houdt de wind eronder en op deze manier krijgen de kool- en pimpelmezen, het roodborstje en de vink allemaal kans om van het lekkers te snoepen.
Dit keer was Dollie nergens te bekennen en was het Toontje die door de tuin kuierde en toen ik op het raam tikte kwam ze aanrennen en sprong ze op de vensterbank. Ik deed de achterdeur open en ze kwam kopjes geven en knuffelen, maar ze kwam nog niet binnen.
Vanmiddag was ze er weer en toen ik nu de deur opendeed kwam ze meteen naar binnen alsof het haar huis is en ze alleen even een ommetje had gemaakt. Mevrouw ging uitgebreid liggen op de lekker warme vloer en begon haar voeten en haar staart te wassen.
Toen die schoon genoeg waren kregen mijn enkels allemaal kopjes en toen ging juist mijn telefoon en terwijl ik naar het malheur luisterde van de beller en peptalk gaf, bleef Toontje maar om mijn voeten heen draaien en wilde op mijn schoot springen. Toen dat niet lukte miauwde ze een paar keer hard, beet zachtjes in mijn grote teen en wandelde toen weer naar buiten alwaar ze me ging zitten aanstaren vanaf de vensterbank.
Het gekke beest! En toch ben ik blij dat ze terug is, want zeg nou eerlijk zoveel liefde daar kan een mens toch geen weerstand aan bieden!
Nu maar hopen dat Dollie haar niet verjaagd! 😆
Wat fijn dat Toon weer het vertrouwen terug heeft om binnen te komen; altijd gezellig!
BeantwoordenVerwijderenZo'n houtduif als Donnie wil ik ook wel hier; bij ons zijn het steeds de kraaien die alle kleine vogeltjes wegjagen, zo jammer. Maar de kraaien verdienen natuurlijk ook wel eens een lekker hapje en sinds ik een documentaire heb gezien over hoe slim ze zijn, kijk ik toch met meer respect naar die grote vogels ;o)
O jaaa Toon, heb er regelmatig aan gedacht, wat gezellig dat
BeantwoordenVerwijderenhij weer komt buurten.lekker kroelen en knuffelen met elkaar.
Ik denk niet dat Dollie Toon gaat verjagen hoor, eerder andersom.
Het is echt een mooie kat, een blauwe rus lijkt het wel. Waar zou
hij toch al die tijd geweest zijn???
Nog zo zie ik die foto voor me die je eens geplaatst heb, een
glurende Toon op een dakje tussen de bladeren die de jonge
vogeltjes in de gaten hield, als lekker ahpje. Moest daar enorm
om lachen.
Wat kun je dan blij verrast zijn... Heerlijk zo'n poezenkopje langs je benen!
BeantwoordenVerwijderenIk ben dol op poezen, maar ze kunnen ook heel eigenwijs zijn.
Hopelijk komt Toon nog vaak even langs...