Verse "ouwe" taart!

Afgelopen dinsdag was ik jarig. Dat heb je nu eenmaal zo eens per jaar en dit jaar had ik mij voorgenomen om eens vrij te nemen op mijn verjaardag. S'morgens een beetje uitslapen en dan al naar gelang hoe het weer zou zijn iets leuks doen. Dat was het plan. 

Maar ach het liep anders. Het is druk op het werk en we hebben flink wat openstaande vacatures en ik mag me daarmee bemoeien. Dat is een leuk onderdeel van mijn werk omdat je veel nieuwe en vaak leuke mensen ontmoet. Als de sluitingsdatum van de vacature verstreken is dan maken we een briefselectie en de manager kiest dan uit wie zij of hij op gesprek wil laten komen en diegene krijgt dan een uitnodiging. 

Eén zo'n manager vroeg mij vorige week of ik samen met hem de gesprekken op dinsdag kon doen en toen ik zei, nou liever niet, want dat is mijn verjaardag en ik ga dan eens lekker vrij, jarig zitten te zijn! Daar was hij niet blij mee en toen begon hij aan zijn smeekbede of ik alsjeblieft toch wilde komen want het was de enige dag dat hij ruimte had in zijn agenda en er moest echt snel een nieuwe medewerk(st)er worden gevonden, dus ach toe alsjeblieft? Dan kom je gewoon je verjaardag hier vieren?

Nu kan ik het met deze manager erg goed vinden (ik heb hem ooit zelf aangenomen) en ik ben de beroerdste niet dus ik gaf toe. Oké ik kom. Gelukkig waren er ook kandidaten die wilde komen en dus reisde ik jarig en wel af naar Utrecht! De auto was ook nog versierd, want de heren van de groenvoorziening waren s'morgens al om kwart over zeven present om de heggen te scheren (van uitslapen was dus sowieso niets gekomen) en die hadden met een bladblazer het afgevallen blad gezellig tegen de auto aangeblazen. Nou ja, toch leuk, slingers van groene blaadjes over de zijkant. Al moet het fordje nu wel in bad. 

In Utrecht miezerde, regende en woei het hard, maar binnen brandde de kachel en zaten wij in het Grand Café met uitzicht op het park en de fontein, die extra zijn best deed. De eerste kandidaat meldde zich en de manager haalde koffie voor ons allemaal en kwam terug met een grote doos. Met taart!

Een verjaardagstaart! Ik ben niet snel perplex, maar nu was ik dat wel. Wat een ontzettend lief gebaar. Het was een joekel van een taart en dus kregen de sollicitanten ook een stukje aangeboden en alle collega's van die vestiging natuurlijk ook. Een paar collega's hadden met veel lol de foto uitgezocht en inderdaad hoop ik op mijn ouwe dag er nog zo vrolijk bij te lopen. Alleen die sigaar hadden ze mis! 😀 Maar dan ben je toch een ongelooflijke bofkont met zulke collega's!

De rest van de taart kreeg ik mee naar huis en ik ging nog even langs mijn vader om samen met hem een taartje te eten en ook nog een stuk achter te laten. Thuis waren dochter en echtgenoot en waren er bloemen bezorgd. Echt jarig. 

S'avonds belde Arthur. Hij zat naast zijn vader op de bank, keek me recht aan met een ondeugende twinkel in zijn ogen en zei toen: Feliciteerd! Gekkie oma! 

Het was geen vrije maar wel een mooie dag!