Een hele grote verrassing!

Zaterdag was de tweede les van de breicursus Finishing Touch. Twee uur lang zat ik met 8 gezellige vrouwen op de vide van de handwerkwinkel en oefenden wij alweer een nieuwe opzet, het aan elkaar zetten van een schouderpartij door middel van de maassteek, leerden wij hoe je een boord netjes opneemt en maakten we een knoopsgat. 

Weer superveel geleerd en vol verbazing hoe dingen die ik al jaren doe omdat ik het nu eenmaal zo geleerd heb eigenlijk veel netter en ook veel eenvoudiger kunnen. Het waren twee heerlijke uren waar de grote boze buitenwereld met akelige oorlogszaken even niet bestond. 

Goed gemutst liep ik na de les naar de Bijenkorf om daar mijn echtgenoot te ontmoeten. We zouden even een boodschapje doen en daarna een hapje eten in de stad alvorens zijn verjaardagsborrel met familie en vrienden (klein ploegje hoor) in ons favoriete cafe zou plaatsvinden. 

Maar eerst een kopje thee bij de Bijenkorf want van breien krijg je dorst. Echtgenoot vertelde me dat dochter ook onderweg was, ze had hem geappt hoe laat de borrel ook al weer begon en toen ze hoorde dat wij eerder in de stad waren kwam ze ook alvast. Gezellig zei ik! 

Niet lang daarna kregen we een appje waar wij ons bevonden en toen we aangaven dat we aan de thee zaten op de 5e verdieping kwam ze naar ons toe. Ik zag haar aan komen lopen met een glimlach van oor tot oor en toen ze bij ons tafeltje was riep ze; ik moet jullie toch zoiets leuks vertellen! Terwijl ze vertelde over iets leuks op haar werk keek ik achter haar en zag onze zoon staan. 

Huh dat is D., maar dat kan niet want die zit in Marseille was mijn eerste gedachte. Maar er stortte zich een klein jongetje op mijn man en achter onze zoon stond met een big smile op haar gezicht, onze schoondochter! Wat een enorme verrassing! Niemand wist hier iets van, ook onze dochter niet, zij werd gebeld door haar broer toen ze al geland waren. 

Toen onze zoon hoorde dat mijn man voor zijn verjaardag zaterdag met familie en vrienden een borreltje ging doen vond hij dat hij er bij moest zijn. Op de echte verjaardag zaten ze in Canada en kon het echt niet maar nu vond hij dat hij moest komen. 

Wat een heerlijke avond werd het. Er werd nog meer thee aangerukt en Arthur kroop bij opa op schoot om daar voorlopig niet meer af te komen. We kletsten heerlijk bij en daarna liepen we met elkaar naar het Rembrandtplein om een hapje te gaan eten en daarna staken we over naar het café voor de borrel.

Arthur vond het ijsbaantje op het plein met de lichtjes en de muziek geweldig en samen hebben we een tijdje naar de schaatsers gekeken. 

Ook de familie vond het heerlijk om ze weer te zien en mijn vader zat helemaal te glunderen. Zo leuk. Natuurlijk werd het voor Arthur wel een beetje laat en ook al was hij superlief op een gegeven moment kreeg hij toch wel erg veel slaap en toen ben ik met hem in een taxi gestapt om naar huis te gaan. 

In de taxi zat hij naar alle lichtjes te kijken en hij vond dat Amsterdam mooie lichtjes had. Maar Marseille ook Oma en Parijs ook! Ik zag de taxichauffeur kijken, zo dat is een bereisd kind en dus zei ik tegen Arthur dat hij maar bofte met een opa en oma in Parijs én in Amsterdam. 

Voor hij naar bed zou gaan wilde hij nog even een beetje spelen oma. Nou het is al erg laat hoor, je moet echt gaan slapen. Een klein beetje spelen, ja? Oké, dan maak ik je bed op en dan mag jij nog even spelen. Dat was een goed idee en bij thuiskomst liep hij direct naar de kamer en vroeg verontwaardigd waar het speelgoed was. Nou dat staat boven. Pourquoi? Nou, ik wist toch niet dat jij zou komen. Nee dat klopte, maar bouw jij dan geen garage oma? Nou niet als jij er niet bent. Nou dat vond hij maar gek. 

Even later lag hij lekker in bed en sliep binnen 3 minuten alsof hij gisteren nog op bezoek was geweest. Zo lief! Die armpjes om je nek, de knuffels, het voorlezen en de pret samen. Genieten met een grote G. 

Gistermiddag brachten we ze weer naar Schiphol, maar in de ochtend hebben we heerlijk ontbeten met elkaar (gelukkig is hier de supermarkt open op zondag) en ben ik met dochter en Arthur nog heerlijk wezen wandelen en elk speeltuintje in de buurt hebben we aangedaan. Kon hij nog even zijn energie kwijt voor hij weer het vliegtuig inging. 

In het perkje aan het eind van de straat bloeiden twee madeliefjes. Oh, kijk un fleur, riep Arthur en voor ik het wist had hij ze geplukt en werden ze in zijn groezelige handjes liefdevol naar huis gedragen. Voor papa en mama! Jammer dat ze niet meekonden in het vliegtuig, maar toen mocht ik ze hebben. 

Vandaag heb ik thuis gewerkt met een glaasje met twee madeliefjes op mijn bureau. En telkens als ik naar die bloemetjes kijk dan smelt ik weer. Wat was het een heerlijk weekend. 

En donderdag zien we ze alweer, want dan vliegen wij naar Marseille. Nog vier nachtjes opa, riep Arthur bij het afscheid en hij hield vier vingertjes omhoog. 

Wat kan een mens zich soms toch rijk voelen. En dankbaar!