Afscheid

Het was een hectische en bijzondere week. Hoewel ik door mijn werk in de uitvaartbranche van de hoed en de rand weet en alle stappen dus wel kende, was het toch een rare week omdat het nu om mijn eigen man ging en het mijn eigen verdriet is. 

Gelukkig kon onze zoon al de dag na het overlijden uit Frankrijk naar ons toekomen. Hij heeft 10 werkdagen rouwverlof gekregen en het was heel fijn om al zo snel met zijn drieën te zijn. De volgende dag hebben we met zijn drieën mijn man verzorgd en aangekleed, met behulp van lieve collega's. 

Al in het ziekenhuis wist ik dat ik graag een 24-uurskamer wilde hebben waar mijn man tot aan de uitvaart opgebaard kon liggen en waar wij op elk gewenst moment bij hem konden zijn. Dat bleek heel fijn te zijn. We hebben dierbare foto's bij hem neergezet, extra kaarsjes en aan het hoofdeinde stond de ballon die hij twee weken eerder voor zijn verjaardag van Arthur had gekregen. Hoewel dat gek klinkt, een ballon bij een overledene, klopte het precies. 

De laatste tekening van Arthur hing aan het prikbord en vaasjes met bloemen uit de tuin stonden rondom hem. Het was fijn om naast hem te zitten en gewoon bij hem te zijn en naaste familieleden en vrienden in alle rust te kunnen ontvangen die nog afscheid wilden nemen. Thuis hadden we zo geen bezoek en dat was onze veilige haven. 

Donderdagochtend arriveerde onze schoondochter met Arthur en s'middags gingen we naar opa. Arthur zag de kist en vroeg of opa daar in lag. Dat klopt zeiden wij. Ik wil hem zien. Weet je dat zeker, want opa ligt heel stil en kan niet meer met je praten. Arthur wist het zeker. Zijn papa tilde hem op en samen stonden ze zwijgend te kijken. Even later kroop hij bij mij op schoot. Hij keek nogmaals naar opa en zei, ja opa is dood. Heel dood! Hij liet zich van mijn schoot glijden en ging spelen. 

Vrijdag was het definitieve afscheid en dat was zwaar, ontzettend verdrietig, maar ook heel mooi. Zowel zoon, dochter als ik zelf hebben gesproken en ook zijn directeur heeft mooie woorden gezegd. Tussen de speeches door was er mooie muziek, zijn lievelingsnummers. Daarna was het "borrel" uur met bitterballen met de kist in het midden van de aula, omringd door vier grote vazen vol met bloemen. We hadden op de rouwkaart gezet dat als mensen nog iets voor hem wilden doen dat ze een losse bloem voor hem mee konden nemen. 

Na het "borrel" uur vertrok mijn man met de rouwauto naar het crematorium door een erehaag van alle aanwezigen. Later zijn dochter, zoon en ik naar het crematorium gereden om bij de invoer in de oven aanwezig te zijn. 

Het is ongelooflijk hoe lief mensen voor ons zijn. Al mijn collega's die alles op alles hebben gezet om het afscheid precies zo vorm te geven zoals wij het in ons hoofd hadden. Wat een liefde, warmte en aandacht. Het huis staat vol met boeketten, ik heb geen vaas meer over en de postbode sjouwt zich elke dag een breuk aan alle kaarten die hij komt bezorgen. Ook op mijn vorige blog heb ik hele lieve reacties gehad. Heel hartelijk dank daarvoor. 

Het is nog heel onwerkelijk en tegelijkertijd zo echt. Zo leeg en verdrietig voel ik mij en toch kan ik genieten van Arthur en samen met hem spelen. Wat een wirwar aan gevoelens. Het is een enorm groot gemis. Hij was al 20 jaar hartpatiënt en hij leverde steeds een beetje in, maar niets wees er op dat het zo snel over zou zijn! Gelukkig hebben we alle mooie momenten gekoesterd en is er niets ongezegd gebleven. 

Heb het leven lief, want de rest is ruis!