Brieven!

Dan gaat je lief dood en als de uitvaart is geweest dan denk je dat je even de tijd aan jezelf hebt. Om even te beseffen wat er nu precies gebeurd is. Dat is dus verkeerd gedacht want dan komen de brieven!

Brieven van instanties, die je allemaal netjes condoleren en die allemaal wat van je willen. Ze willen een akte van overlijden of ze willen weten wie de erfgenaam is of dat je de hypotheek wil behouden (nou nee liever niet, doe mij maar gratis wonen als het kan, natuurlijk wil ik de hypotheek en het huis houden) en hoewel ze zeggen dat ze snappen dat je wel wat anders aan je hoofd hebt, willen ze toch wel graag binnen een bepaalde termijn een antwoord. 

En zo zaten wij, de kinderen en ik, afgelopen vrijdag al bij de autodealer om het kleine Fordje van mijn man te verkopen. Hij had voor het woonwerkverkeer een eigen auto zodat hij niet met het OV hoefde en zo lang mogelijk kon blijven doorwerken en dat Fordje stond natuurlijk nog gewoon voor de deur. 

In de 1e week dat onze zoon er was reed hij in de auto van zijn vader, want die vond hij veel lekkerder rijden dan mijn (lees onze gezinsauto), maar dat mocht niet meer van de RDW. Of we maar even zo snel mogelijk de auto op naam van de erfgenaam wilden zetten of verkopen en tot die tijd mocht hij niet meer de openbare weg op! En zo zit je dan een week na de uitvaart bij de autodealer om dat te regelen. 

Het voelde aan als verraad! Nog amper twee weken dood (ik denk/hoop nog steeds dat hij terugkomt al weet ik dat het niet kan) of zijn auto is al verkocht. Maar het moest omdat de parkeervergunning ook zou vervallen en nu was zoon nog in Nederland om me daarbij te helpen. Gelukkig is het allemaal gelukt en is het een zorg minder, maar toch zijn dat geen leuke dingen. 

Al met al gaat er een hoop tijd zitten in het afwerken van dit soort zaken. Je kunt bijvoorbeeld bij TUI binnen 5 minuten een reis boeken en dat hadden wij gedaan omdat we in mei 30 jaar getrouwd zouden zijn. Nu de bruidegom alleen maar mee zou kunnen in zijn urn leek het me geen goed plan om die reis door te laten gaan en wilde ik annuleren, maar dat heeft dus twee weken geduurd. Best wel slecht van zo'n organisatie. 

Gelukkig zijn er ook instanties waar hele aardige mensen werken en die meeleven en je snel helpen. Ik trof een hele aardige dame van zijn uitvaartverzekering en die regelde alles binnen 4 dagen, echt helemaal top en ook de dame van de belastingdienst hielp mij vlot toen ik eenmaal aan de beurt was. 

Het is een heel gedoe en geregel en wat is het dan fijn dat ik een werkgever heb die mij langdurig rouwverlof heeft toegekend. Er is hulp ingeschakeld en ik mag zeker wat werken als ik dat wil, maar het hoeft niet. Hoe fijn is dat. Als ik s'morgens niet zo goed op gang kom dan log ik gewoon wat later in. Dat beetje werken en vooral dingen achter de schermen regelen is erg fijn. 

Blij ben ik ook dat mijn man en ik samen alles goed geregeld hadden. Dat we samen de administratie deden, zodat ik nu niet met mijn handen in het haar zit, en al een poos terug goed hadden geregeld dat als er met 1 van ons 2 iets zou gebeuren, de ander zonder financiële zorgen achter zou blijven. Nog maar een paar maanden geleden hoorde ik van een vrouw die vrij jong haar man verloor en die haar huis moest verkopen en in de bijstand terecht kwam omdat ze zelf geen baan had en omdat er iets mis gegaan was met het pensioen van haar man. Hoe vreselijk is dat? 

Ik kom de dagen door en laveer op de golven van verdriet en het gemis. Soms zijn de golven hoog en soms kabbelen ze langs het strand en ik laat ze komen zoals ze zich aandienen. 

In de tuin staan heel veel tulpen in bloei en dat is mooi, een pimpelmezen echtpaar heeft bezit genomen van een van de vogelhuisjes en is druk bezig een nestje te bouwen. Het geeft troost om daar naar te kijken, temeer omdat mijn man in december de nestkastjes nog leeg had gehaald. Ook poes Toontje komt elke dag even knuffelen. Als ik haar niet direct zie of reageer dan tikt ze met twee poten op het raam. Opschieten mens, er moet geaaid worden. 

Tja en dat doe ik dan maar.