Update

Nog precies 8 werkdagen en dan zwaai ik echt af als Yardenier. Het komt nu echt dichtbij en op zich is dat maar goed ook. Het werk is overgedragen en de laatste eindjes worden afgehecht. Donderdag is er nog een bijeenkomst en afscheidsdiner met mijn eigen afdeling en volgende week donderdag is er nog een afscheidslunch met de directeur HR van de nieuwe eigenaar. 

En dan........ dan is het tijd voor wat rust, bezinning en solliciteren! 

Hoewel dat zoeken naar een nieuwe baan al best wel loopt. Een paar weken geleden volgde ik een training over het updaten van mijn LinkedInprofiel en daarna paste ik het een en ander aan, plakte er een nieuwe foto in van mijn hoofd die ik speciaal had laten maken bij de fotograaf in het dorp (die foto dan, niet dat hoofd) en zette mijn profiel open to work! Ziezo dat was klaar en ik ging koffie zetten. Tevreden over het feit dat ik die stap alvast genomen had. 

Niet lang daarna kreeg ik al het eerste bericht in mijn mailbox of ik interesse had in een bepaalde functie. En dat ging de dagen er na ook door. Stomverbaasd was ik, dat het zo snel ging en inmiddels heb ik al aardig wat gesprekken gehad. 

Soms alleen maar even telefonisch om kennis te maken en te horen of de recruiter ook echt iets passends in de aanbieding heeft. Soms is dat zo en volgt er een kennismakingsgesprek.Allemaal via Teams aan het einde van de dag want ik ben natuurlijk nog aan het werk en soms is het ook niet passend. Dan heeft zo'n recruiter mijn profiel helemaal niet gelezen en wil hij/zij alleen maar een streepje kunnen zetten voor de opdrachtgever over hoeveel gesprekken er zijn gevoerd om zo maar te zorgen voor een goede beloning. Ik snap dat ergens wel, maar het is ook lastig. 

Er zitten hele leuke banen bij en soms levert het grappige dingen op. Zoals die keer dat ik terugkwam van een werkafspraak en nodig naar het toilet moest en op het toilet mijn privé telefoon checkte of ik berichten had. En jawel hoor ik had een voicemail en toen klikte ik, in plaats van het linkje om het voicemailbericht af te luisteren, per ongeluk het terugbel linkje aan en had ik direct de beller aan de telefoon terwijl ik nog met de broek op de hielen op het toilet zat. 😀

Dat was een tikkie ongemakkelijk, maar de dame in kwestie was zo blij dat ik haar terugbelde en begon direct een lang verhaal af te steken, dat ik maar hoop dat ze niet heeft gedacht wat galmt het daar bij dat mens. Dat gesprek heeft nog niet geleid tot een verdere afspraak, maar heeft mij wel geleerd dat ik dit soort zaken niet moet doen als ik op het toilet zit. 

Na flink wat gesprekken weet ik ook waar de valkuilen in het gesprek zitten met wanneer vertel ik wel of niet dat ik een verse weduwe ben en hoe vertel ik dat dan, want je wil niet vol schieten tijdens zo'n gesprek. Allemaal leerpunten waarin ik er achter ben gekomen dat als het een echt sollicitatiegesprek is dat ik het beter zelf kan vertellen in plaats van dat ik overvallen wordt door een vraag, hoe ziet je privé situatie eruit? Ben je getrouwd? Dan is het lastiger. 

Al met al leer ik veel en ondertussen heb ik al twee tweede gesprekken staan voor begin juli. Dat is een fijn idee want dat helpt me om weg te blijven van dat grote zwarte gat dat op me wacht als er straks geen uitzicht is op werk. Ik wil mijn dagen zeker niet huilend op de bank doorbrengen en ik merk ook dat juist als ik wel werk dat me dat beter door mijn dagen helpt. Dat verdriet en gemis is er en gaat ook niet weg en zal er altijd zijn, maar ik kan het beter met me meenemen als ik wel werk. 

Dat is dan ook wat ik vertel aan zo'n HR meneer of mevrouw die het gesprek doet en verzeker ik ze dat ik ze niet opzadel met een "jankende weduwe", maar dat het er wél is. Tot nu toe heb ik alleen maar aardige reacties en als organisaties dit afschrikwekkend vinden dan wil ik daar ook niet werken. Punt!

Zo kom ik zomaar ineens voor mezelf op. Dat is nodig want mijn klankbord thuis is weg, natuurlijk heb ik mijn kinderen en andere lieverds om me heen waarmee ik het kan bespreken, maar die ene die mij zo goed kende en waar ik zo fijn mee kon sparren die is er niet meer. En toch is hij er altijd op de achtergrond en weet ik wel wat hij gezegd zou hebben. 

Ik volg dus het advies van de bloemenman op en ben volop aan het daten. Alleen niet voor een nieuwe man, maar wel voor een nieuwe baan!