Nog 30 dagen!

Het grote aftellen is begonnen. Vanaf vandaag nog 30 dagen (eigenlijk min 1 want deze dag als werkdag is al voorbij) en dan ben ik Yardenier af. Dan ben ik Toos Werkeloos zoals ze dat noemen. 

Het is een heel gek idee ook al weet ik al bijna een jaar dat het er aan zit te komen en heb ik bewust de keuze gemaakt om niet mee te gaan naar Eindhoven. De grote overdracht is al begonnen, vrijdag nog een laatste, groot overleg om de laatste dingen over te dragen en dan de weken erna nog wat losse eindjes afhechten. 

Hier nog een gesprekje en daar nog een telefoontje, want als iemand al een poos ziek is en je daar vanaf het begin bij bent betrokken bouw je toch een band op en dan vertrek je ook niet zonder iets te zeggen. Dan wil je toch die laatste beterschapswens nog even persoonlijk doen in de hoop dat het ook echt goed gaat komen en dat er genezing en of verbetering optreedt. 

Ook staat er nog een kast in Almere met administratie die opgeruimd moet worden en heb ik nog een kast waar nog wat persoonlijke spullen in liggen zoals een panty, een tandenborstel en een tube tandpasta. Voor onverwachte ladders en voor een frisse mond na een lunch als er nog gesprekken gevoerd moesten worden. Er ligt nog een naaisetje voor als er onverwacht een knoop afsprong en dat garen zal wel zo belegen zijn dat dit ook weg kan. 

Verder liggen er nog kaartjes in die kast van medewerkers die ik na afloop van een verzuimtraject kreeg om me te laten weten hoe het verder ging of om te bedanken. Op 1 kaartje staat: "Ik haatte je toen je me vertelde dat ik echt niet meer terug kon in mijn functie, maar nu ben ik zo blij met mijn nieuwe baan omdat mijn lijf dit wel aankan. Alsnog heel veel dank!" Dat kaartje hield ik altijd in gedachten als ik weer eens zo'n soortgelijk moeilijk gesprek moest voeren. 

En die kaartjes gaan dus straks allemaal mee en zal ik al dat geleerde ook bij een nieuwe werkgever weer in gedachten houden. Het gaat nooit over verzuimdossiers, maar het gaat altijd over mensen. Met hun zorgen, hun angsten, verwachtingen, wensen, boosheid en verdriet. En juist dat maakt mijn werk altijd zo mooi en boeiend. 

Ondertussen heb ik na een training over hoe je je LinkedIn profiel zo gunstig mogelijk optuigt de boel daar onder handen genomen en eens flink opgepoetst. Dat loont want er komen al flink wat mails mijn mailbox binnenrollen van recruiters die leuke banen in de aanbieding hebben en graag willen kennis maken. Dus dat gaat vast wel goed komen. 

Het is allemaal een beetje dubbel. Aan de ene kant staat mijn wereld nog stil en ben ik druk bezig met de diggeltjes uit te zoeken en met die diggeltjes er elke dag weer proberen er die dag iets van te maken. 

Aan de andere kant ligt dat grote zwarte gat waar ik zo bang voor ben om in te vallen zonder werk en zonder een goed ritme.  En waar het zicht op een nieuwe baan het allemaal wat makkelijker en wat minder zwart zou laten worden. 

Maar wat die baan betreft is het; komt tijd komt raad en zal dat vast wel goed komen. Nu me eerst maar richten op die laatste maand waarbij afscheid centraal staat. 

Want een goed afscheid helpt je verder! Daar ben ik van overtuigd!