September

De R is weer terug in de maand want het is september. Eerst waren dochter en ik nog een lang weekend in Marseille om als gezin samen haar 25e verjaardag te "vieren". Vieren tussen aanhalingstekens want ze vond zelf dat er niets te vieren viel zonder haar vader die zo enorm wordt gemist. 

Maar we waren samen en Arthur was degene die er voor zorgde dat we toch ook konden lachen. We kwamen s'avonds laat aan toen hij al lang sliep, maar om kwart over zes kroop hij bij me in bed en vroeg; Oma, hoe gaat het met de hommels in je tuin en heb je er eentje voor me meegenomen? Dat beeld was zo hilarisch dat we direct in de lach schoten. Ik zag het voor me, eerst een hommel vangen in een lucifersdoosje en hem dan meenemen in mijn tas en bij de security uitleggen dat je een hommel hebt meegenomen voor je kleinzoon. Nee, lieve Arthur een hommel hebben we niet voor je meegenomen, maar wel iets anders. Nou dat was ook goed en toen zijn we nog even gaan slapen. 

Het werd een verjaardag met een lach en een traan, met mooie herinneringen, met lekker eten en proosten met een glas champagne. Om te vieren dat ze 25 is geworden, maar ook zeker om te herdenken met hoeveel liefde we haar hebben ontvangen en hoe blij en trots hij met en op zijn meisje was.  Het was fijn om samen te zijn. Natuurlijk was er die grote, lege plek, maar we stonden er bij wijze van spreken samen om heen en hielden elkaar vast. 

Terug in Nederland vond ik een heel lief cadeautje op de mat en moest er van alles nog worden gedaan, maar woensdagavond moest toch echt mijn werktas worden ingepakt, boterhammen gesmeerd en de wekker gezet om op tijd te beginnen aan mijn eerste werkdag! 

Woensdag had ik al een welkomst boeket van mijn nieuwe werkgever ontvangen en donderdag werd ik hartelijk verwelkomd door mijn leidinggevende en moest ik me daarna melden voor een introductiebijeenkomst met 28 andere nieuwe collega's. Daar werden we hartelijk welkom geheten door een afvaardiging van de directie, kregen we een filmpje te zien over het bedrijf en was er een uitgebreide presentatie over veilig werken. 

Mijn nieuwe werkgever is gespecialiseerd in duurzame technologie op verschillende gebieden en het is dus allemaal heel technisch. In mijn vorige werk waren er functies zoals Uitvaartverzorger en Algemeen Assistent Crematorium en wist ik precies wat die functies inhielden en nu gaat het bijvoorbeeld over een Lasser, Fitter of een medewerker Modificatie. Geen idee wat dat laatste precies inhoudt, maar hoewel de functies anders zijn en het bedrijf ook gaat het om de mensen die er werken en dat is nou precies waar ik me in mijn functie als Inzetbaarheidsadviseur mee bezig mag houden. 

Het is natuurlijk allemaal nog wennen en leren kennen, maar ik voel me er na twee dagen al behoorlijk thuis. Er hangt een prettige sfeer en daar gaat het om! 

En zo is het dus september geworden en voor mijn gevoel ben ik in de volgende fase terechtgekomen. De fase van een werkende weduwe in een nieuwe omgeving. Waar ik moet laten zien wat ik op werkgebied waard ben en waar ik weer een nieuw ritme moet zien te vinden. Een ritme waar rouwen, werken en tijd voor familie en vrienden in balans zijn. 

Het is fijn om weer werk te hebben, maar het niet meer kunnen delen met mijn lief, nooit meer samen na het werk aan de keukentafel een drankje doen en dan samen het eten klaarmaken doet nog steeds veel pijn. Ook dat zal moeten wennen.

Saus en Spierballen!

Een week of twee geleden was ik aan het koken en miste ik een ingrediënt. Dat was niet zo heel erg want ter plekke kon ik er een andere draai aangeven. Ik miste alleen nog iets van een sausje. In mijn voorraadkast stond nog een flesje barbecuesaus en met een scheutje van die saus zou mijn gerecht vast enorm opknappen. 

Ik pakte het flesje uit de kast, schudde het eens krachtig en toen....... toen bleek dat de dop er niet goed op zat en die vloog er af en in een seconde zat de keuken onder de barbcuesaus. De kast, de vloer, de tafel en ik zelf, alles was vies en rood. Ook de luxaflex zat onder, de derrie was er tussendoor gevlogen en er zaten grote rode vlekken op het raam. Een voorbijganger had zomaar kunnen denken dat ik iemand vermoord had. 

Ik stond vies en plakkerig tussen al de rommel en riep hartgrondig KAK (en nog veel meer maar dat schrijf ik hier niet op) en voelde een enorme boosheid en verdriet opkomen en wilde me krijsend op de grond laten zakken. Gelukkig bedacht ik net op tijd dat dan ook mijn broek vies zou worden en dat ik na mijn krijspartij nog altijd zelf de rotzooi zou moeten opruimen. Dus eerst het gas uitdraaien om het eten niet te laten verpieteren en toen een emmer sop en aan de slag maar. 

De volgende ochtend ruimde ik de vaatwasser uit en bleef het onderste rek een beetje hangen. Ik trok er net iets te hard aan en er kraakte iets. Na inspectie bleek de onderste draaiarm en het ding eronder volledig te zijn afgebroken. Alweer een KAK en een diepe zucht. Ik besloot ook nu om niet te gaan krijsen, maar het probleem te parkeren want ik moest de deur uit. 

S'avonds beschreef ik bovenstaande incidenten in de gezinsapp waarop zoon in Frankrijk vroeg wat er precies stuk was want het kon misschien wel gemakkelijk gerepareerd worden. Nu is hij al best bejaard voor een vaatwasser en vroeg ik mij af of het nog wel zin had om daar een monteur voor te laten komen. Nou zei, zoon dat hoeft misschien niet, maak eens wat foto's van de schade en app me die en geef me het typenummer even door. 

Ik zocht het boekje op (leve een echtgenoot die dit soort dingen altijd zorgvuldig bewaarde) en stuurde de gewenste foto's door. Een half uur later appte zoon me terug dat hij de onderdelen die vervangen moesten worden had besteld en dat ze met een dag of tien geleverd zouden worden. Dat is heel lief van je schat, maar hoe moet ik dat dan vervangen? Oh dat is niet moeilijk, ik kan wel even meekijken via FaceTime, maar dat kun jij best! 

Ik was daar nog niet zo van overtuigd, maar goed komt tijd komt raad (ik kon altijd nog mijn lieve broer om hulp vragen) en de volgende dag toog ik naar de @ction om een afdruiprekje te kopen en deed ik de afwas met de hand. Op zich geen vervelend klusje en zeker niet voor een 1-persoons afwasje maar ik heb maar een klein stukje aanrecht en het is dus een gepuzzel met waar zet ik de vieze en waar laat ik de schone vaat. 

Donderdag kwam het laatste onderdeel binnen en omdat ik erg tegen het klusje op zag stelde ik het natuurlijk weer uit. Tot vanmorgen. Toen vatte ik de koe bij de hoorns, of liever gezegd de sproeier en het kapotte onderdeel bij de kladden en na even flink kracht zetten en een half uurtje prutsen zat de boel weer goed en doet de vaatwasser het weer. 

Moraal van dit verhaal? Ja, het is ellendig om dit soort dingen in je uppie te moeten doen, maar je kunt dus meer dan je denkt! Én je moet gewoon de dopjes op een fles saus goed dichtdraaien! Dat ook!

Zonnebloemen

Toen ik op 30 juni na de afscheidslunch van mijn werk naar huis reed, lagen er twee lege maanden voor me. Natuurlijk wist ik dat ik drie weken met Arthur zou doorbrengen, maar verder was mijn agenda leeg en zou ik het wel zien. 

Vandaag over twee weken heb ik de eerste werkdag bij mijn nieuwe werkgever al achter de rug en ben ik met de tweede dag bezig! Zo snel gaat de tijd dus. En wat heb ik er zin in om daar te beginnen! Begin deze week nam mijn nieuwe leidinggevende al contact met me op om over bepaalde dingen even te overleggen. Ze had vragen over hoe ik de overdracht wilde doen met degene die "mijn" account nu waarneemt en of ik het eens was met het email adres wat ze voor me in gedachten hebben en zo nog wat meer. 

Dat voelt erg fijn en geeft me een gevoel dat ik erg welkom ben. Het zorgt er ook voor dat ik deze weken een beetje kan beschouwen als vakantie. Het vakantiegevoel is niet erg aanwezig maar ik mag nu wel van mezelf genieten van een middag met een boek op de bank. Daar is straks immers weer veel minder tijd voor. 

Ook zou ik van mezelf mogen genieten van zomaar een uurtje breien, ware het niet dat het daar veel te warm voor is, dus Arthur zijn powerranger trui moet maar even wachten. Dat is niet erg want in Marseille is het voorlopig toch te warm voor een trui! Daar vallen de mussen nog van het dak. Dat breien komt wel weer als we weer richting de herfst gaan en dat kan ook heel goed na werktijd. 

Deze weken gebruik ik dus maar voor mijn rouw arbeid en maak ik tijd voor familie en vrienden. Je hoort wel eens dat mensen na zo'n groot verlies ervaren dat het stil wordt en dat er niet of nauwelijks aandacht nog voor het verdriet is. Op dat punt heb ik echt hele andere ervaringen, want ook na bijna vijf maanden krijg ik nog steeds lieve appjes en/of telefoontjes. Dat is heel bijzonder en heel erg waardevol en stemt me bijzonder dankbaar. 

Gevolg van zo'n contactmoment is vaak dat er een afspraak ontstaat. Omdat ik koken wel erg leuk vind maar niet voor mezelf, nodig ik mensen die even langs willen komen dan uit om s'avonds te komen eten. Als ze zelf gewerkt hebben hoeven zij niet te koken en mij doen ze er een groot plezier mee! En zo had ik de afgelopen weken een paar fijne afspraken en snijdt het mes aan twee kanten. 

Afgelopen woensdag was ik uit lunchen met mijn nichtje. Begin augustus is ze dertig geworden en dat dat vond ze niet makkelijk. Ze heeft een licht verstandelijke beperking en heeft niet altijd een gemakkelijk leven. Ik had haar gevraagd of ze het leuk zou vinden om als cadeautje met me uit lunchen te gaan. Dat wou ze wel. 

Samen hadden we gekeken naar een leuk restaurant en waar we ook een beetje rustig zouden kunnen zitten zonder te veel prikkels om haar heen. Toen ik haar op kwam halen kreeg ik een doos in mijn handen gedrukt. Een cadeautje! Hallo, ik ben niet jarig, dat ben jij! 

Maak eens open zei ze! En in de doos lagen twee rozen en twee zonnebloemen van Lego. Ze vertelde dat zonnebloemen haar altijd aan mijn overleden man doen denken, omdat hij haar altijd vrolijk maakte en als ze naar zonnebloemen kijkt, wordt ze ook vrolijk. Daarom had ze zonnebloemen voor me gemaakt. Nog voor dat we op weg waren naar het restaurant liepen de tranen alweer. Wat een ontzettend lief cadeau!

We hadden een gezellige en lekkere lunch en bij thuiskomst zette ik de zonnebloemen naast zijn foto! Daar staan ze nu te stralen. 

Wat is dat een rijkdom, om in al je verdriet zoveel liefde te mogen ervaren! 

Twintig

Het is nu al 20 weken geleden

Dat magere Hein je meenam naar het land der doden

En ik vind nog steeds 

Dat dit bij wet moet worden verboden

Ik vraag me zo vaak af hoe het nu met je gaat

Zweef je rond in het heelal?

Of ben je samen met onze pluis, je ouders en mijn mam

Waar je het vast heel gezellig hebben zal 

Of word je als nieuwe ziel geboren

En zijn je ouders, nu na de 20 weken echo, blij

Wat zullen ze dan gelukkig worden

Met het krijgen van een lieverd zoals jij

Lig je misschien te soezen op een wolk 

Bevrijd van dat lieve, maar zieke lijf

Of tennis je elke dag 

En is het borreltijd om een uur of vijf? 

Ik zou het zo graag willen weten

Heb je het daarboven wel een beetje fijn

Want als ik dat zou weten is dat

Hier beneden een pleister voor de pijn. 

Toos Werkeloos

Al bijna zes weken ben ik nu werkeloos. Zelf vind ik het meer "in between jobs" want dat klinkt een stuk leuker dan werkeloos zijn. Al ben ik voor het UWV natuurlijk wel degelijk werkeloos!

Een week voor de uitdiensttredingsdatum kun je je aanmelden bij het UWV door in te loggen in "Mijn UWV" met je DigiD op de website voor particulieren van het UWV. Eigenlijk zijn al je gegevens dan al bekend al moet je natuurlijk wel zelf de datum van de 1e werkeloosheidsdag invoeren. Wat me verbaasde is dat ze wel naar de reden vroegen van het einde van het dienstverband, maar niet naar een kopie van de vaststellingsovereenkomst. 

Al vrij snel kreeg ik bericht dat de uitkering aan mij was toegekend. Vanaf het moment van ondertekening van de vaststellingsovereenkomst was ik vast van plan om er alles aan te zullen doen om per 1 juli weer een baan te hebben, zodat ik geen uitkering hoefde aan te vragen. Dat liep even anders. Inmiddels voel ik me niet meer schuldig over die uitkering. Ik ben begonnen met fulltime werken vanaf mijn zestiende, direct na het behalen van mijn mavo diploma ben ik op bij een handelsfirma gaan werken en dus heb ik al bijna 40 jaar mijn sociale premies betaald en is het niet zo erg dat ik nu even gebruik maak van deze regeling. 

Alles gaat digitaal bij het UWV.  Je moet bijvoorbeeld je cv aanleveren. Mooi, dacht ik, want ik had juist een heel mooi cv gemaakt en was zelfs voor de profielfoto naar de fotograaf gegaan. Het resultaat zien jullie inmiddels op dit blog. Helaas lukte het niet om mijn gelikte cv te uploaden in het systeem. Dat moest ik nog ouderwets, veldje voor veldje, invullen. Grappig was dat mijn functie van HR Adviseur niet herkend werd. Dat heet bij het UWV nog gewoon personeelsfunctionaris. Van de functie casemanager moesten ze al helemaal niks weten. Dat was grappig want juist in die functie heb ik heel veel te maken gehad met het UWV. 

Toen dat allemaal netjes ingevuld was kreeg ik documenten die ik allemaal moest doorlezen en moest afvinken en ik moest een werkplan aanleveren. Wat ging ik er aan doen om weer aan het werk te gaan? Nou dat was op dat moment heel simpel want die dag had ik mijn nieuwe arbeidsovereenkomst getekend. Tevreden gaf ik dat door bij het vakje wijzigingen opvoeren en dacht dat het UWV daar ook blij mee zou zijn. 

Dat waren ze ook maar ik moest toch nog blijven solliciteren tot aan 1 september. Prima dan doen we dat. Gelukkig had ik die week nog contact met diverse andere bedrijven waar ik ook gesolliciteerd had en kon dat dus netjes opvoeren. Ik had aan mijn verplichtingen voldaan en in augustus zag ik wel weer. 

Eind juli kreeg ik bericht dat er een telefoongesprek zou volgen met een medewerker van het UWV. Dat was een heel aardige dame. Ze feliciteerde me direct met mijn nieuwe baan, maar vroeg wel waarom het pas per 1 september was. Toen ik vertelde van het overlijden van mijn lief, de sollicitaties die ik al had gedaan en dat het belangrijk was om even twee maanden alleen rouwarbeid te verrichten en wat uit te rusten om straks goed te kunnen starten bij mijn nieuwe werkgever, was ze heel meelevend en gaf direct aan dat ze me vrijstelde van sollicitatieplicht. Het was een prettig gesprek en een paar uur later stond er al een verslag met de bevestiging in mijn werkmap. 

Heel vaak hoor je dat het contact met het UWV een drama is en dat je te maken krijgt met onbeschofte medewerkers. In mijn geval was dat beslist niet zo. Het was vriendelijk en menselijk. Als casemanager had ik ook veel contact met het UWV en doorgaans waren dat ook prima gesprekken met aardige medewerkers. In al die jaren zijn de vervelende gesprekken met onbeschofte medewerkers op de vingers van één hand te tellen. En als het echt uit de hand liep dan diende ik een klacht in! 

Het geeft wel rust dat ik nu geen inspanningen meer hoef te doen tot 1 september en dat ik nu een beetje vakantie kan vieren. Hoewel er eigenlijk niets te vieren valt en het vakantiegevoel ver te zoeken is. Ik ben al blij als de verdrietgolven wat lager zijn en ik de dag een beetje doorkom. Alles wat beter gaat is meegenomen. 

Vanmorgen had ik wel een genietmomentje toen ik de was ophing en het in de tuin nog heerlijk koel was en ik met een kopje koffie zat. Ook gisteren was een redelijke dag met een aantal genietmomentjes want gistermiddag mocht ik op de kinderen van mijn nichtje passen. 

Ze zat nogal omhoog met oppas en ik had haar aangeboden om als het nodig was in te springen. Zo kwam het dat ik gistermiddag een moeilijke puzzel heb gemaakt met een eigenwijze damespeuter van 3 met met een baby van 6 maanden op mijn schoot die op een bijtring aan het knabbelen was en me zo af en toe zijn allerliefste lach schonk. We bouwden een hoge toren met de blokken, gingen een parkje om en keken bij de hertjes, cavia's, geiten, varkens en konijnen in de stadsboerderij en natuurlijk moest er voorgelezen worden. 

Plakkerig van alle baby- en peuterkusjes kwam ik moe maar zeer voldaan weer thuis gisteravond. Moe maar tevreden dat ik als Toos Werkeloos tóch een nuttige bijdrage heb kunnen leveren! 😉

J'aime les fleurs

Ik hou van bloemen en dat is in mijn tuin goed te zien. Ik vind het ook leuk dat Arthur - zo klein als hij nog is - ook van bloemen houdt. Dat is een mooie gezamenlijke interesse waar we samen veel plezier mee hadden tijdens de logeerpartij. 

Toen we naar de markt gingen moesten er natuurlijk niet alleen groenten en fruit gekocht worden maar moesten we ook naar de bloemenkraam. Arthur mocht helpen kiezen. Na lang twijfelen tussen rode rozen, helblauwe delphiniums en zonnebloemen koos hij toch voor de zonnebloemen. Tournesols, vertelde hij me. Die moesten het worden! De bloemenman had een aanbieding van 10 stuks voor € 7,50 en toen hij vroeg of dat goed was, had Arthur al ja gezegd voor ik kon reageren. 

Het was zo'n groot pak dat hij ze zelf amper kon dragen en thuis zetten we ze samen in mijn grote vaas. Ze stonden prachtig op de vensterbank tussen de ramen. Elke dag keken we er samen naar hoe de bloemen zich openvouwden en uitbundig stonden te bloeien. Ze vierden hun eigen feestje. 

Kijk oma, die bloemenzon is ook open. Ja mooi hè dat die zonnebloem nu ook open is. Er was wat taalverwarring soms maar ook leerden we van elkaar. Ik was een week of wat geleden juist weer begonnen om mijn Frans wat op te vijzelen en dat deed ik via de app van Duolingo. 

Met Arthur in de buurt was dat heel leuk. Als hij zat te spelen en ik aan het oefenen was dan kwam hij er gezellig bij zitten zodra hij het pingeltje hoorde dat ik een les goed had gemaakt. Als hij een Frans zinnetje hoorde dan zei hij het in het Nederlands en soms als ik een woord niet wist dan vroeg ik het aan hem en vaak wist hij het wél. Op deze manier heb ik een hoop kennis opgedaan de afgelopen weken!

J'aime les fleurs is dan ook een zinnetje wat er inmiddels goed inzit en dat komt altijd wel van pas. Gisteravond kwam mijn vriendin/buurvrouw nog even over de schutting kletsen om gedag te zeggen. Ze gaat met haar jongste zoon op vakantie met interrail door Europa. Vanmorgen vroeg begon de reis en de eerste stop was Parijs. 

Terwijl we zo stonden te kletsen kreeg ik haar plantenbakken in het oog. Die zouden haar ook gaan missen de komende drie weken en ik stelde voor dat haar planten bij mij komen logeren. Dan kan ik ze water geven. Dat vond ze een goed idee, want hoewel haar oudste (volwassen) zonen thuisblijven zit het niet in hun systeem om de planten water te geven. Logisch want ze werken allebei. 

En dus verhuisden we de boel en zit ik nu te genieten van extra veel bloemen in de tuin. 

Bon voyage lieve vriendin! J'aime aussi tes plantes! 

Beetje van mezelf en veel van de buuf!

In de (rouw)tuin

De zandbak is dichtgeklapt en staat weer in de schuur, het speelgoed is weer opgeruimd en de voorleesboeken uit de bieb zijn weer netjes teruggebracht. Arthur is weer terug naar Frankrijk samen met zijn papa en mama. 

Geen dikke knuffels meer en niet meer zijn stemmetje dat tijdens het spelen verhalen vertelt en dat zo gezellig is om naar te luisteren en naar te kijken natuurlijk. Het huis is weer opgeruimd en erg stil. Zo gaat dat als je (klein)kind ver weg woont. Daar ben ik aan gewend, maar nu is het wel erg stil in huis. 

Op zich is dat goed want zo komt er weer (meer) ruimte om met het verdriet aan de slag te gaan. Dat klinkt een beetje gek, maar ik ben er van overtuigd dat het verdriet en gemis aandacht moet hebben. Dat heb ik al geleerd toen ik als casemanager mensen mocht begeleiden in hun ziekteverzuimproces die dat verdriet wegstopten en er daarom echt ziek van werden. 

Rouwen is geen kwestie van het onder het tapijt schuiven of in een kastje leggen en de lade dicht doen. Het ís er en je moet er mee aan de slag. Dat heb ik dus niet alleen gezien in mijn werk, maar ik ervaar het ook zo en mijn rouwtherapeut geeft hetzelfde aan. 

Het is meer als een tuin die je moet verzorgen en dat je daar midden in die tuin kunt zitten en de intense pijn kunt voelen, maar ook getroost kunt worden door al het moois dat je om je heen hebt. In de weken met Arthur heb ik de planten in mijn rouwtuin niet altijd goed water gegeven en dat was ook een beetje bewust omdat ik wilde dat hij het fijn had, zo'n kind moet niet de hele dag bij een huilende oma zitten. Het mocht er zijn, maar het moest ook een leuke vakantie worden. En dat werd het ook. 

Natuurlijk was het ook fijn om mijn zoon weer vast te houden en samen met hem over mijn man te praten en met dochter erbij herinneringen op te halen met elkaar. We waren altijd al een hecht gezin en het is fijn te merken dat we dat nog steeds zijn, alleen wel met een lege plek. 

En nu met een opgeruimd huis is er tijd genoeg om in mijn rouwtuin te gaan zitten en daar aandacht voor te hebben. Dat betekent niet dat ik daar de hele dag zit te huilen, er is ook ruimte om te genieten van wat er was, om terug te kijken en zijn liefde te voelen, maar ook om voorzichtig nieuwe plannen te maken over hoe mijn nieuwe leven er uit moet komen te zien. 

En dat is eng, want het weten dat het nooit meer samen is - en nooit is zó lang en lijkt zo'n zwart pad - doet gewoon zoveel pijn. Toch zal er een nieuw leven moeten komen, want in mijn hoekje op de bank blijven zitten is ook geen goede optie. 

Maar het hoeft allemaal niet vandaag en ook niet morgen. Stap voor stap! Gisteren heb ik zo'n stap genomen. Ik had zin om te gaan zwemmen en een beetje in de zon te liggen op een bedje met een fijn boek. Dus op naar een zwembad. Er zijn best veel buitenzwembaden in de buurt van Amsterdam, maar niet allemaal met bedjes. Ook had ik behoefte aan een beetje rust en niet aan schreeuwende kinderen. Na lang wikken en wegen heb ik een dagje sauna geboekt. Het was badpakkendag en er was een groot zwembad én er waren ligbedjes. 

Het was een hele stap want het was fijn om lekker te zwemmen en op mijn bedje in de zon te lezen, maar het was ook weer lastig om stellen van mijn leeftijd te zien die nog wel samen waren. Gelukkig kun je in zo'n zwembad ongemerkt je tranen laten lopen. Je bent toch al nat!

Vandaag is het dan weer gewoon een huis en tuin dag. Tenslotte moet de was ook gewoon gedaan worden en is het perfect weer om die in de tuin aan de lijn te hangen. En niet alleen in mijn rouwtuin is er werk aan de winkel, maar ook in mijn echte tuin is er het nodige te doen, dus hup aan de slag!